Φρούτα της Κολομβίας που είναι ανύπαρκτα στην Ελλάδα

Οι παρούσες φωτογραφίες είναι υποσύνολο ενός μεγαλύτερου συνόλου φωτογραφιών από την Κολομβία, που έβγαλε ο κάτοχός τους.

Φανταστήτε οτι διακτινίζεστε α-λα-Σταρ Τρεκ, και μεταφέρεστε σε έναν εξωγήινο κόσμο ενός άγνωστου πλανήτη. Κοιτάτε γύρω-σας, και όλα σας φαίνονται παράξενα αλλά ταυτόχρονα και οικεία. Βλέπετε τους εξωγήινους να μένουν σε σπίτια που μοιάζουν με τις πολυκατοικίες που γνωρίζετε, αλλά δεν είναι οι πολυκατοικίες που γνωρίζετε. Τους βλέπετε να μιλούν μια γλώσσα που μοιάζει πολύ ηχητικά με τη δικιά-μας, αλλά δεν είναι η δικιά-μας. Και, ανάμεσα στ’ άλλα, τους βλέπετε να τρώνε φρούτα που είναι σίγουρα φρούτα — δηλαδή έχουν την όψη φρούτου, αναμφίβολα — αλλά δεν είναι σαν τα δικά-μας φρούτα.

Αυτή λοιπόν την όψη του εξωγήινου κόσμου των φρούτων στον οποίο βρίσκομαι πρόκειται να σας μεταφέρω, μέσω φωτογραφιών. Ετοιμαστείτε να μάθετε πως υπάρχουν κι άλλα φρούτα στον κόσμο, πολύ διαφορετικά απ’ αυτά που αγοράζουμε και καταναλώνουμε στην Ελλάδα.

Κάθε φωτογραφία, αν κάνετε κλικ επάνω-της, ανοίγει σε μεγαλύτερο μέγεθος και σε διαφορετικό παράθυρο. Επίσης, τα πιατάκια που φαίνονται στις περισσότερες φωτογραφίες είναι πιατάκια του τσαγιού· συγκεκριμένα διαμέτρου 13,5 εκατοστών. Ιδού λοιπόν:

ΜΑΝΓΚΟ
Ας ξεκινήσουμε με κάτι το όχι και τόσο άγνωστο στην Ελλάδα: το μάνγκο (mango). Υπάρχουν τόσο πολλές ποικιλίες μάνγκο όσες και μήλων ή αχλαδιών. Στην εικόνα βλέπουμε δύο τέτοιες ποικιλίες: στ’ αριστερά είναι η πιο κοινή. Είναι φρούτο γλυκύτατο, από το οποίο γίνεται χυμός — τόσο κοινός εδώ στην Κολομβία όσο και ο χυμός ροδάκινου στην Ελλάδα.		Εδώ βλέπουμε το φρούτο κομμένο. Δεν το έκοψα ακριβώς σε δύο μισά γιατί στη μέση βρίσκεται ένα μεγαλούτσικο κουκούτσι, που όμως δεν ξεχωρίζει από τη σάρκα. (Βλ. επόμενη φωτό.)
Και μια διαφορετική ποικιλία μάνγκο, αρκετά κοινή κι αυτή. Έχει πολύ μικρή διαφορά στη γεύση από το παραπάνω που έχει το ίδιο μέγεθος. Αυτή η ποικιλία έχει το τυπικό σχήμα, που δεν είναι απλό ωοειδές αλλά καταλήγει σε μια “μυτούλα”.		Νά πόσο μεγάλο είναι το κουκούτσι. Όπως είπα, δεν ξεχωρίζει από τη σάρκα, οπότε για να βγάλω τη φωτογραφία αυτή έξυσα καλά-καλά και γύρω-γύρω τη σάρκα του φρούτου όσο μπορούσα.

