Θεώρημα: οι συμπατριώτες-μου είναι ηλίθιοι

του: Χάρη Φουνταλή
12 Μαΐου 2012

Επί χρόνια τώρα προσπαθούσα να πείσω τη γυναίκα-μου οτι οι συμπατριώτες-μου είναι ηλίθιοι. Δηλαδή όχι όλοι, αλλά σε σημαντικό ποσοστό είναι ηλίθιοι· αυτό εννοώ, κ’ εκείνη το γνωρίζει. Δεν συμφωνούσε μαζί-μου όμως μέχρι τώρα. Βλέπετε, δεν είναι Ελληνίδα, και δεν καταλαβαίνει το πλήρες εύρος των όσων λέγονται και ακούγονται σ’ αυτόν τον τόπο. Αισθάνεται και μια συναισθηματική έλξη για τους Έλληνες, οπότε μέχρι τώρα δεν με πίστευε με τίποτα. Ε λοιπόν, νομίζω πως μετά τις βουλευτικές εκλογές της 6ης Μαΐου του 2012 μου παρουσιάζεται μια χρυσή ευκαιρία να της αποδείξω περίτρανα τον ισχυρισμό-μου.

Βέβαια η απόδειξη χρησιμοποιεί τη λογική — όπως όλες οι αποδείξεις άλλωστε — και οι συμπατριώτες-μου έχουν εκπαραθυρώσει τη λογική-τους (όπως επίσης θα δείξω)· οπότε η απόδειξη αυτή δεν είναι για κείνους, γιατί κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να κατανοήσει μια απόδειξη χωρίς τη λογική αλλά μόνο «με την καρδιά» (προσφιλής έκφραση των ηλιθίων). Δεν πειράζει όμως. Δεν γράφω το παρόν για κείνους, αλλά για τους λίγους τους άλλους που διατηρούν ακόμα τη λογική-τους, και που θα με ρωτήσουν μετά τις επαναληπτικές εκλογές ποια ήταν η θέση-μου, οπότε θα τους παραπέμψω σ’ αυτή τη σελίδα· και κυρίως για τη γυναίκα-μου, που επιτέλους πρέπει να καταλάβει με τί σόι ζωντόβολα έχει μπλέξει. Λοιπόν, χωρίς να χρονοτριβώ περαιτέρω, προχωρώ στην απόδειξη.

Απόδειξη

Η απόδειξη στηρίζεται σε δύο λήμματα, και φυσικά σε αξιώματα, όπως όλες οι αποδείξεις από καταβολής... Ελλάδας. Ιδού λοιπόν:

Λήμμα 1: Υπάρχει ελληνικό κόμμα του οποίου ο αρχηγός είναι πολιτικά ανίδεος.

Λήμμα 2: Όποιος ψηφίζει κόμμα του οποίου ο αρχηγός είναι πολιτικά ανίδεος, είναι ηλίθιος.

Μόλις αποδειχτούν τα παραπάνω δύο λήμματα, θα συμπεράνουμε οτι όλοι όσοι ψηφίσουν το κόμμα με τον πολιτικά ανίδεο αρχηγό στις επαναληπτικές εκλογές του 2012, είναι ηλίθιοι. Εφόσον το κόμμα αυτό πάρει σημαντικό ποσοστό, θα έχει αποδειχτεί το θεώρημα: οτι οι συμπατριώτες-μου σε σημαντικό ποσοστό είναι ηλίθιοι. Προχωράμε λοιπόν με το πρώτο λήμμα.

Απόδειξη του Λήμματος 1:

Όμως για να αποδείξουμε το Λήμμα 1 δεν φτάνει ν’ απαριθμήσουμε τις ενδείξεις αλαζονείας, αμετροέπειας, ή ανοησίας του αρχηγού. Πρέπει να δείξουμε την πολιτική-του ασχετοσύνη, το οτι είναι πολιτικά ανίδεος. Η ασχετοσύνη-του έπεται από τα εξής γεγονότα.

Πρώτο, θέση-του είναι οτι η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει στο ευρώ. Μ’ αυτήν άλλωστε την προεκλογική-του θέση κατάφερε να ξεγελάσει σχεδόν το 17% των ψηφοφόρων που, μειωμένης νοημοσύνης όντας (εντάξει, αυτό θέλουμε να αποδείξουμε, το αποσύρω), δεν σύγκριναν αυτή με την άλλη θέση του κόμματος του αρχηγού: «θα καταγγείλουμε το Μνημόνιο»· καταγγελία που βέβαια θα είχε σαν επακόλουθο την παύση της ροής των δανεικών με τα οποία συντηρείται στην εντατική η πτωχευμένη χώρα, με άλλα λόγια, το “τέρμα τα δίφραγκα”. Τώρα πώς θα μπορούσε η χώρα να παραμείνει στο ευρώ χωρίς να μπορεί να εισάγει ευρώ (και χωρίς, εννοείται, να επιτρέπεται να κόψει νόμισμα σε ευρώ), αυτό είναι ένα άλυτο πρόβλημα που καθόλου δεν στενοχώρεσε τους ψηφοφόρους. Επειδή όμως το πρόβλημα είναι άλυτο, κι ο αρχηγός το γνωρίζει αυτό, υποχρεώθηκε σε αναδίπλωση μετά από τις εκλογές της 6ης Μαΐου. Είπε λοιπόν οτι δεν θα καταγγείλουμε το Μνημόνιο, αλλά θα το επαναδιαπραγματευτούμε.

Σημείωση: Στις 15 Μαΐου, κατά τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας προκειμένου να βρεθεί λύση για τη διακυβέρνηση της χώρας, όπως προκύπτει από τα πρακτικά της σύσκεψης, ο εν λόγω αρχηγός άλλαξε για μια ακόμα φορά τοποθέτηση και είπε οτι υποστηρίζει την καταγγελία του Μνημονίου, παρόλο που από την επιστολή που έστειλε προς Ευρωπαίους ηγέτες προέκυπτε οτι ήθελε να επαναδιαπραγματευτεί. Η παρούσα ιστοσελίδα δεν μπορεί να παρακολουθήσει την ταχύτητα με την οποία ο αρχηγός αυτός αλλάζει θέσεις, οπότε σε ότι ακολουθεί αναφέρεται σε επαναδιαπραγμάτευση. Πάντως μια καταγγελία του Μνημονίου ενισχύει ακόμα περισσότερο το επιχείρημα που ακολουθεί.

Ωραία. Πάμε λοιπόν στις Βρυξέλλες, μετά την υποθετική θριαμβευτική αναγόρευση του εν λόγω αρχηγού στις επαναληπτικές εκλογές σε πρωθυπουργό, και προσπαθούμε να “επαναδιαπραγματευτούμε” το Μνημόνιο.

Τί γίνεται αν οι συνομιλητές και εταίροι-μας μας πούνε επίσημα αυτό που μας επαναλαμβάνουν ανεπίσημα σε όλους τους τόνους εδώ και καιρό, οτι δηλαδή επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου σημαίνει αθέτηση των δεσμεύσεων που ήδη ανέλαβε η Ελλάδα, πράγμα που δεν μπορούν να δικαιολογήσουν στους ψηφοφόρους-τους; Και οτι άρα αδυνατούν να διαπραγματευτούν τους όρους, επομένως ή το παίρνουμε “ως έχει”, ή τα μαζεύουμε και φεύγουμε, και ψάχνουμε — χωρίς ευρώ — να βρούμε τρόπους να πληρώσουμε μισθούς, συντάξεις, παιδεία, υγεία, άμυνα, και όλα τα άλλα τα απαιτητικά; Η ερώτηση πράγματι τέθηκε στον φέρελπι αρχηγό, κ’ εκείνος απάντησε ως εξής (ορίστε ένα άρθρο που περιλαμβάνει την απάντησή του):

«Ναι θα πήγαινα στη Σύνοδο Κορυφής και θα τους έλεγα ότι αυτό το πρόγραμμα οδηγεί στην εξαθλίωση τον ελληνικό λαό και στην Ελλάδα υπάρχει Δημοκρατία και στη Δημοκρατία οφείλει κανείς να σέβεται την πεποίθηση των πολλών και οι πολλοί δεν θέλουν να εφαρμόσουν αυτό το πρόγραμμα και αυτό πρέπει να το σεβαστείτε.»
[Σημείωση: με την τελεία φαίνεται να ’χει πάρει διαζύγιο ο αρχηγός.]

