Χρονικό της αυτοκτονίας ενός λαού

Το παρόν κείμενο αποτελεί συνέχεια του: Οι συμπατριώτες-μου είναι ακόμα πιο ηλίθιοι

τον Απρίλιο του 2048

Μπορεί ποτέ ένας λαός να αυτοκτονήσει;

Μέχρι το έτος 2022, νόμιζα πως όχι. Η αυτοκτονία, πίστευα, είναι προνόμιο των ατόμων. Λάθευα όμως. Το έτος εκείνο διαπίστωσα, μαζί με όλους τους συμπατριώτες-μου, οτι ακόμα και ένας ολόκληρος λαός μπορεί κάλλιστα να αυτοκτονήσει. Από βλακεία, από άγνοια, από σκέτη ηλιθιότητα — δύσκολα βρίσκει κανείς άλλη εξήγηση.

Σήμερα, 26 χρόνια μετά, και προσπαθώντας να πετύχω κάτι που ο αναγνώστης θα αντιληφθεί στη συνέχεια, θα ήθελα να κάνω μια καταγραφή του πώς συνέβησαν τα τραγικά γεγονότα εκείνης της εποχής, αρχίζοντας από το — τόσο μακρινό, όπως μας φαίνεται τώρα — 2015. Προς το τέλος, θα εξηγήσω και τη χρονολογία που βλέπετε στην κορυφή του παρόντος κειμένου.

Είπα 2015; Τα σύννεφα είχαν πυκνώσει από το προηγούμενο έτος. Το 2014, και επί δυόμισι χρόνια πριν, πρωθυπουργός ήταν ο Α. Σαμαράς, του οποίου το δεξιό κόμμα, η Νέα Δημοκρατία (κόμμα που όπως γνωρίζουμε έπαψε να υπάρχει πλέον) κυβερνούσε με τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ (άλλο επίσης εξαφανισμένο κόμμα, δήθεν “σοσιαλιστικό”), αρχηγός του οποίου ήταν ο Ευ. Βενιζέλος. Προς το τέλος του 2014, ο Σαμαράς αποφάσισε να επισπεύσει κατά τρεις μήνες την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Αν η Βουλή αποτύγχανε να εκλέξει Πρόεδρο, η χώρα θα οδηγούνταν σε εκλογές. Όντως η εκλογή Προέδρου απέτυχε, και οι εκλογές ορίστηκαν για τον Ιανουάριο του 2015, ενώ η Νέα Δημοκρατία και το συγκυβερνόν ΠΑΣΟΚ υπολείπονταν σε ποσοστά της ανερχόμενης “αριστερής” δύναμης, του ΣΥΡΙΖΑ, που είχε για πρόεδρο τον επίσης ανερχόμενο — αλλά όπως αποδείχθηκε, διάττοντα — αστέρα, τον Α. Τσίπρα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές με ποσοστό της τάξης του 35% (καταγράφηκε ως 36%, αλλά το 1% προερχόταν από σφετερισμό των άκυρων και λευκών ψηφοδελτίων, πράγμα που τότε θεωρείτο φυσιολογικό στον ελληνικό εκλογικό νόμο), και σχημάτισε κυβέρνηση συνασπιζόμενος με ένα άκρο αντίθετο κόμμα, τους ακραιφνώς δεξιούς Ανεξάρτητους Έλληνες, με αρχηγό τον Π. Καμμένο.