ΛΟΥΛΟ
Α, το αγαπημένο-μου! Το λούλο (lulo)! Είναι ένα αποκλειστικά κολομβιανό φρούτο, καθώς οι γειτονικές χώρες (Βενεζουέλα, Περού, Ισημερινός) το αγνοούν εντελώς. Μόνο που δεν τρώγεται. Πίνεται! (Βλ. εικόνα, δεξιά.)		Εδώ το βλέπουμε κομμένο στα δύο. Ο χυμός-του κανονικά είναι πολύ ξινός, οπότε δεν είναι φρούτο να το κόψεις και να το φας. Είναι για να το στίψεις. Και αφού προσθέσεις ζάχαρη, για να το πιεις. Στο εμπόριο φυσικά ο χυμός λούλο έχει προκαθορισμένη περιεκτικότητα ζάχαρης. Ένα μόνο θα πω: υ-πέ-ρο-χο!

ΠΙΤΑΑΓΙΑ
Άλλο ένα αγαπημένο-μου φρούτο: η πιταάγια (pitahaya). (Το “h” δεν προφέρεται στα ισπανικά.) Στην πραγματικότητα είναι καρπός κακτοειδούς φυτού! (Όπως είναι και το γνωστό-μας φραγκόσυκο, αλλά η πιταάγια είναι εντελώς διαφορετική στη γεύση.) Αυτά τα καφετιά εξογκώματα σε κανονικά διαστήματα στην επιφάνειά του είναι τα σημεία όπου υπήρχαν τα αγκάθια του κάκτου, τα οποία βέβαια τα έχουν κόψει πριν δώσουν το φρούτο στο εμπόριο.		Κομμένη στα δύο. Τρώγεται με το κουτάλι. Έχει αυτή την άσπρη ημιδιαφανή μαλακή ζουμερή σάρκα με τα μαύρα σποράκια. Τα σποράκια είναι κι αυτά πολύ μαλακά και μασιούνται χωρίς να αλλοιώνουν τη γεύση. Η δε γεύση-της είναι γλυκύτατη! Δεν έχω δει να πουλάνε πουθενά χυμό πιταάγια, αν και κανονικά θα έπρεπε να βγαίνει ένας πολύ γλυκός άσπρος χυμός μετά από στίψιμο, καθώς το φρούτο είναι εξαιρετικά ζουμερό.
Υπάρχει και μια δεύτερη ποικιλία, λίγο πιο σπάνια: η κόκκινη πιταάγια (pitahaya roja). Δεν την έβαλα σε πιατάκι για σύγκριση αλλά είναι ελαφρώς μικρότερη από την κοινή (κίτρινη) πιταάγια.		Διχοτομημένη. Δεν διαφέρει και πολύ από την κοινή (κίτρινη). Τα κουκουτσάκια είναι λίγο μικρότερα και πιο πυκνά. Γευστικά, θα έλεγα πως είναι πανομοιότυπη με την κίτρινη.

ΓΡΑΝΑΔΙΓΙΑ
Η γραναδίγια (granadilla). Είναι απροσδόκητα ελαφριά, σαν να μην έχει περιεχόμενο. Και όμως, έχει (βλ. φωτογραφία δεξιά).		Η γραναδίγια έχει αυτή την παχιά άσπρη ψίχα που δεν τρώγεται, και τα σπόρια-της που περιβάλλονται από ένα ζελέ. Αυτό το ζελέ στίβεται και γίνεται χυμός. Μόνο ως χυμό έχω γευτεί αυτό το φρούτο, και ιδίως σε κοκτέιλ με άλλους χυμούς.

ΙΓΟ
Το ίγο (higo) είναι επίσης καρπός κάκτου, όπως η πιταάγια. Αλλά είναι πολύ διαφορετικό στο χρώμα, στην υφή και στη γεύση. Στα καστιλιάνικα ισπανικά, “ίγο” είναι το κοινό σύκο. Στα ισπανικά της Κολομβίας όμως, “ίγο” είναι αυτό το φρούτο, ενώ το σύκο λέγεται breva.		Από μέσα είναι βαθύ πορτοκαλί. Είναι πολύ γλυκό στη γεύση και τρώγεται με το κουτάλι. Τα κουκουτσάκια-του όμως είναι πολύ σκληρά, δύσκολα σπάζουν με τα δόντια, και για το λόγο αυτό δεν μασιούνται αλλά καταπίνονται.