Έλα όμως που με το «πολλοί» ο λαμπρός νέος εννοεί τους Έλληνες! Μα δημοκρατία έχουν και οι άλλοι λαοί της Ευρώπης, που θέλουν κ’ εκείνοι να τους γίνεται σεβαστή η “πεποίθηση” (η γνώμη εννοεί, αλλά τα ελληνικά δεν είναι το δυνατό σημείο του αρχηγού)· και μέσα στο σύνολο των λαών της Ευρώπης οι Έλληνες δεν είναι «πολλοί», αλλά απελπιστικά λίγοι — μια ασήμαντη μειοψηφία. Δηλαδή αν οι κάτοικοι της Κρύας Βρύσης του νομού Πέλλας ψήφιζαν κατά πλειοψηφία οτι πρέπει ο κάθε άλλος Έλληνας να τους δίνει επίδομα 1 ευρώ το μήνα, θα έπρεπε εμείς οι υπόλοιποι Έλληνες να σεβαστούμε την “πεποίθηση” των “πολλών” κατοίκων της Κρύας Βρύσης; Εκστόμισε λοιπόν ένα μπουρδολόγημα ο αρχηγός, αλλά θα μου πείτε, το πρώτο είναι; Ας το αντιπαρέλθουμε. Όμως επέμειναν οι άλλοι στην ερώτηση που του έθεσαν: τί θα κάνατε τέλος-πάντων κύριε αρχηγέ αν η Ευρώπη “τα στύλωνε”, μουλάρωνε — όπως θέλετε πείτε-το — και αρνιόταν να επαναδιαπραγματευτεί οτιδήποτε; Ιδού τώρα η σοφία του αρχηγού:

«Αν τελικά δεν τους πείθαμε ενδεχομένως τα πράγματα να ήταν τελικά πολύ δύσκολα. Αλλά όχι μόνο για την Ελλάδα. Θα ήταν δύσκολα συνολικά για την Ευρώπη.»

Αυτό είναι το τελικό “απόσταγμα” της πολιτικής σκέψης του αρχηγού: μπορεί για μας «τα πράγματα να ήταν τελικά πολύ δύσκολα», αλλά «θα ήταν δύσκολα συνολικά [και] για την Ευρώπη».

Έξοχα. Παίζουμε ας πούμε μια παρτίδα σκάκι. Κάνουμε μια ριψοκίνδυνη κίνηση (κατά τη γνώμη-μου βλακώδη, αλλά ας αφήσουμε τη γνώμη-μου κατά μέρος), αποτέλεσμα της οποίας είναι ο αντίπαλος να είναι έτοιμος να μας απειλήσει τη βασίλισσα. «Ωχ, παιδιά, θα χάσουμε τη βασίλισσα!» αναφωνούμε όλοι με τρόμο και με την ψυχή στο στόμα. «Μη φοβάστε παλικάρια-μου!» μας λέει ο αρχηγός ψυχωμένα. «Γιατί αν μας πάρει ο αντίπαλος τη βασίλισσα, θα χάσει κ’ εκείνος το αλογάκι-του!»

Ε, τώρα τί του λες του αρχηγού μετά από τέτοιο βλήμα που εκτόξευσε, τέτοιο στούκας που αμόλησε; Είναι ή δεν είναι σκακιστικά ανίδεος; Δηλαδή εμείς θα μείνουμε με βασίλισσα λιγότερο, θα ψάχνουμε στα σκουπίδια να βρούμε κινήσεις και δεν θα βρίσκουμε, θα τρώμε τα σκαμπίλια το ένα μετά το άλλο από τους αντιπάλους (που μερικοί — δίπλα-μας κάθονται κιόλας — άλλο που δεν θέλουν για να μας αρχίσουν στις καρπαζιές), και μας ζητάει να παρηγορηθούμε με τη σκέψη οτι και ο αντίπαλος έχασε ένα αλογάκι; Και ποιος αντίπαλος δεν θα έδινε το αλογάκι-του για να ξεφορτωθεί μια και καλή την ενοχλητική βασίλισσά μας; Και ποιος παίκτης, εκτός από κάποιον που είναι εντελώς ανίδεος από σκάκι, θα έκανε τη σκακιστικά βλακώδη αυτή σκέψη;

Και καλά να παίζαμε σκάκι. Τότε το διακύβευμα (πολύ “in” αυτή η λέξη τελευταία) θα ήταν απλώς μια παρτίδα. Θα χάναμε, μπορεί να βουρλιζόμασταν που κέρδισε ο αντίπαλος, και θα σχεδιάζαμε πώς να πάρουμε τη ρεβάνς. Εδώ όμως δεν πρόκειται για παρτίδα, αλλά για πατρίδα· για την κοινωνία-μας, για τις ζωές-μας στην κυριολεξία, τις δικές-μας και των παιδιών-μας. Αν χάσουμε — μεταφορικά — τη βασίλισσα, κάποιοι συμπατριώτες-μας θα πεθάνουν της πείνας, και κάτι μου λέει οτι πολλοί απ’ αυτούς δεν θα έχουν ψηφίσει το μεγάλο αρχηγό και το συφοριασμένο κόμμα-του. Αναλαμβάνει την ευθύνη για το θάνατο χιλιάδων συμπατριωτών-μας; Ας μου πει — αν μπορούσε κι αν τολμούσε να μου μιλήσει — βάζει το κεφάλι-του στον τορβά αν γίνει υπεύθυνος για τον αφανισμό χιλιάδων Ελλήνων; Σας δίνει την εντύπωση ακέραιου χαρακτήρα και γενναίου που να τολμά ν’ αναλάβει μια τέτοια ευθύνη; Σας δίνει την εντύπωση οτι νοιάζεται περισσότερο για τους συμπατριώτες-μας, ή για τη δική-του προβολή και φήμη;

Υπάρχουν κ’ εκείνοι που νομίζουν πως ούτως ή άλλως θα τη χάσουμε τη βασίλισσα, επομένως «τί σήμερα, τί αύριο, τί τώρα». Ε λοιπόν, όχι. Μπορεί η κατάσταση να γίνει και χειρότερη απ’ ότι είναι σήμερα, αλλά από λιμό δεν θα πεθάνουμε. Τριτοκοσμική χώρα δεν θα γίνουμε. Όποιος το ισχυρίζεται ή το πιστεύει αυτό, το κάνει γιατί απλά είναι ηλίθιος, που είναι αυτό που προσπαθώ να αποδείξω. Αλλά δεν το έχω κάνει ακόμα. Προς το παρόν απέδειξα απλώς το Λήμμα 1: οτι ο αρχηγός είναι πολιτικά ανίδεος.