Από τις πρώτες εβδομάδες φάνηκαν τα σημάδια πως κάτι δεν πήγαινε καλά με τη νέα κυβέρνηση. Οι υπουργοί, αδαείς και ερασιτέχνες στα πρωτόγνωρα καθήκοντα που τους ανατέθηκαν, λάμβαναν αποφάσεις συχνά αντιφατικές, αλλά κυρίως χωρίς καμία πολιτική αίσθηση της κρισιμότητας των στιγμών λόγω της έλλειψης χρημάτων για την πληρωμή μισθών και συντάξεων, όπως και για την αποπληρωμή των δανείων που είχε επωμιστεί η χώρα. Οδηγός-τους δεν ήταν η ανάγκη να βγει η ελληνική κοινωνία από τη στενωπό όπου την είχαν στριμώξει οι πολιτικές των κυβερνήσεων της προηγούμενης 40ετίας, αλλά οι αριστερές ιδεοληψίες-τους. Αυτές ίσως να είχαν κάποιο λειτουργικό αποτέλεσμα σε μια εύρωστη οικονομία, αλλά στην προκειμένη περίπτωση απαιτούσαν έξοδα που ήσαν αδύνατο να γίνουν, με τα δημόσια ταμεία να είναι πλέον άδεια.

Η μόνη ορατή διέξοδος ήταν η συνέχιση του δανεισμού από την Ευρωπαϊκή Ένωση, με αντάλλαγμα μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να γίνουν, οι οποίες όμως είχαν πολιτικό κόστος για τον Τσίπρα και το κόμμα του· χώρια που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην πραγματικότητα ένα συνονθύλευμα από διαφορετικές τάσεις, άλλες ακροαριστερές, άλλες μετριοπαθείς, άλλες αντιευρωπαϊκές, άλλες με ευρωπαϊκό προσανατολισμό, άλλες με στόχο την επιστροφή στο νόμισμα της δραχμής, κι άλλες με τον αντίθετο στόχο, την παραμονή στο ευρώ· δεν συμφωνούσαν λοιπόν όλες οι συνιστώσες οτι έπρεπε να πραγματοποιηθούν οι μεταρρυθμίσεις. Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, για λόγους που παρέμειναν οριστικά άγνωστοι, αποφάσισε τη μη πραγματοποίηση των ζητούμενων μεταρρυθμίσεων, πράγμα που τον οδήγησε σε ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Εικάζεται οτι οι λόγοι ήσαν ψυχολογικοί: ο Τσίπρας, άπειρος και ουσιαστικά ανίκανος να διαχειριστεί την εξαιρετικά υπεύθυνη θέση του Πρωθυπουργού μιας χώρας σε οικονομική ασφυξία, διατήρησε την ψυχολογία του σπουδαστή που “μάχεται” — χωρίς βέβαια κόστος — στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα, αφού αυτή ήταν η κατάσταση με την οποία ήταν περισσότερο εξοικειωμένος. Η πίεση των Ευρωπαίων εταίρων της Ελλάδας, που αποσκοπούσε στη βελτίωση των οικονομικών επιδόσεων της χώρας, είναι πιθανό να καταγράφηκε στο νου του Τσίπρα — υποσυνείδητα βέβαια — ως η “αντιδημοκρατική πίεση” της εξουσίας που θέλει να περάσει νόμους στον πανεπιστημιακό χώρο, νόμους στους οποίους ο ίδιος είχε αντιταχθεί κατά τα φοιτητικά-του χρόνια.

Σε οποιαδήποτε περίπτωση, “ο κόμπος έφτασε στο χτένι” το καλοκαίρι του 2015. Παρά τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις των Ευρωπαίων δανειστών και εταίρων οτι τα πράγματα θα οδηγούνταν σε ρήξη, ο Τσίπρας παρέμεινε ανένδοτος στη μη πραγματοποίηση των μεταρρυθμίσεων, πιστεύοντας οτι θα είχε για πάντα στο πλευρό-του τη στήριξη του ελληνικού λαού, μη αντιλαμβανόμενος οτι η στήριξη αυτή όχι απλώς θα εξανεμιζόταν, αλλά θα μετατρεπόταν σε οργή και αγανάκτηση όταν ερχόταν η καταστροφή που όλοι γνωρίζουμε.