ΠΑΠΑΓΙΑ
Η παπάγια (papaya), με το χέρι της γυναίκας-μου από πάνω για σύγκριση μεγέθους. Θα την έχετε δει μεταξύ των ξηρών  καρπών στα ζαχαρωτά αποξηραμένα φρούτα, συνήθως κομμένη σε μικρά κοκκινωπά κομματάκια. Εδώ τη βλέπουμε “χλωρή” , όπως είναι ως φρούτο.		Μισή παπάγια. Είναι υπόγλυκια και πολύ μαλακή, σαν βούτυρο. Τα κουκουτσάκια αφαιρούνται με ένα κουτάλι. Όσο πιο βαθύ πορτοκαλί είναι το χρώμα-της, τόσο πιο ώριμη (άρα και γλυκιά) είναι. Πάντως ποτέ δεν είναι υπερβολικά γλυκιά· γλυκίζει, αλλά δεν φτάνει να είναι αυτό που λέμε “μέλι”.
Μια φέτα κομμένη από τη γωνία, όπου φαίνεται η πεντάκτινη συμμετρία του φρούτου. Η φλούδα, επειδή η παπάγια είναι πολύ μαλακιά, αφαιρείται πανεύκολα ακόμα και με μαχαίρι βουτύρου.		Και εδώ η παπάγια είναι κομμένη σε κομματάκια δίπλα σε μισή μπανάνα, όπως την καταναλώνω όταν την έχω ως ένα από τα φρούτα του πρωινού-μου.

ΓΚΟΥΑΓΙΑΒΑ
Η γκουαγιάβα (guayaba). Εξωτερικά, οπτικά δεν λέει πολλά. Να σας πω την αλήθεια, ούτε εσωτερικά λέει πολλά περισσότερα (βλ. περιγραφή δεξιά).		Δεν είναι ντομάτα! Είναι η εξ ευωνύμων γκουαγιάβα κομμένη στα δύο. Υπόγλυκια και ξυνή ταυτόχρονα, κατάλληλη μόνο για χυμό, στον οποίο προσθέτουν ζάχαρη. Είναι εξαιρετικά μαλακή, σαν την παπάγια. Το εσωτερικό αφαιρείται με ένα κουτάλι, και όλο μαζί (με τα κουκουτσάκια) μπαίνει στο μπλέντερ, στο οποίο μπορεί να αναμιχθεί π.χ. με μπανάνα, που κάνει το χυμό γλυκό.

ΓΚΟΥΑΓΙΑΒΑ ΜΑΝΣΑΝΑ
Και η γκουαγιάβα μανσάνα (guayaba manzana), που σημαίνει: γκουαγιάβα-μήλο (manzana = μήλο). Είναι συγγενής της κοινής γκουαγιάβα. Οπτικά μοιάζει με κάτι σαν πράσινο μήλο.		Και όχι μόνο οπτικά, αλλά και η υφή-της φέρνει κάτι από μήλο, κάνει κριτς-κριτς στο στόμα. Η γεύση όμως, καμία σχέση. Είναι μόνο ελαφρώς γλυκιά, καθόλου ξινή σαν το μήλο.

ΚΟΥΡΟΥΜΠΑ
Δύο κομμάτια κουρούμπα (curuba). Όταν είναι ώριμη είναι λιγότερο πρασινωπή, πιο προς το πολύ ανοιχτό κίτρινο, όπως το δεξί μέρος του άνω φρούτου.		Αυτό βλέπετε αν την κόψετε στα δύο: όλο κουκούτσι ένα πράμα! Κατάλληλη μόνο για χυμό, και καλύτερα σε μίγμα με άλλους χυμούς. Επίσης τη βάζουν σε γλυκά. Πολύ ξινή βρε παιδί-μου!