Απόδειξη του Λήμματος 2:

Αυτό το λήμμα είναι πολύ πιο απλό ν’ αποδειχτεί. Λέει: “Όποιος ψηφίζει κόμμα του οποίου ο αρχηγός είναι πολιτικά ανίδεος, είναι ηλίθιος.” Για την απόδειξη αρκεί να στηριχτούμε σε ένα αξίωμα:

Αξίωμα:

Δρα κανείς πάντοτε έτσι ώστε να προστατεύει την ύπαρξή του και να βελτιώνει την ευημερία-του.

Από το αξίωμα αυτό έπεται οτι ποτέ δεν πρέπει να δρα κανείς έτσι ώστε να καταστρέφει την ευημερία-του ή την ύπαρξή του. Μόνο ένας ηλίθιος μπορεί να δράσει εσκεμμένα έτσι ώστε να αυτοκαταστραφεί. Άρα όταν κανείς ψηφίζει, αν δεν είναι ηλίθιος, πρέπει να ψηφίζει τουλάχιστον κόμματα των οποίων οι αρχηγοί δεν είναι πολιτικά ανίδεοι. Αλλιώς, με την ασχετοσύνη-τους, οι αρχηγοί και τα κόμματά τους θα πάρουν λάθος αποφάσεις, που θα καταλήξουν να έχουν καταστροφικές συνέπειες για τους ψηφοφόρους. (Εννοώ πραγματικά καταστροφικές, γιατί αυτά που βιώνουμε σήμερα δεν είναι παρά η παιδική χαρά της μελλοντικής καταστροφής-μας.)

Και όμως, σχεδόν το 17% των συμπατριωτών-μου ψήφισε ένα κόμμα του οποίου ο αρχηγός είναι πολιτικά ανίδεος (Λήμμα 1). Άρα τουλάχιστον αυτός ο ψηφοφόρος του 17% είναι ηλίθιος (Λήμμα 2). Όπερ έδει δείξαι.

Τώρα να δω τί θα πει η γυναίκα-μου, που συμπαθεί τα βλήματα. Ιδίως μετά τις επαναληπτικές εκλογές. Τότε να δούμε τί διαστάσεις θα λάβει αυτό το 17%. Σκέφτομαι να βάλω και κανα στοίχημα μαζί-της: «Αν χάσεις, και αποδειχτούν ακόμα πιο ζωντόβολα απ’ ότι νομίζεις, θα υποχρεωθείς να...» Χμ... αφήστε-με να σκεφτώ με την ησυχία-μου τί θα υποχρεωθεί να “χάσει”!

Ενημέρωση, 14 Μαΐου 2012

Οι εξελίξεις τρέχουν. Δύο ημέρες αφότου έγραψα το παραπάνω “θεώρημα” και την απόδειξή του, ο κύριος Αλέκος Αλαβάνος, πρώην αρχηγός περίπου του ίδιου κόμματος και μέντορας του ανωτέρω “Έλληνα Ούγο Τσάβες”, ζήτησε από το νεαρό — αποδεδειγμένα πλέον — ανίδεο πολιτικό να πει «την αλήθεια στο λαό»· δηλαδή πως «η έξοδος από το Μνημόνιο οδηγεί στην έξοδο από το ευρώ». Ορίστε άρθρο εφημερίδας που αναφέρει τις δηλώσεις του κ. Αλαβάνου.

Το οτι η έξοδος (καταγγελία, ή απλή διαπραγμάτευση) του Μνημονίου οδηγεί στην έξοδο από το ευρώ είναι θέμα συζητήσιμο. Αυτό που δεν είναι συζητήσιμο είναι οι συνέπειες μιας επιστροφής στη δραχμή. Όμως αυτά που φαίνονται προφανή σ’ εμένα δεν είναι υποχρεωτικά προφανή σε όλους. Πρόσφατα, ένας νεαρός που του κάνω μαθήματα (στο πλαίσιο του Δ.Ε.Π.) μου είπε, πιστεύοντας πως επιχειρηματολογούσε υπέρ της επιστροφής στη δραχμή: «Ας αφήσουμε το ευρώ, να επιστρέψουμε στη δραχμή, γιατί χειρότερα από εδώ που είμαστε δεν γίνεται!...» Και μετά κοντοστάθηκε για μια στιγμή, το ξανασκέφτηκε, και με ρώτησε διστακτικά: «Γίνεται;»

Έλα ντε! Φαίνεται οτι εκεί έχουν το μεγάλο πρόβλημα οι συμπατριώτες-μου: οτι δεν μπορούν να διανοηθούν την κατάσταση να γίνεται χειρότερη. Δυστυχώς, έχουν έλλειψη γνώσεων: γενικών, οικονομικών, και ιστορικών. Ορίστε τί πρόκειται να συμβεί μετά από μια επιστροφή στη δραχμή, με μαθηματική ακρίβεια:

• Η δραχμή, από την εισαγωγή-της ακόμα, θα είναι υποτιμημένη ως προς το ευρώ, γιατί αυτός ακριβώς είναι ο σκοπός της αλλαγής: χρειαζόμαστε ένα λιγότερο “σκληρό” νόμισμα, ώστε το κράτος να βελτιώσει τις εξαγωγές. Εκεί που ένα βαζάκι ελληνικές ελιές κόστιζε π.χ. 1 ευρώ σε ράφι σούπερ-μάρκετ της Γερμανίας, τώρα θα κοστίζει π.χ. 50 λεπτά, οπότε ο Γερμανός θα το αγοράζει πιο εύκολα.

• Για τον ίδιο λόγο όμως, όλα τα προϊόντα που εισάγουμε θα γίνουν αντίστοιχα ακριβότερα. Το πετρέλαιο π.χ., που το εισάγουμε εξ’ ολοκλήρου, εκεί που κόστιζε 1 ευρώ το λίτρο, τώρα θα κοστίζει π.χ. 2 δραχμές το λίτρο. Αυτό θα έχει άμεσο αποτέλεσμα την αύξηση της τιμής του ρεύματος, γιατί η Δ.Ε.Η. χρησιμοποιεί το πετρέλαιο (ή φυσικό αέριο· υδρογονάνθρακες γενικότερα) σε σημαντικό ποσοστό για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Υδρογονάνθρακες όμως σαν πηγή ενέργειας χρησιμοποιούν και οι ελληνικές βιομηχανίες, οπότε για να τα φέρουν βόλτα θα αυξήσουν τις τιμές στα ελληνικά προϊόντα. Το ίδιο και οι βιοτεχνίες, γιατί κ’ εκείνες ρεύμα καίνε. Βιοτεχνίες είναι και τα αρτοποιεία. Και το ψωμί λοιπόν θα γίνει ακριβότερο, μαζί με όλα τ’ άλλα.

• Όμως το εμπορικό ισοζύγιο της Ελλάδας είναι τέτοιο που εισάγουμε πολύ περισσότερα απ’ όσα εξάγουμε. (Γιαυτό άλλωστε χρειαζόμαστε τα δανεικά.) Οπότε το κέρδος από τις όποιες εξαγωγές-μας θα εξανεμιστεί από τις πολύ ακριβότερες εισαγωγές-μας. Είναι ανοησία να νομίζουμε οτι μπορούμε ν’ αντισταθμίσουμε την εισαγωγή πετρελαίου με την εξαγωγή λαδιού και φέτας.

• Αλλά το κράτος θα πρέπει να πληρώσει μισθούς και συντάξεις. Μη έχοντας πλέον ευρώ να πληρώσει, θα πληρώνει σε δραχμές, κόβοντας νομίσματα και χαρτονομίσματα στο Εθνικό Νομισματοκοπείο.