Η μόνη λύση με την πολιτική της ρήξης ήταν η εγκατάλειψη του ευρώ από την Ελλάδα, με επιστροφή στο νόμισμα που είχε υπάρξει κατά διαλείμματα από την αρχαιότητα: τη δραχμή, που προϋπήρχε του ευρώ μέχρι το 2001. Παρόλο που ο κόσμος υποστήριζε την παραμονή στο ευρώ κατά συντριπτική πλειοψηφία (73% σε μία μέτρηση στις αρχές του καλοκαιριού 2015), εντούτοις όταν έγινε κατανοητό οτι τα πράγματα οδηγούνται σε ρήξη και σε επιστροφή στη δραχμή, η αντίδραση του κόσμου ήταν μάλλον υποτονική. Έγιναν κάποιες διαδηλώσεις σε κεντρικές πλατείες και μικρο-πορείες σε λεωφόρους της Αθήνας, Θεσσαλονίκης, και άλλων μεγάλων πόλεων, αλλά χωρίς παλμό και χωρίς να πείθουν οτι ο κόσμος ήταν διατεθειμένος να ζητήσει δυναμικά την παραμονή στο τρέχον νόμισμα. Ίσως ο λόγος γι’ αυτό να ήταν οτι η πλειοψηφία των νέων, που είναι κατά κανόνα δυναμικοί στις διαδηλώσεις, βρισκόταν εκτός του 73%. Οι νέοι, χωρίς γνώση του τί σημαίνει η αλλαγή νομίσματος, την επιθυμούσαν και την έβλεπαν σαν μια αλλαγή χωρίς συνέπειες, που θα γινόταν όπως άλλαζαν την εικόνα ταπετσαρίας στο κινητό ή στον υπολογιστή-τους. Έκαναν μεγάλο σφάλμα όμως. Οι συνέπειες της επιστροφής στη δραχμή ήσαν καταιγιστικές, και καταλυτικές για όσα τραγικά γεγονότα επακολούθησαν.

Αρχικά η δραχμή, κατά την εισαγωγή-της, τέθηκε σε ισοτιμία 1:1 με το ευρώ, ώστε να ελαχιστοποιηθεί ο ψυχολογικός παράγοντας, με την ιδέα οτι “δεν άλλαξε και τίποτα”, χωρίς προβλήματα με μετατροπές από το ένα νόμισμα στο άλλο. Η κατάσταση αυτή όμως δεν κράτησε για πολύ. Σύντομα η “νέα” δραχμή άρχισε να “διολισθαίνει” ως προς το ευρώ και το δολλάριο, αφού ήταν αδύνατο — δεδομένου του πολύ μικρού οικονομικού μεγέθους της χώρας — να διατηρηθεί σαν “σκληρό” νόμισμα για πολύ. Το Νοέμβριο του 2015 η ισοτιμία είχε κιόλας φτάσει στο 0,7, ενώ τον Ιανουάριο του 2016 έπεσε στο 0,5 (2 δραχμές προς 1 ευρώ).

Με τη δραχμή να “φθηναίνει”, τα ελληνικά προϊόντα έγιναν πιο ανταγωνιστικά στο εξωτερικό, ενώ αντίστοιχα βέβαια ακρίβηναν όλα τα εισαγόμενα. Δυστυχώς όμως — πράγμα που γνωρίζει και ο πλέον αρχάριος φοιτητής σε οικονομικά πανεπιστημιακά τμήματα — η Ελλάδα εισάγει πολύ περισσότερα απ’ όσα εξάγει. Ενώ οι ελληνικές εξαγωγές συνίσταντο (τότε, πριν την καταστροφή) σε αγροτικά προϊόντα, όπως λάδι, ελιές, φέτα, και κάποια εποχιακά φρούτα, οι ελληνικές εισαγωγές ήσαν όλα τα υπόλοιπα, που σημαίνει πρακτικά τα πάντα: από γάλα και σιτάρι για το ψωμί, μέχρι οποιοδήποτε τεχνολογικο προϊόν, από χαμηλής έως υψηλής τεχνολογίας, και φυσικά υδρογονάνθρακες για την παραγωγή ενέργειας. Τα τοπικά μέσα παραγωγής ενέργειας (ηλιακή και αιολική ενέργεια, λιγνίτης υπεδάφους, και παλαιότερες υδροηλεκτρικές εγκαταστάσεις) ήσαν εντελώς ανεπαρκή για να καλύψουν την εσωτερική κατανάλωση. Η μεγάλη αύξηση στην τιμή του ρεύματος ήταν από τα πρώτα σοκ που υπέστησαν οι Έλληνες, που μέχρι την άνοιξη του 2016 πίστευαν οτι όντως δεν άλλαξε και τίποτα το ιδιαίτερα σημαντικό με την επιστροφή στη δραχμή.