ΜΑΡΑΚΟΥΓΙΑ ΚΑΙ ΓΚΟΥΛΟΥΠΑ
Η μαρακουγιά (maracuyá), κίτρινη, κάτω, και η γκουλούπα (gulupa), κόκκινη, άνω. Τις έβαλα μαζί γιατί είναι συγγενικά είδη. Η μαρακουγιά είναι πιο συνηθισμένη, η γκουλούπα σπάνια.		Εδώ βλέπουμε τις μαρακουγιά και γκουλούπα κομμένες, όπου φαίνεται οτι είναι στενοί συγγενείς. Και εδώ έχουμε υπόγλυκη γεύση και πολύ κουκούτσι, φρούτα κατάλληλα μόνο για χυμούς.

ΦΕΪΧΟΑ
Τρία κομμάτια φεϊχόα (feijoa). Έτσι, πράσινο είναι ακόμα κι όταν είναι ώριμο.		Δεν είναι και πολύ ελκυστικό ε; Δίκιο έχετε. Για χυμούς μόνο. Δεν τόλμησα να το δοκιμάσω να σας πω αν είναι γλυκό, ξυνό, αλμυρό, πικρό, στυφό, ή τρέχα γύρευε τί, τέλος πάντων. Είναι μαλακό και βγαίνει με το κουτάλι.

ΤΑΜΑΡΙΓΙΟ, Ή ΝΤΟΜΑΤΑ ΤΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ
Το ταμαρίγιο, ή ντομάτα του δέντρου (tamarillo, o tomate de árbol). Καμία σχέση με ντομάτα. Απλώς δίνει αυτή την εντύπωση. Και, όπως λέει και το όνομά του, είναι φρούτο ενός τροπικού δέντρου.		Εδώ το βλέπουμε κομμένο. Έχει τη συμμετρία του “σταυρού” της πραγματικής ντομάτας. Η κόκκινη ποικιλία είναι αρκετά ξινή και δεν τρώγεται, αλλά γίνεται ωραίος χυμός (με τα απαραίτητα γλυκαντικά, π.χ. ζάχαρη).
Εδώ βλέπουμε την πορτοκαλί ποικιλία του ταμαρίγιο. Και πάλι έχει την εναλλακτική ονομασία “ντομάτα του δέντρου”.		Αυτή η ποικιλία είναι λιγότερο ξινή, μάλλον γλυκιά. Όταν είναι ώριμο, το πορτοκαλί ταμαρίγιο είναι ευχάριστο στη γεύση και τρώγεται με το κουτάλι.

ΟΥΤΣΟΥΒΑ
Η ουτσούβα (uchuva). Μικρή σαν κεράσι. Αριστερά βλέπουμε το φρούτο κλειστό μέσα στο κάλυμμα που το περιβάλλει. Όταν η ουτσούβα είναι ώριμη, το κάλυμμα είναι ξερό και τρίβεται, οπότε ανοίγει πολύ εύκολα. Όμως δεν πωλείται έτσι με το κάλυμμα (εκτός πολύ σπάνια, όπως αυτές που βρήκα), αλλά σε διάφανα πλαστικά κουτάκια με 20–25 καρπούς. Στα ελληνικά ονομάζεται “φυσαλίδα”.		Στη φωτογραφία έχω κόψει μια ουτσούβα στα δύο για να δούμε πώς είναι από μέσα, αλλά όταν τρώγεται η κάθε μία γίνεται μια μπουκιά. Από κουκούτσια, έχει κάτι πολύ μικρά που ούτε που γίνονται αντιληπτά στο στόμα. Περισσότερο γλυκιά παρά ξινή, έχει πολύ ευχάριστη και ιδιαίτερη γεύση. Χρησιμοποιείται σε σαλάτες, αλλά και ως διακόσμηση σε τούρτες φρούτων. Επίσης είναι πηγή πολλών βιταμινών.