• Επειδή όμως οι τιμές (από το ψωμί και τ’ άλλα τρόφιμα μέχρι είδη ένδυσης και ότι άλλο χρειαζόμαστε) θ’ ανέβουν, θα πρέπει οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι να πάρουν λίγο πιο αυξημένους μισθούς και συντάξεις για να μην πεινάσουν. Ο μόνος τρόπος, αφού δεν υπάρχει πια το ευρώ, είναι να κόβει κι άλλο νόμισμα (δραχμές) το κράτος, νόμισμα που δεν έχει αντίκρυσμα στο πραγματικό απόθεμα πλούτου του κράτους. Όταν συμβαίνει αυτό, ο πληθωρισμός εκτοξεύεται στα ύψη. Αυξάνουν τις τιμές οι έμποροι και οι βιοτέχνες για ν’ αντεπεξέλθουν οικονομικά, αυξάνει κατά συνέπεια και το τύπωμα “χαρτιού” το κράτος, αγκομαχώντας και καταϊδρωμένο. Οι τιμές παίρνουν την ανηφόρα, και τα μηδενικά προστίθενται στα χαρτονομίσματα το ένα μετά το άλλο. Αυτές είναι καταστάσεις γνώριμες στους παλιότερους, που έζησαν την Κατοχή. Οι νεότεροι, δείτε καμιά παλιά ταινία για να καταλάβετε. Θυμάμαι π.χ. σκηνή από τανία των ’70 όπου δύο νέοι, τον καιρό της Κατοχής, σηκώνονται από τις θέσεις-τους σε τραπεζάκι καφενείου· ο μαγαζάτορας τους ρωτά: «Τί πήρατε;» «Δύο παστέλια», απαντούν εκείνοι. «Ενάμισο εκατομμύριο», τους απαντά ο μαγαζάτορας. Ο πληθωρισμός καλπάζει ασυγκράτητος, γιατί για να συγκρατηθεί, το κράτος χρειάζεται χρήματα (πραγματικά όμως, όχι χαρτιά χωρίς αντίκρυσμα), και “λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν”.

• Παράλληλα θα σημειωθεί — από την πρώτη μέρα κιόλας της επιστροφής στη δραχμή — το εξής φαινόμενο: όσοι Έλληνες είχαν κάποιες οικονομίες τις οποίες έβγαλαν στο εξωτερικό, διατηρούν (φυσικά) αυτές τις οικονομίες-τους σε ευρώ (ή σε ελβετικά φράγκα, κλπ). Όσοι όμως δεν είχαν αρκετά, ή δεν προνόησαν να βγάλουν τις οικονομίες-τους εκτός Ελλάδας, γίνονται ξαφνικά φτωχότεροι. Έτσι οι Έλληνες χωρίζονται σε δύο τάξεις: στους “έχοντες” (ευρώ) και στους “μη έχοντες”. Η κοινωνική ανισότητα (εναντίον της οποίας τάχα μάχεται το αριστερό κόμμα του νεαρού ανίδεου λεβέντη) μεγαλώνει υπέρμετρα. Οι “έχοντες” είναι τώρα σε θέση να αγοράσουν τους “μη έχοντες”. Ο “μη έχων”, θέλοντας και να μην πεινάσει, θα “σκοτώσει” την περιουσία-του (το αυτοκίνητο που δεν θα το κινεί λόγω απλησίαστης τιμής βενζίνης, αλλά και το σπίτι-του όταν φτάσει πια στο “αμήν”), την οποία θα αγοράσει ο “έχων” αντί πινακίου φακής. Οι ταξικές διαφορές θα γίνουν αιτία σφοδρών κοινωνικών συγκρούσεων.

• Η ανέχεια θα δημιουργήσει στρατιές ανέργων (μπροστά στις οποίες η σημερινή κατάσταση ωχριά), οι οποίες με τη σειρά-τους θα δημιουργήσουν στρατιές ανθρώπων που ψάχνουν στα σκουπίδια. Και σήμερα υπάρχουν τέτοιοι, αλλά ψάχνουν για σιδερικά για να τα πουλήσουν. Στην κατάσταση που περιγράφεται εδώ οι άνθρωποι θα ψάχνουν για τρόφιμα, και θα βρίσκονται παντού. Κάθε σκουπιδοτενεκές θα πολιορκείται από πεινασμένους.

• Ο τουρισμός, η υποτιθέμενη “βαριά βιομηχανία-μας”, που τάχα θα τονωθεί λόγω της υποτίμησης της δραχμής, θα υποφέρει στην πραγματικότητα τουλάχιστον τα πρώτα ένα-δυο καλοκαίρια. Οι τουρίστες αποφεύγουν να πάνε για διακοπές σε χώρες που είναι οικονομικά κατεστραμμένες, όπου κυριαρχεί το χάος, οι ληστείες και η ανασφάλεια. Βάλτε τον εαυτό-σας στη θέση ενός τουρίστα: όσο φθηνή κι αν είναι μια χώρα, θα θέλατε ποτέ να πάτε αν ακούτε στα νέα οτι επικρατεί το χάος; Η Αίγυπτος και η Λιβύη π.χ. είναι τώρα πάρα πολύ φθηνές· αν πάτε όμως εκεί μπορεί να μη γυρίσετε. Ο τουρίστας δεν είναι κανένας ηλίθιος για να έλκεται μόνο από τις χαμηλές τιμές· εξίσου σημαντική είναι γι’ αυτόν και η ποιότητα, και — ίσως πιο σημαντική — η ασφάλεια. Για να αποκτήσουμε πλεονέκτημα από τον τουρισμό μέσω της φθήνειας-μας θα πρέπει να περάσει μια περίοδος ομαλοποίησης, και να γίνει κτήμα της σκέψης του ξένου τουρίστα το οτι «η κατάσταση στην Ελλάδα ομαλοποιήθηκε». Πόσα χρόνια λέτε να χρειάζονται για να συμβεί αυτό;

• Ο χειμώνας (ο κάθε χειμώνας) θα είναι ιδιαίτερα δύσκολος. Κάποιοι δεν θα έχουν να πληρώσουν το ρεύμα (το οποίο είπαμε θα ακριβήνει, όχι γιατί είναι “κακιά” η Δ.Ε.Η. αλλά γιατί η Δ.Ε.Η. εισάγει υδρογονάνθρακες), και θα παγώσουν στα σπίτια-τους. Κάποιοι δεν θα έχουν να πληρώσουν το νοίκι, και θα παγώσουν στους δρόμους. Χιλιάδες κόσμος θα πεθάνει είτε άμεσα (από το κρύο), είτε — κυρίως — έμμεσα, λόγω του οτι δεν θα έχει τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει ασθένειες που άλλοτε ούτε που τον απασχολούσαν. Τα ασφαλιστικά ταμεία θα έχουν καταρρεύσει ολοσχερώς, εννοείται, αφού και τώρα μετά βίας συντηρούνται.

• Η ακεραιότητα της χώρας, κι αυτή θα κινδυνέψει. Γείτονές μας δεν είναι οι Ελβετοί, αλλά οι Σκοπιανοί και οι Τούρκοι. Ιδίως οι τελευταίοι, έχουν δείξει όλες τις “καλές προθέσεις-τους” στις δεκαετίες που πέρασαν, με τις μαζικές παραβιάσεις του εναέριου χώρου-μας (με υπερπτήσεις σε ελληνικά νησιά, δεν μιλάω για απλή παραβίαση των θαλάσσιων συνόρων), με την εισαγωγή λαθρομεταναστών, με την αμφισβήτηση της κυριότητάς μας σε νησιά του Αιγαίου, κλπ. Αυτά γίνονταν όταν ήμασταν σε θέση να υπερασπιστούμε τη χώρα, όσο είχαμε χρήματα. Όταν δεν θα έχουμε, δεν τολμώ να φανταστώ ως πού θα φτάσει η επιθετικότητα των γειτόνων. Υποστήριξη ιδιαίτερη από την ΕΕ δεν θα έχουμε πλέον, γιατί θα χρησιμοποιηθούμε σαν παράδειγμα προς αποφυγή για άλλους Ευρωπαϊκούς λαούς: «Είδατε τί παθαίνει όποιος φεύγει απ’ το ευρώ;» Κατεστραμμένοι και σαν σάκος του μποξ θα είμαστε πιο χρήσιμοι για τους Γερμανούς & Σ^ΙΑ, παρά ακέραιοι και εύρωστοι.