Η αύξηση της τιμής του ρεύματος συμπαρέσσυρε όλα τα προϊόντα, καθώς όλα τα προϊόντα απαιτούν ενέργεια για να παραχθούν. Όταν άρχισε να ανεβαίνει η τιμή του ψωμιού, και το κουτί του γάλακτος να γίνεται πραγματικά ακριβό, οι Έλληνες άρχισαν να δυσανασχετούν πραγματικά. Για να τονώσει τις εξαγωγές, η κυβέρνηση κατέφευγε σε διαδοχικές υποτιμήσεις του νομίσματος (τα διεθνή μέσα ενημέρωσης μιλούσαν πλέον όχι για “διολίσθηση” αλλά για “καταβαράθρωση” της δραχμής), που συνεπαγόταν συνεχείς ανατιμήσεις σχεδόν σε όλα τα προϊόντα, αφού όπως τονίστηκε σχεδόν όλα ήσαν εισαγόμενα. Οι Έλληνες “πάτησαν φρένο” στις αγορές κινητών, υπολογιστών πάσης φύσεως, αυτοκινήτων, ακόμα και ηλεκτρικών προϊόντων και οικιακών συσκευών. Άρχισε να ανθεί η παραοικονομία του μεταχειρισμένου, που όλο και πάλιωνε, όλο και γινόταν ανάξιο περαιτέρω χρήσης. Για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, η κυβέρνηση έκοβε όλο και περισσότερο χρήμα στο νομισματοκοπείο, αυξάνοντας έτσι τις πληθωριστικές τάσεις και ευτελίζοντας το νόμισμα. Το φθινόπωρο του 2016 η ισοτιμία δραχμής-ευρώ είχε πέσει στο 0,2.

Η αρχική ιδέα οτι με την υιοθέτηση της δραχμής θα γινόταν “επανεκκίνηση” της οικονομίας, καθώς, χωρίς φθηνά εισαγόμενα πλέον, οι Έλληνες θα υποχρεώνονταν να αρχίσουν να παράγουν αυτά που δεν μπορούν να εισάγουν, αποδείχτηκε εκτός τόπου και χρόνου. Η παραγωγή προϊόντων απαιτεί χρόνο για να στηθεί, δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Οι Έλληνες, όπως θα δούμε, πέρασαν στο στάδιο της απόλυτης φτώχειας μέσα σε δύο, το πολύ τρία έτη (2015 – 2018), χρόνος εξαιρετικά μικρός για να προλάβει να αναπτυχθεί η οποιαδήποτε παραγωγή.