ΝΙΣΠΕΡΟ
Το νίσπερο (níspero). Στην όψη, δεν λέει και πολλά, ε;		Εσωτερικά όμως είναι ενδιαφέρον! Αρκεί να είναι ώριμο, γιατί αν δεν έχει ωριμάσει τελείως είναι στυφό. Όταν είναι ώριμο, εξωτερικά είναι κάπως μαλακό. Αφαιρείτε το κουκούτσι ή τα κουκούτσια (μπορεί να είναι δύο), και τρώτε με το κουτάλι την πορτοκαλί ψίχα-του. Αρκετά γλυκό και ευχάριστο στη γεύση.

ΠΑΠΑΓΙΟΥΕΛΑ
Η παπαγιουέλα (papayuela). Το όνομά της θυμίζει την παπάγια. Και η όψη-της, παρ’ όλο που έχει, κατά μήκος, πέντε χαρακιές (που δεν έχει η παπάγια) και είναι πολύ μικρότερη, με το κίτρινο στιλπνό χρώμα-της πάλι κάτι φέρνει από παπάγια.		Το μέσα-της όμως είναι εντελώς διαφορετικό! Όλο κουκούτσια (που δεν μασιούνται), με τη σάρκα να είναι άσπρη και ελάχιστη, μετά βίας βγαίνει με κουτάλι. Αρκετά ξινή και πολύ λίγο γλυκιά. Τη χρησιμοποιούν κυρίως σε γλυκά (πάστες και πίτες).

ΣΑΠΟΤΕ
Το σαπότε (zapote). (Στην Ισπανία θα προφερόταν θαπότε. Αλλά δεν μας νοιάζει γιατί στην Ισπανία είναι εντελώς άγνωστο.) Άλλο ένα εξωτερικά όχι και ιδιαίτερα ελκυστικό φρούτο. Μέσα όμως...		Μέσα όμως είναι καλούτσικο. Έχει αυτή την κάπως ξερή ψίχα με τις ίνες, που τρώγεται καλύτερα με πηρούνι παρά με κουτάλι. Γλυκίζει. Στο κέντρο έχει ένα κουκούτσι που δεν ξεχωρίζει από τις ίνες.

ΜΑΝΓΚΟΣΤΙΝΟ
Το μανγκοστίνο (mangostino). Το εξωτερικό κέλυφός του είναι πολύ σκληρό. Χρειάζεται πριονωτό μαχαίρι για να κοπεί.		Ο καλύτερος τρόπος κοπής είναι χαράζοντας το σκληρό κέλυφος γύρω-γύρω, και μετά ανοίγοντας τα δύο ημίση, οπότε το φρούτο μένει στο ένα μισό.
Αυτή είναι η κάτω όψη του φρούτου. Έχει αυτό το εξάκτινο αστεράκι στο κάτω μέρος.		Και εδώ φαίνεται κομμένο σε εγκάρσια τομή. Το άσπρο είναι αυτό που τρώγεται, ενώ πιο προς το κέντρο είναι το κουκούτσι. Αν και δεν φαίνεται πολύ ελκυστικό, αυτή η άσπρη ψίχα-του είναι αρκετά γλυκιά και ζουμερή.