Το παραπάνω είναι ένα απάνθισμα μόνο των συνεπειών της επιστροφής στη δραχμή. Όσοι κρίνουν τα πράγματα “με την καρδιά” και όχι με τη λογική, είναι οι πρώτοι υποψήφιοι ν’ αντιληφθούν το μέγεθος της βλακείας-τους όταν έρθουν αντιμέτωποι με το μέγεθος της καταστροφής που οι επιλογές-τους δημιούργησαν. Είναι οι άνθρωποι που τώρα σκέφτονται: «Δεν μπορεί να είναι αλήθεια όλα αυτά, κάπου πρέπει να υπάρχει λάθος.» Ανίκανοι να εντοπίσουν λάθος, κρίνουν “με την καρδιά”, με το συναίσθημα, που είναι ο χειρότερος σύμβουλος, αυτός ακριβώς που τους έφερε στην παρούσα θέση. Μερικοί βάζουν και το Θεό στο παιχνίδι: «Δεν μπορεί ο Θεός ν’ αφήσει τον τόπο-μας να καταστραφεί!» Και όμως, ο τόπος-μας έχει καταστραφεί αρκετές φορές μέχρι τώρα, και δεν χρειάζεται να πάμε ως την αρχαιότητα: Μικρασιατική Καταστροφή, και Κατοχή και Πείνα του ’41 είναι μερικά μόνο παραδείγματα. Μάλιστα το πρώτο εξ αυτών δημιουργήθηκε και πάλι από τη βλακεία του πλήθους, την ηλιθιότητα των ψηφοφόρων εκείνων που καταψήφισαν τον “προδότη” Ελευθέριο Βενιζέλο και έδωσαν την εξουσία στους αντιπάλους-του· οι οποίοι μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή εκτελέστηκαν. Άρα ο Θεός μάλλον τείνει να μας αφήνει να υποστούμε τις συνέπειες της βλακείας-μας, ίσως για να δει αν θα βάλουμε ποτέ μυαλό. Αλλά όταν έβρεχε μυαλά εμείς κρατούσαμε ομπρέλλα.

Και μια και μίλησα για καλπάζοντα πληθωρισμό, δείτε και το παρακάτω βιντεάκι, διδακτικό είναι. Μας πληροφορεί για την τωρινή κατάσταση με τον πληθωρισμό στην Αργεντινή, τη χώρα-μοντέλο για εμάς σύμφωνα με τις ιδιοφυΐες του κόμματος του λεβέντη, επί των οικονομικών. Δείτε το βίντεο, και μέσα σ’ αυτό θα δείτε το μέλλον-μας:

Αυτά λοιπόν, για όσους ονειρεύονται οτι «ήδη πιάσαμε πάτο».

Γιά να δούμε τί μας επιφυλάσσει η συνέχεια.

Ενημέρωση, 19 Μαΐου 2012

Μετά την προτροπή της Γερμανίδας Καγκελαρίου κ. Α. Μέρκελ προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κ. Παπούλια να διενεργηθεί δημοψήφισμα στην Ελλάδα για το αν θέλουμε να παραμείνουμε στο ευρώ, ίσως χρειαστεί να προσθέσω νέα ιστοσελίδα με τίτλο: «Θεώρημα: οι Γερμανοί πολιτικοί είναι ηλίθιοι». Αυτό όμως το έχουν αποδείξει μόνοι-τους τόσες φορές που δεν ξέρω τί το νέο θα προσέθετε μια δικιά-μου απόδειξη.

Ενημέρωση, 20 Μαΐου 2012

Νέα δήλωση ελεεινής αθλιότητας του ανίδεου πολιτικού: «Τους απαντάμε [στους «τοποτηρητές της τρόικας»] ακόμα και σε αυτό τους το πλαστό δίλημμα [μνημόνιο ή έξοδος από το ευρώ], μέσα στο δικό τους γήπεδο: Η επιστροφή στην δραχμή και μάλιστα αφού θα έχει γονατίσει και εξαθλιωθεί εντελώς ο λαός μας, είναι δικό τους σχέδιο.» (Ορίστε η πηγή.)

Α, ώστε έτσι. Τώρα λοιπόν μας λέει οτι σε περίπτωση που μας επιστρέψει στη δραχμή, θα κατηγορήσει “αυτούς”. Αυτοί θα φταίνε για το οτι «θα έχει γονατίσει και εξαθλιωθεί εντελώς ο λαός μας», όχι η πολιτική καταγγελίας του μνημονίου και η μη τήρηση των συμβατικών-μας υποχρεώσεων, δηλαδή το «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» της νηπιακής πολιτικής σκέψης του ανίδεου.

Τα μέτρα-του παίρνει ο άνθρωπος. Δεν είναι τόσο ηλίθιος όσο εκείνοι που θα τον ψηφίσουν. Σου λέει, θα τους πετάξω που θα τους πετάξω έξω από το ευρώ με τις αλχημείες-μου, θα γονατίσει και θα εξαθλιωθεί εντελώς «ο λαός μας», κάτσε να πάρω τα μέτρα-μου τουλάχιστον, μη τυχόν με κατηγορήσει «ο λαός μας» εμένα για το προφανές και με φάει ζωντανό! Θα τους πω «Εκείνοι φταίνε!», οι τροϊκανοί, είχαν σχέδιο εκείνοι! Μας κόψαν τη χρηματοδότηση, γονατίσατε και εξαθλιωθήκατε χωρίς φράγκα, νά τώρα, θα φέρω ξανά τη δραχμή για να σας σώσω. Θα με πιστέψει τάχα «ο λαός μας»; Έλα μωρέ, ηλίθιοι είναι έτσι κι αλλιώς, γιατί να μην το χάψουν; Εδώ κατάπιαν την “κάμηλο” ψηφίζοντας εμένα που δεν είχα σχέδιο, εμένα τον πανάσχετο, που αυτά που τους έλεγα τους οδηγούσαν κλωτσηδόν εκτός ευρώ, δεν θα διυλίσουν τώρα και τον “κώνωπα” του ποιος φταίει που γονάτισαν και εξαθλιώθηκαν;

Ενημέρωση, 22 Μαΐου 2012

Τί να πιάσει και τί ν’ αφήσει πια κανείς από τη συμπεριφορά αυτού του ούφο. Η απίστευτη αλαζονεία-του τον οδηγεί σε χοντράδες, αρχοντοχωριατισμούς, και ατοπήματα απίστευτης έλλειψης παιδείας κάθε μέρα. Χτες, όντας στη Γαλλία, επιτέθηκε εναντίον του Γάλλου Προέδρου Φρανσουά Ολάντ, επειδή ο τελευταίος, ακολουθώντας το πρωτόκολλο, επέμεινε να μην τον συναντήσει. Του επιτέθηκε και τον πρόσβαλε, γράφοντας στα παλιά-του τα παπούτσια το οτι η Ελλάδα έχει πλέον ελάχιστα στηρίγματα στην Ευρώπη, ανθρώπους που διάκεινται θετικά προς αυτήν, ένας από τους οποίους είναι ο Ολάντ. Το έκανε αγνοώντας τον παγκόσμιο ηθικό κανόνα που λέει οτι είναι ανήθικο να προσβάλλουμε τους οικοδεσπότες-μας, όντας φιλοξενούμενοι. Ειλικρινά, ντρέπομαι που εγώ κι αυτό το σίχαμα είμαστε κ’ οι δυο Έλληνες.