Εντωμεταξύ η ελληνική κοινωνία άρχισε να γίνεται και πάλι ταξική, προσομοιάζοντας στην κοινωνία των δεκαετιών 1950 και 1960. Όσοι Έλληνες είχαν κάποιες οικονομίες σε ευρώ, τις είχαν διοχετεύσει από καιρό (πριν από την έλευση της κυβέρνησης Τσίπρα) σε τράπεζες του εξωτερικού, κυρίως της ευρωζώνης, όπου δεν απαιτείτο καν μετατροπή σε άλλο νόμισμα. Αυτοί λοιπόν διατήρησαν την αγοραστική-τους δύναμη (άλλωστε και το ευρώ χρησιμοποιείτο, παράλληλα με τη δραχμή), ενώ με την υποτιμημένη δραχμή άρχισαν να γίνονται οι “πλούσιοι” της Ελλάδας. Η πλειοψηφία όμως, που είτε δεν είχε ρευστό ευρώ σε καταθέσεις, είτε είχε κυρίως ακίνητη περιουσία, άρχισε να φτωχοποιείται υπέρμετρα. Ο “νεόπτωχος” Έλληνας πουλούσε το σπίτι-του σε εξευτελιστική τιμή στον “νεόπλουτο” (που όμως κι αυτός ήταν φτωχός σε σχέση με άλλους Ευρωπαίους), ώστε να αποφύγει το φάσμα της πείνας· το οποίο όμως δεν έφευγε οριστικά, απλώς μεταφερόταν στο μέλλον. Είναι τραγική ειρωνεία το οτι μια “αριστερή” κυβέρνηση οδήγησε την ελληνική κοινωνία όχι στην ισότητα, αλλά στην πλήρη οικονομική ανισότητα και στην εμφάνιση τάξεων, φτωχών και “πλούσιων”, όπου οι “πλούσιοι” εκμεταλλεύονταν τους φτωχούς.

Ο χειμώνας του 2016–2017 θεωρείται κομβικός για την αλλαγή της στάσης του κόσμου προς τους κυβερνώντες. Η τιμή του πετρελαίου και του φυσικού αερίου είχε φτάσει πια σε τόσο δυσθεώρητα ύψη, που η θέρμανση έγινε προβληματική για τους πιο πολλούς. Έπεσε και κάπως βαρύς ο χειμώνας εκείνος, και ο κόσμος άρχισε όχι απλώς να κρυώνει, αλλά να σημειώνονται ακόμη και θάνατοι από το κρύο, μεταξύ των πιο ευπαθών ομάδων του πληθυσμού. Άλλος λόγος που σημειώθηκαν θάνατοι ήταν η πλήρης αποδόμηση των ασφαλιστικών ταμείων, με αποτέλεσμα τα φάρμακα (όλα εισαγόμενα) να γίνουν για πολλούς απλησίαστα. Το κρύο και η έλλειψη φαρμάκων, με τους θανάτους που επέφεραν, θύμισαν στους παλιότερους την πείνα της Γερμανικής Κατοχής το χειμώνα του 1941–42. Μόνο που τώρα την Πείνα την είχαν φέρει οι ίδιοι οι Έλληνες στους εαυτούς-τους με τις επιλογές-τους, και όχι κάποιος εχθρός ή εισβολέας.

Από την άνοιξη του 2017 οι εξελίξεις έγιναν καταιγιστικές. Ο κόσμος άρχισε να συνειδητοποιεί οτι είχε κάνει λάθος επιλογές δύο χρόνια νωρίτερα, και να διαμαρτύρεται έντονα για την κατάστασή του. Τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις βυθίστηκαν σε μονοψήφια νούμερα, ενώ το άλλο κυβερνόν κόμμα σχεδόν εξαφανίστηκε. Παρόλα αυτά, ο Τσίπρας δεν προκήρυξε εκλογές, αφενός γνωρίζοντας οτι κάτι τέτοιο θα σήμαινε το πολιτικό-του τέλος, κι αφετέρου ίσως χάρη στις αριστερές εμμονές-του, τις δικές-του και των συμβούλων-του, που του έλεγαν οτι όσο “προλεταριοποιείται” η κοινωνία, τόσο σπουδαιότερο ρόλο διαδραματίζει το αριστερό κίνημα, το “κόμμα του λαού” — ιδέες από άλλες εποχές, που όπως αποδείχτηκε ήσαν ο χειρότερος σύμβουλος για τη διαχείριση της εκκρηκτικής τότε κατάστασης. Η δραχμή έπεσε στο 0,08 του ευρώ.