ΚΑΡΑΜΠΟΛΟ
Το καραμπόλο (carambolo). Eδώ έχουμε φύγει κι έχουμε πάει στα πολύ εξωτικά φρούτα. Το συγκεκριμένο έχει προέλευση την Κίνα. Αλλά μήπως και το καρπούζι, που είναι το εθνικό-μας καλοκαιρινό φρούτο, έχει προέλευση την Ελλάδα; Όχι βέβαια, νοτιο-αφρικάνικο είναι. Ούτε το ροδάκινο ή το βερύκοκο είναι τοπικά ελληνικά φρούτα. Οι αρχαίοι Έλληνες ήξεραν μόνο τα μήλα, τα σταφύλια, τα σύκα, και ορισμένα άλλα. Ακόμα και τα πορτοκάλια (τα “μῆλα τῶν ἑσπερίδων”) τους φαίνονταν εξωτικά. Όλη η σημερινή ποικιλία εισαγόμενη είναι.		Το καραμπόλο το κόβουμε εγκάρσια σε φετούλες, και παίρνουμε αυτά τα όμορφα πεντάκτινα αστέρια. Αφαιρούμε τη φλούδα από το καθένα με ένα κοφτερό μαχαίρι (να είναι κοφτερό για να μη χαλάσει το σχήμα), και τρώμε το μέσα-του, εκτός από το κέντρο. (Αν αφαιρέσουμε και το κέντρο, γύρω-γύρω με το μαχαίρι, τόσο το καλύτερο.) Είναι αρκετά ικανοποιητικό στη γεύση. Υπάρχει και στα ελληνικά σούπερ-μάρκετ που ειδικεύονται στα εξωτικά φρούτα. Φροντίστε να είναι ώριμο αν το αγοράσετε, δηλαδή να είναι πολύ κίτρινο, χωρίς πράσινο στο φλούδι, και μαλακό.

ΠΕΠΙΝΟ ΜΕΛΟΝ
Δεν είναι μελιτζάνα! Δεν είναι βόας, δεν είναι κροταλίας! Είναι το πεπίνο μελόν (pepino melón) της Κολομβίας! Ή τουλάχιστον, οι Κολομβιανοί ισχυρίζονται οτι δεν είναι μελιτζάνα. (“Πεπίνο μελόν” σημαίνει “αγγούρι-πεπόνι”.)		Βλέπουμε οτι, εσωτερικά, “κάτι φέρνει” από μελιτζάνα. Πάντως όταν το δοκίμασα (με το κουτάλι), διαπίστωσα οτι είναι όντως γλυκό. Όχι ιδιαίτερα γλυκό, αλλά τρώγεται ευχάριστα. Καμία σχέση με την ωμή μελιτζάνα που είναι πικρή σαν φαρμάκι.

ΓΙΑΚΟΝ
Το γιακόν (yacón). Κάτι μεταξύ βολβού (όπως π.χ. τεύτλου) και φρούτου. Πράγματι, είναι η χυμώδης ρίζα ενός φυτού.		Μπορούμε να το κόψουμε στη μέση, και μετά σε ροδέλες. Όταν αφαιρέσουμε τη φλούδα, αυτό που μένει είναι μια υπόγλυκη ουσία, με υφή που κάνει ελαφρώς κριτς-κριτς στο στόμα. Το δοκιμάσαμε λοιπόν με τη γυναίκα-μου, και είπαμε: «Εντάξει, το δοκιμάσαμε κι αυτό, πάμε παρακάτω.» Τίποτα το ιδιαίτερο.

ΤΣΟΝΤΑΔΟΥΡΟ
Το τσονταδούρο (chontaduro). Όσο ένα κάστανο στο μέγεθος, σε σχήμα βαλανιδιού. Έχει κι αυτό το πριονωτό “καπελάκι” εκεί που κόβεται το κοτσάνι — ένα καπελάκι με όχι συγκεκριμένο αριθμό από φυλλαράκια. Είναι ινδικής προέλευσης, απ’ ότι ξέρω.		Το τσονταδούρο το βράζουνε πριν να το φάνε. Γιατί, δεν ξέρω. Ίσως να μην τρώγεται ωμό. Έχει ένα μεγαλούτσικο κουκούτσι στο κέντρο, που μοιάζει με του βερύκοκου. Δεν είναι γλυκό, έχει μια περίεργη γεύση, αδύνατο να την περιγράψω εδώ με λέξεις. Δεν μπορώ να πω οτι με ενθουσίασε. Απλά περίεργο.