Τώρα που το καλοσκέφτομαι όμως, το άθλιο αυτό υποκείμενο παραβιάζει τη μία μετά την άλλη τις αρετές που εγώ αποδίδω στην ελληνικότητα: την ευθύτητα (σε αντιδιαστολή προς την υστεροβουλία), το φιλότιμο, τη μετριοφροσύνη (σε αντιδιαστολή προς την ύβρη), τον σεβασμό προς τον οικοδεσπότη... Το οτι απλώς γεννήθηκε Έλληνας δεν σημαίνει οτι έγινε αληθινά Έλληνας.

Γιατί γελάτε ρε παιδιά; (24 Μαΐου 2012)

Ορίστε, γελάνε μ’ «Αυτό τ’ αγόρι με τα μάτια τα γλυκά / Που μπουρδουκλώνει / Τα αγγλικά»:

Κακώς! Εννοώ κακώς γελάτε με την επιφάνεια των πραγμάτων. Πρέπει να κλαίτε με το βάθος-τους. Γιατί ο καθένας-μας έχει το δικαίωμα να γνωρίζει μια ξένη γλώσσα όσο εκείνος θέλει. Αλλά όπως έγραψε ο Τ. Θεοδωρόπουλος σε ένα σχόλιό του στα Νέα, εδώ το πρόβλημα είναι οτι ο άνθρωπος αυτός νομίζει οτι μπορεί να μιλήσει αγγλικά, όπως νομίζει οτι μπορεί να διαπραγματευτεί, οτι μπορεί να ηγηθεί κυβέρνησης, οτι μπορεί να λειτουργήσει σαν πολιτικός. Δυστυχώς, υπερεκτιμά τις δυνάμεις-του και στα αγγλικά, όπως τις υπερεκτιμά σε τόσα άλλα πράγματα. Λεβέντη-μου, θυμάσαι εκείνη την παλιά διαφήμιση που έλεγε: «Κάποιος πρέπει να του μιλήσει για το Rexona!»; Ε λοιπόν, κάποιος πρέπει να σου πει οτι δεν γίνεσαι από κλητήρας διευθυντής, ούτε από αφισοκολλητής πρωθυπουργός. Όσο για μας, όταν θα γελάνε στην Ευρώπη με τα “αγγλικά” αυτού που στείλαμε να διαπραγματευτεί, δεν θα γελάνε μ’ αυτόν προσωπικά αλλά μ’ εμάς τους ηλίθιους, που θα έχουμε στείλει έναν αφισοκολλητή να κάνει τον αρχηγό κυβέρνησης.

Αυτό τ’ αγόρι με τα μάτια τα μπλαζιά
Πάει στην Ευρώπη
Για καρπαζιά

Γελάστε τώρα όσο μπορείτε, γιατί μεθαύριο θα κλαίτε.

Το πόκερ του ηλίθιου (27 Μαΐου 2012)

Το πόκερ είναι ένα παιχνίδι που απαιτεί το σεβασμό τόσο του αντιπάλου, όσο και των ίδιων των κανόνων-του. Δεν μπορεί να παίξει πόκερ ο οποιοσδήποτε. Δυστυχώς, ο άνθρωπος που είναι ηλίθιος και ταυτόχρονα δεν έχει συναίσθηση της ηλιθιότητάς του νομίζει πως μπορεί να παίξει πόκερ, και πως αντιλαμβάνεται θαυμάσια την έννοια της μπλόφας. Φαντασιώνεται λοιπόν οτι αυτό που κάνουν οι Ευρωπαίοι εταίροι-μας είναι μια μπλόφα: προσποιούνται πως τάχα θα μας κόψουν τα δανεικά αν καταργήσουμε τα όσα υπογράψαμε, ή αμφισβητήσουμε μονομερώς κάποιους από τους όρους με τους οποίους δανειζόμαστε. Αυτό είναι μια μπλόφα-τους, λένε οι εγχώριες διάνοιες, γιατί θα τους κοστίσει πολύ, πάρα πολύ και των Ευρωπαίων. Έτσι αντιλαμβάνονται το πόκερ οι δικοί-μας “αντιμνημονιακοί” φωστήρες.

Λοιπόν, θα ήθελα να εξηγήσω το γιατί η ιδέα “βλέπω τη μπλόφα-σου” δεν δουλεύει όταν αυτό που τζογάρεις είναι η ίδια η ζωή-σου. Στο πραγματικό πόκερ, το “βλέπω τη μπλόφα-σου” δουλεύει γιατί αν πέσεις έξω και ο αντίπαλος δεν μπλοφάρει, θα χάσεις απλώς τις μάρκες που πόνταρες, και θα προχωρήσεις στον επόμενο γύρο. Πώς να εξηγήσω όμως οτι αυτή η τακτική δεν δουλεύει όταν τζογάρεις τη ζωή-σου; Προσπαθούσα επί μέρες να βρω μια κατάλληλη αναλογία για να κάνω τα πράγματα ξεκάθαρα. Ευτυχώς, την αναλογία μου την πρόσφερε έτοιμη στο πιάτο ο αρθρογράφος Παύλος Τσίμας των Νέων, σ’ αυτό το άρθρο-του. Θα εξηγήσω αμέσως την αναλογία, διανθίζοντάς τη λιγάκι.

Είναι λέει σαν να οδηγούμε εμείς ένα φιατάκι στον εθνικό δρόμο, και να έχουμε δώσει το τιμόνι σε ένα νεαρό που αντί για μυαλό στο κρανίο-του έχει γιαούρτι. Πρώτη φορά του δώσαν και το τιμόνι στα χέρια, καταλαβαίνετε τώρα... το “σανιδώνει” λοιπόν το γκάζι ο ανεγκέφαλος, συνεπαρμένος από την ηδονή που τώρα οδηγάει... γιούπιιι!!... Απέναντί μας όμως έρχεται μια μερσεντές μεγάλου κυβισμού, επίσης με μεγάλη ταχύτητα. Τα δύο αμάξια οδεύουν προς μετωπική σύγκρουση. Δεν νομίζω να χρειάζεται να εξηγήσω τί συμβαίνει όταν μια μερσεντές συγκρούεται μ’ ένα φιατάκι. Τσαλακώνεται βέβαια λίγο και το γερμανικό τανκ, αλλά το φιατάκι μετατρέπεται σε άμορφη μάζα καμμένων σιδερικών — και δεν θέλω να επεκταθώ σε λεπτομέρειες για το σε τί μετατρέπονται οι επιβάτες-του. Τώρα, τη μερσεντές δεν την οδηγούν έφηβοι, αλλά ηλικιωμένοι, γνωστοί για την αρτηριοσκληρωτική εμμονή με την οποία “κολλάνε” σ’ αυτό που έχουν αποφασίσει, ακόμα κι αν δεν είναι το καλύτερο. Η ευελιξία δεν είναι γνώρισμά τους. Έχουν λοιπόν πάρει την απόφαση να κινηθούν σε κατεύθυνση αντίθετη προς τη δική-μας, στην ίδια λωρίδα.

Ο δικός-μας ανεγκέφαλος οδηγός, μεθυσμένος απ’ την ταχύτητα, ωρύεται οτι η μερσεντές μπλοφάρει. «Δεν θα αποτολμήσουν τη σύγκρουση!» φωνάζει, «Γιατί ξέρουν πως αν συγκρουστούμε, η ακριβή-τους μερσεντές θα τσαλακωθεί άσχημα! Γιούπιιι!!...»