Την ίδια εποχή (άνοιξη 2017) άρχισαν να παρατηρούνται ελλείψεις σε βασικά είδη διατροφής, ένδυσης, και υγιεινής. Το καλοκαίρι τέθηκε σε ισχύ σύστημα με το οποίο στο ψωμί και στο γάλα γινόταν διανομή με το δελτίο. Ο κόσμος στηνόταν στις ουρές για να τα αγοράσει, αλλά και στις πλατείες για να διαδηλώσει κατά της ακρίβειας. Οι απεργίες διαδέχονταν η μία την άλλη, και οι υπηρεσίες υπολειτουργούσαν. Βουνά από σκουπίδια έκαναν την εμφάνισή τους σε κάθε γωνιά της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης· βουνά που δεν μάζευε κανένας απεργός εργάτης του δήμου, και που σκάλιζαν όλη την ώρα όσοι πεινούσαν, ψάχνοντας για αποφάγια — αφού τιμαλφή και μέταλλα σπάνια εύρισκαν πια στα σκουπίδια.

Από τις αρχές του φθινοπώρου του 2017 η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο. Το Σεπτέμβριο οργανώθηκε γιγαντιαία διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας, με συμμετοχή άνω του ενός εκατομμυρίου (50.000 κατά τις κυβερνητικές εκτιμήσεις), που όμως πνίγηκε στα χημικά και στα δακρυγόνα. Τον ίδιο μήνα έγιναν και πάλι διαδηλώσεις, στις οποίες η αστυνομία (του υπουργείου “Προστασίας του Πολίτη”) χρησιμοποίησε ακόμα πιο πολλά δακρυγόνα, αλλά και υπέρμετρη βία. Σημειώθηκαν θάνατοι, συμπεριλαμβανομένου και ενός κοριτσιού εννέα ετών, και η κατάσταση ξέφυγε από κάθε έλεγχο. Οι διαδηλώσεις πλέον ενώθηκαν και έγιναν μία συνεχής διαδήλωση διαμαρτυρίας που δεν σταματούσε καθόλου, και που τον Οκτώβριο του 2017 οδήγησε στην έκκρηξη, ή σε αυτό που πολλοί ονομάζουν “Αντίστροφη Οχτωβριανή Επανάσταση”.

Καταλήφθηκε από επαναστάτες το εμβληματικό κτίριο της Βουλής, ενώ ο Τσίπρας και οι συνεργάτες-του είχαν οχυρωθεί μερικά χιλιόμετρα πιο μακριά, στο — αρχικά απόρθητο — Υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Ως στρατόπεδο, το υπουργείο αυτό αρχικά διέθετε τον εξοπλισμό και το προσωπικό για να αντεπεξέλθει στην πολιορκία του μαινόμενου πλήθους. Προβλήματα όμως παρουσιάστηκαν όταν χαμηλόβαθμοι στρατιωτικοί άρχισαν να λιποτακτούν και να δραπετεύουν από το στρατόπεδο, ενωνόμενοι με το έξω πλήθος. Όταν, μετά από τρεις ημέρες πολιορκίας, οι λιποταξίες έλαβαν ενδημικό χαρακτήρα, και το προσωπικό που υπερασπιζόταν την κυβέρνηση είχε μειωθεί σημαντικά, ένας σμήναρχος, ο Ζ. Τατασόπουλος, ανέλαβε την ηγεσία των λιποτακτών, και ουσιαστικά έστρεψε το στρατό εναντίον των πολιορκουμένων κυβερνητικών αξιωματούχων. Η παύση της αντίστασης των τελευταίων ήταν ζήτημα χρόνου. Πράγματι, παραδόθηκαν την επόμενη μέρα, και για να αποφύγουν το λιντσάρισμα από το εξαγριωμένο πλήθος που είχε πια εισβάλει σε αρκετά κτίρια του συγκροτήματος, τα μέλη της κυβέρνησης (του Τσίπρα συμπεριλαμβανομένου) επιβιβάστηκαν σε τέσσερα ελικόπτερα — με τη σιωπηρή συγκατάθεση του Τατασόπουλου, που δεν ήθελε μακελειό μέσα στο Υπουργείο — και αναχώρησαν από το ελικοδρόμιο της οροφής του υπουργείου. Ο Τατασόπουλος όμως δεν είχε πει ακόμα την τελευταία-του λέξη. Στο ύψος της Τανάγρας, τα τέσσερα ελικόπτερα συνάντησαν πολύ μεγαλύτερο πλήθος ελικοπτέρων του στρατού, που υποχρέωσαν τα πρώτα σε αναγκαστική προσγείωση. Έτσι, ο Τσίπρας και τα μέλη της κυβέρνησής του συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν σε δίκη στο στρατόπεδο της Τανάγρας, με κατηγορίες την πρόκληση θανάτου πολιτών κατά συρροή, κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων.