Πρόχειρο διαγώνισμα! Γιά να δούμε αν εμπεδώσατε κάτι από τα παραπάνω: στην παρακάτω φωτογραφία από σούπερ μάρκετ της Κολομβίας (στην πρωτεύουσα Μπογκοτά), ονομάστε τα φρούτα που βλέπετε να εκτίθενται, πριν να διαβάσετε την απάντηση στη λεζάντα κάτω από τη φωτογραφία. Ορίστε:

Λοιπόν, έχουμε και λέμε, από κάτω (πρώτο πλάνο) προς τα πάνω (βάθος), και από αριστερά προς τα δεξιά:

• Πρώτα έχουμε ένα είδος μπανανών σε σακούλες. Είναι μικρές αλλά γλυκές, ένα είδος που δεν έχουμε στην Ελλάδα. Δεξιά, μέσα στις σακούλες που γράφουν «Pulpifruta», δεν έχω ιδέα τί έχουν — ούτε μας απασχολεί.

• Ακριβώς πάνω από τις μπανάνες έχουμε τα λούλο (lulo, ποτροκαλί). Και δεξιά-τους είναι το ταμαρίγιο, η πορτοκαλί ποικιλία της ντομάτας του δέντρου (tomate de árbol).

• Πάνω από τα λούλο είναι η κόκκινη ποικιλία της ντομάτας του δέντρου. Και δεξιά, εκείνα τα πράσινα είναι φεϊχόα (feijoa)· ενώ πιο πάνω, τα πορτοκαλοπράσινα είναι ίγο (higo).

• Πιο πάνω βλέπω κάτι μήλα, και ανάμεσα στα μήλα έχει μαρακουγιά (maracuyá, κιτρινοπράσινα). Δεξιά απ’ αυτά, τα κιτρινωπά και μακρουλά είναι κουρούμπα (curuba).

• Πιο πάνω, οι κίτρινες “χειροβομβίδες” (εμένα έτσι μ’ αρέσει να τα λέω) είναι τα πιταάγια (pitahaya), και δεξιά-τους είναι μάλλον γκουαγιάβα (guayaba). Μοιάζουν λίγο και με τα νίσπερο, αλλά τα τελευταία είναι πολύ σπάνια. Μάλλον γκουαγιάβα.

• Στο επόμενο πλάνο εχουμε τα γιακόν, και δεξιά-τους, τα σφαιρικά κιτρινοπορτοκαλί τοποθετημένα σε σειρές είναι σίγουρα γραναδίγια (granadilla).

• Πέρα από τα γιακόν, εκεί που μόλις φαίνονται, δηλαδή τα πρασινωπά μικρά σφαιρίδια είναι — κρατηθήτε! — ροδάκινα! Αυτό τουλάχιστον νομίζουν οι Κολομβιανοί οτι είναι το ροδάκινο: ένα άγουρο βερύκοκο!

• Και στο βάθος, τα μεγαλούτσικα πρασινοκόκκινα ωοειδή φρούτα είναι μάνγκο.

• Τέλος, πέρα κι από τα μάνγκο βλέπουμε δυο-τρία καρπούζια, από αυτά με τις επιμήκεις γραμμώσεις. Τα έχουμε και στην Ελλάδα, αλλά σε πολύ καλύτερη ποιότητα.

Γενικά, τα φρούτα που έχουμε στην Ελλάδα, ή στην Ευρώπη γενικά, υπάρχουν κ’ εδώ αλλά είναι άθλιας ποιότητας! Π.χ. εκείνα τα καρπούζια, αν τα ανοίξετε, θα δείτε ένα ροζέ εσωτερικό, άγλυκο τελείως. Τα “ροδάκινα”, τα βλέπετε, ας μην τα σχολιάσω καλύτερα. Οι φράουλες έχουν το πάνω μέρος-τους, προς το κοτσάνι, εντελώς άσπρο, σαν να μην έχουν ωριμάσει ακόμα. Μόνο τα εισαγόμενα μήλα, αχλάδια, και σταφύλια είναι όπως τα ξέρουμε στην Ελλάδα. Κι αυτό επειδή είναι εισαγόμενα. Τα άλλα, όσα καλλιεργούν εδώ, στις ελληνικές λαϊκές αγορές θα έμεναν στα αζήτητα.