«Ναι, εκείνοι θα τσαλακωθούν, αλλά εμείς θα βλέπουμε τα κυπαρίσσια ανάποδα...» σκέφτεστε δειλά-δειλά. Αλλά δεν τολμάτε να εξωτερικεύσετε τη σκέψη-σας, γιατί εσείς είστε που δώσατε το τιμόνι στον έφηβο, και λέτε «δεν μπορεί, κάτι θα ξέρει αυτός». Τόσο σας κόβει.

Το οτι ο οδηγός της μερσεντές δεν μπλοφάρει δεν μου το είπε κανένα πουλάκι, αλλά το γεγονός οτι ο άνθρωπος είναι Γερμανός. Δεν ξέρουν από μπλόφες αυτοί οι άνθρωποι. Δεν είναι στην ψυχολογία-τους, δεν είναι στο ταμπεραμέντο-τους να μπλοφάρουν. Δεν είναι τζογαδόροι σαν εμάς. Όταν παίρνουν ένα δρόμο τον ακολουθούν σαν το ρινόκερο· ο οποίος δεν στρίβει ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, κι άμα βρεθεί μπροστά-του κανένα φτωχό δεντράκι, αλλίμονο στο φυτό, που ισοπεδώνεται.

Αλλά ακόμα κι αν δεν ξέρουμε αν οι Γερμανοί μπλοφάρουν ή όχι, είναι παρανοϊκό να επιμένουμε στον τζόγο όταν το στοίχημα είναι η ίδια η ζωή-μας.

Δεν πρόκειται για πόκερ, αλλά για ρωσική ρουλέττα. Και μάλιστα στο μύλο του εξάσφαιρου ρεβόλβερ δεν υπάρχει μία μόνο σφαίρα, αλλά πέντε· κ’ εμείς ποντάρουμε στο οτι όταν το βάλουμε στον κρόταφο και τραβήξουμε τη σκανδάλη θα πετύχουμε τη μία και μόνη άδεια θέση του μύλου. Τουλάχιστον αυτό θέλει να μας πείσει οτι θα συμβεί ο ανεγκέφαλος.

Πόσο ηλίθιος πρέπει να είναι κανείς για να τζογάρει με τη ζωή-του;

Νά-την κ’ η Λαγάρδαινα! (31 Μαΐου 2012)

Τελικά αυτοί οι (πολύ) “υψηλά ιστάμενοι”, ή είναι βαλτοί να βγάλουν πρώτο κόμμα το κόμμα του νεαρού ανίδεου, ή είναι του ίδιου νοητικού βεληνεκούς μ’ αυτούς που το ψηφίζουν.

Είπε λοιπόν προχτές η λαμπρά (πλην ηλιοκαμμένη) κυρία, όταν τη ρώτησαν αν την απασχολεί η κατάσταση των παιδιών των Ελλήνων, οτι τη νοιάζει περισσότερο η κατάσταση των παιδιών του Νίγηρα (του Νίγηρα, όχι της Νιγηρίας όπως είπαν κάποια στελέχη του γνωστού συφοριασμένου κόμματος που δεν έχουν ανοίξει ποτέ-τους βιβλίο), γιατί λέει εκείνα στριμώχνονται τρία-τρία στο θρανίο για να μάθουν γράμματα. (Ενώ τα Ελληνόπουλα έχουν το καθένα τον ιδιωτικό-τους εκπαιδευτικό, αφηνόμαστε να εννοήσουμε εμείς οι κοντόμυαλοι υποταχτικοί-της.) Κάποιοι μάλιστα Έλληνες σχολιαστές βρήκαν το επιχείρημα αυτό λογικό, και το επικρότησαν.

Μα αν είναι να πούμε στα Ελληνόπουλα: «Μην παραπονιέστε και πολύ, γιατί κοιτάχτε τα παιδάκια του Νίγηρα, τί τραβούν για να ζήσουν και να μάθουν γράμματα», τότε με την ίδια λογική μπορούμε να πούμε και στα παιδάκια του Νίγηρα: «Μην παραπονιέστε και πολύ, γιατί κοιτάχτε τα παιδάκια των Ινδιάνων του Αμαζονίου, που δεν πάνε καθόλου σχολείο γιατί στη ζούγκλα δεν υπάρχουνε σχολεία, που τα θερίζουν οι τροπικές αρρώστειες, που οι γονείς-τους κ’ οι φυλές-τους ολόκληρες είναι στο έλεος των εμπόρων ναρκωτικών και των καρτέλ της κοκαΐνης, που αναγκάζονται να μετακινούνται από τόπο σε τόπο λόγω της παράνομης υλοτομίας που καταστρέφει το τροπικό δάσος — την κατοικία-τους δηλαδή — και που δεν ξέρουν τί θα πει ρούχο ή φάρμακο!»

Αυτή η ιδέα του «Μη βαρυγκομείς γιατί υπάρχουν και χειρότερα» είναι επιφανειακά “γνωστική”, αλλά στην πραγματικότητα ανόητη. Πάντα υπάρχουν και χειρότερα, οπότε αυτό μπορεί να το πει κανείς σε οποιονδήποτε. Και στη Λαγκάρντ την ίδια μπορεί να το πει. Ας υποθέσουμε οτι μπουκάρουνε ληστές μια μέρα στο σπίτι-της, της κλέβουν ότι πολύτιμο έχει και δεν έχει και τη δένουνε πισθάγκωνα, οπότε ο αρχιληστής έρχεται και της σφυρίζει στ’ αυτί: «Άκουσ’ εδώ μωρή Λαγάρδαινα: μη μου μυξοκλαίς εμένα τώρα, γιατί υπάρχουν και χειρότερα! Ακούς; Άμα ζούσες στην Ελλάδα δεν θα είχες ούτε το ένα χιλιοστό απ’ όσα σου αφήνουμε τώρα εμείς!»

Ο πλούτος και η ανέχεια είναι έννοιες σχετικές μανδάμ, όχι απόλυτες.

Το ερώτημα είναι γιατί βγαίνουν και τις λένε αυτές τις μπαρούφες οι διάφοροι Ευρωπαίοι και Διεθνείς “μοντέρνοι αριστοκράτες”. Υπάρχει η θεωρία της συνομωσίας, που λέει οτι είναι συνεννοημένοι, γιατί μ’ αυτά που λένε αυξάνουν την αγανάκτηση των Ελλήνων που ωθούνται έτσι να ψηφίσουν κόμματα σαν αυτό περί ου ο λόγος, ώστε να έρθει η ολοκληρωτική κατάρρευση και η έξοδος της χώρας απ’ το ευρώ, από την οποία κατάρρευση αυτοί βγαίνουν πολλαπλά κερδισμένοι. Εγώ είμαι άνθρωπος που, όπως δεν πιστεύω στα ούφο, έτσι δεν πιστεύω και σε συνομωσιολογικές θεωρίες. Νομίζω, κατά την ταπεινή-μου άποψη, πως αυτοί που βρίσκονται σε θέσεις-κλειδιά είναι εκεί γιατί έχουν μεν κάποια προσόντα για τις θέσεις αυτές, αλλά σε γενική νοημοσύνη είναι νάνοι. Οπότε όταν έρθει η ώρα να διατυπώσουν κάποια σκέψη βγαίνει από τα χείλη-τους ένα αερολόγημα, του οποίου οι συνέπειες μπορεί να είναι και μεγάλες, αναλόγως του σε τί ψυχολογική κατάσταση βρίσκονται αυτοί που το ακούνε.