Υπό κανονικές συνθήκες, η δίκη θα διαρκούσε αρκετούς μήνες. Οι συνθήκες όμως δεν ήσαν κανονικές. Ο Τατασόπουλος ανέλαβε αρχηγός του “επαναστατικού απελευθερωτικού στρατού”, και επέβαλε δικτατορία. Η δίκη, ή μάλλον η παρωδία της δίκης, κράτησε μόλις δύο ημέρες, και την τρίτη ημέρα οι καταδικασθέντες οδηγήθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Η δικτατορία του Τατασόπουλου συνάντησε την άμεση αντίδραση της Δύσης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση επέδωσε τελεσίγραφο στον δικτάτορα: να οδηγήσει τη χώρα ή σε εκλογές παραδίδοντας την εξουσία, ή εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης. Φυσικό ήταν άλλωστε: οι άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε καμία περίπτωση δεν μπορούσαν να ανεχθούν το όνειδος μιας δικτατορίας μέσα στους κόλπους της Ε.Ε. Ο Τατασόπουλος επέλεξε το δρόμο της εξουσίας και την έξοδο από την Ε.Ε., γιατί — είπε — η χώρα ήταν «ασθενής» και έπρεπε «να μπει στο γύψο». Ο ελληνικός λαός ήταν σε κακά χάλια, με την ψυχολογία στο ναδίρ, και δεν μπόρεσε να προβάλει αντίσταση στην ιδέα της εξόδου από την Ε.Ε. Άλλωστε πολλοί ήσαν εκείνοι που, παραζαλισμένοι από τα γεγονότα και χωρίς ίχνος κριτικής ικανότητας, κατηγορούσαν την Ε.Ε. για το χάλι της Ελλάδας, και έβλεπαν την έξοδο με καλό μάτι. Έτσι, τον Φεβρουάριο του 2018, τριανταεπτά χρόνια μετά την είσοδο της Ελλάδας στην Ε.Ο.Κ., η χώρα οδηγήθηκε στην έξοδο από την Ε.Ε. Και πάλι η ειρωνεία της τύχης έβγαλε τη γλώσσα κατάμουτρα στους Έλληνες: ενώ η κυβέρνηση Τσίπρα ήρθε στην εξουσία στις αρχές του 2015 υποσχόμενη “αξιοπρέπεια” (και όχι επαιτεία για δανεικά από την Ευρώπη), αντί για αξιοπρέπεια οι Έλληνες γέμισαν από αξιοθρήνητη ντροπή για την κατάληξη της ευρωπαϊκής-τους περιπέτειας. Όσοι ταξιδεύαμε τότε στο εξωτερικό, ντρεπόμασταν να λέμε οτι είμαστε Έλληνες. Η ντροπή μετατράπηκε σε εθνική ταπείνωση όταν, μετά από μερικούς μήνες, ο βόρειος γείτονας της Ελλάδας ξεκίνησε ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Ε.Ε. υπό το όνομα “Μακεδονία”. Έξω λοιπόν η Ελλάδα, μέσα η “Μακεδονία”. Τα χειρότερα όμως έμελλαν ακόμα να έρθουν.