Ας σημειώσω εδώ, για να μην παρεξηγηθώ (γιατί πάντα υπάρχουν μικρόνοες που παρεξηγούν ότι και να διαβάσουν), οτι στο παρόν κείμενο ποτέ δεν υποστήριξα την ιδέα «Μη βαρυγκομείτε γιατί υπάρχουν και χειρότερα (αυτά που φέρνει ο σύριζα).» Κάθε άλλο. Πετάξτε από το σβέρκο-σας όσους σας έφτασαν σ’ αυτό το χάλι! Αλλά προσοχή: όντως υπάρχουν χειρότερα, και μπορεί στη φούρια-σας ν’ αλλάξετε τα πράγματα και να τιμωρήσετε, αντί για τα καλύτερα να φτάσετε στα χειρότερα.

Μάθημα γεωγραφίας για Συριζόπουλα:

Πληθύνονται οι ηλίθιοι (7 Ιουνίου 2012)

Σήμερα πραγματοποιήθηκε κάτι που έλεγα από καιρό σε γνωστούς και φίλους οτι θα συμβεί: ένα χυδαίο υποκείμενο που εκλέχτηκε βουλευτής μ’ ένα χυδαίο κόμμα, τη Χρυσή Αυγή, επιτέθηκε και χειροδίκησε (με σκαμπίλια και μια γροθιά) εναντίον γυναίκας με την οποία λογομαχούσε σε σκουπιδο-“πάνελ” σκουπιδοεκπομπής της ελληνικής σκουπιδοτηλεόρασης.

Το περιστατικό είναι πολλαπλά διδακτικό.

Πρώτο, αποκαλύπτει το επίπεδο των «παιδιών της Χρυσής Αυγής» (όπως τους λένε ψιλο-χαϊδευτικά κάποιοι). Τα “παιδιά” αυτά δεν έχουν την αγωγή Ελλήνων· έχουν τη νοοτροπία Οθωμανών (που είναι μια άλλη άποψη της φασιστικής νοοτροπίας). Όσοι έχουν παρακολουθήσει τα νέα από τη γείτονα εξ Ανατολών, θα θυμούνται ίσως οτι από καιρού σε καιρό οι Τούρκοι βουλευτές λύνουν τις διαφορές-τους χειροδικώντας, με μπουνιές, κλωτσιές, πετώντας αντικείμενα, και μ’ όποιον άλλον τρόπο συνεισφέρει στη φυσική εξόντωση του αντιπάλου. Στην πραγματικότητα, το «Σου σπάω το κεφάλι γιατί διαφωνείς μαζί-μου» είναι ένστικτο που πάει πολύ πιο βαθειά κι από φασισμούς, κι από Οθωμανούς, και οτιδήποτε ανθρώπινο: πράγματι, “μεγάλοι πίθηκοι” (στην κατηγορία των οποίων ανήκουν και οι άνθρωποι) όπως κοινοί χιμπαντζήδες και γορίλλες, λύνουν τις διαφορές-τους σπάζοντας τα κεφάλια των αντιπάλων-τους. (Εξαίρεση στους μεγάλους πιθήκους αποτελούν οι ουραγκοτάγκοι, καθώς ζουν ατομικά κι όχι σε ομάδες, και οι χιμπαντζήδες μπονόμπο, που λύνουν τις διαφορές-τους κάνοντας σεξ — αυτοί τουλάχιστον ηθικά βρίσκονται έτη φωτός μπροστά-μας.) Αυτό λοιπόν είναι τα “παιδιά” της Χ.Α.: Οθωμανοί στην ψυχή, παρόλο που οι ίδιοι πιστεύουν οτι είναι οι καθαρότεροι Έλληνες. Δυστυχώς γι’ αυτούς, “το ράσο δεν κάνει τον παπά”.

Εννοείται οτι ταυτόχρονα αποδεικνύονται πιστοί στη φασιστική ιδεολογία, που επιβάλλει το δίκιο του ισχυρότερου στον ασθενέστερο. Το οτι αυτή η ιδεολογία είναι ηθικά αηδιαστική δεν χρειάζεται να είναι κανείς πυρηνικός επιστήμονας για να το καταλάβει. Κ’ ένα παιδάκι του Δημοτικού Σχολείου έχει τη δυνατότητα να το αντιληφθεί αυτό. Εσείς λοιπόν που κάνατε βουλευτές αυτούς τους αντι-Έλληνες, ξανασκεφτείτε — αν έχετε την πνευματική διαύγεια — το πού οδηγούν οι επιλογές-σας.

Τρίτο, το περιστατικό είναι χρήσιμο γιατί μας επιτρέπει να παρατηρήσουμε οτι η καταδίκη του υποκειμένου αυτού (με το κεφάλι το ξυρισμένο σαν του κασσιδιάρη) πρέπει να είναι εντελώς ανεξάρτητη του ποιος ήταν το πρόσωπο εναντίον του οποίου επιτέθηκε. Προσωπικά εμένα το θύμα, η κ. Λιάνα Κανέλλη του ΚΚΕ, μου προκαλεί ναυτία. Όμως η προσωπική-μου αντιπάθεια για το άτομο αυτό δεν έχει καμία σχέση με την καταδίκη της πράξης του μπρατσωμένου μαντράχαλου της Χ.Α. Δεν μειώνει ούτε κατά το ελάχιστο την αισχρότητα της πράξης-του στη συνείδησή μου το γεγονός οτι αυτή εναντίον της οποίας επιτέθηκε μου είναι απεχθής σαν χαρακτήρας. Ψιλο-θύμα επίσης ήταν και μια “βουλευτής της μιας μέρας” του Σύριζα, που δέχτηκε ένα ποτήρι νερό στα μούτρα από τον εν λόγω καννίβαλο. Τα ίδια ισχύουν, εννοείται, όπως και με την κ. Κανέλλη: μπορεί η ιστοσελίδα αυτή να βάλλει εναντίον του Ξύριζα (απόδοση σε αττική διάλεκτο), αλλά ο καννίβαλος – καννίβαλος! Το «καλά της έκανε», που διάβασα σε καναδυό σχόλια, είναι φιλοσοφία που προδίδει άλλον ένα μικρο-καννίβαλο, έναν απαίδευτο βαρβαρίσκο, που καλά θα κάνει να γυρίσει στη σπηλιά απ’ όπου ξετρύπωσε. (Μεθαύριο, ο ίδιος μπρατσωμένος μαντράχαλος θα επιτεθεί εναντίον-σου, και τότε οι συν αυτώ θα σου πουν: «Καλά σου έκανε!»)

Τέταρτο, η πράξη δείχνει και το επίπεδο της ελληνικής τηλεόρασης: ένα επίπεδο που αντικατοπτρίζει εκείνο όσων παρακολουθούν αυτού του είδους τα σκουπίδια. Πώς είπατε; Αν έχουν ευθύνη οι παραγωγοί της εκπομπής; Μα αυτοί ανέχονται αυτού του επιπέδου τα πυγμαχικά ρινγκ που δημιουργούν και που τα λένε “πάνελ”· αυτοί επιλέγουν τους πιο ανεγκέφαλους τύπους, τους πιο τενεκέδες για να πλαισιώσουν τα ρινγκ-τους· αυτοί δεν πετάνε αμέσως έξω απ’ τη συζήτηση όποιον διακόπτει το συνομιλητή-του ή υψώνει τον τόνο της φωνής. Αυτό το τελευταίο πώς σας φάνηκε; “Εξτρεμιστικό”, ε; Ε λοιπόν, γιαυτό τρώτε μετά χαράς οπτικοακουστικά σκουπίδια: γιατί σας έχουν συνηθίσει να θεωρείτε εξτρεμιστικό αυτό που είναι ο κανόνας σε όλον τον υπόλοιπο πολιτισμένο κόσμο.