Η δικτατορική κυβέρνηση του Τατασόπουλου κατέστρεψε την οικονομία ολοσχερώς, καθώς η Ευρώπη επέβαλε εμπάργκο στις ελληνικές εξαγωγές, επιδιώκοντας να γονατίσει οικονομικά τον δικτάτορα και να τον υποχρεώσει να εγκαταλείψει την εξουσία. Εκείνος όμως δεν έλεγε να ξεκουμπιστεί, και φαινόταν να έχει αρκετούς υποστηρικτές εντός της Ελλάδας· γιατί σε κατάσταση φόβου και τρόμου για το μέλλον, ο λαός συσπειρώνεται πίσω από τον “αρχηγό”, οποιοσδήποτε κι αν είναι αυτός, και οσοδήποτε ανίκανος κι αν είναι αντικειμενικά για να κρατήσει το τιμόνι.

Χωρίς οικονομικούς πόρους, η άμυνα της χώρας άρχισε να γίνεται προβληματική, πράγμα που δεν άργησαν να αντιληφθούν οι εξ ανατολών γείτονες. Η Ισλαμική κυβέρνηση της γείτονος χώρας, που είχε από καιρό επιβάλει τη δική-της άτυπη δικτατορία, κατά τα τέλη Απριλίου του 2019 προκάλεσε επεισόδιο σε κάποιους από τους ελάχιστους εναπομείναντες κατοίκους της Κωνσταντινούπολης με ελληνικές ρίζες, οι οποίοι κυνηγήθηκαν και βρήκαν καταφύγιο στην πρώην εκκλησία της Αγίας Σοφίας, που τότε πλέον είχε μετατραπεί σε τζαμί. Οι Τούρκοι, θεωρώντας οτι βεβηλώθηκε ο ιερός χώρος του τζαμιού, εισέβαλαν στην Αγία Σοφία, έσυραν έξω τους ζητούντες άσυλο, και τους δολοφόνησαν στο προαύλιο του ναού. Οι Έλληνες της Ελλάδας προσβλήθηκαν βαθύτατα από αυτό το φονικό, θεωρώντας οτι βεβηλώθηκε ο χώρος της “δικής-τους” εκκλησίας, καθώς η Αγία Σοφία αποτελεί σύμβολο για τον Ορθόδοξο ελληνισμό ανάλογο του καθεδρικού ναού του Αγίου Πέτρου για τους Καθολικούς. Σε μια αψυχολόγητη και άκρως επικίνδυνη, όπως αποδείχθηκε, ενέργεια, στις 15 Μαΐου του 2019, ο δικτάτορας Τατασόπουλος διέταξε το ελληνικό ναυτικό να κάνει απόβαση και να καταλάβει την τουρκική νήσο Ίμβρο, αποστολή που εκτελέστηκε με επιτυχία. Ταυτόχρονα, έστειλε το σύνολο σχεδόν του στρατού στην ελληνοτουρκική μεθόριο στον ποταμό Έβρο, αποτρέποντας τυχόν τουρκική εισβολή. Εικάζεται οτι έτσι ο δικτάτορας θέλησε να στρέψει την προσοχή των Ελλήνων από την εσωτερική δραματική κατάσταση στον εξωτερικό κίνδυνο.

Αρχικά η Τουρκία, που δεν περίμενε μια τέτοια επιθετική ενέργεια, εμφανίστηκε απροετοίμαστη. Κήρυξε μεν τον πόλεμο στην Ελλάδα, αλλά δεν είχε κατάλληλα αναπτυγμένες τις δυνάμεις-της ώστε να αντεπιτεθεί στην ξηρά, ενώ στη θάλασσα το ελληνικό ναυτικό υπερτερούσε. Με την πάροδο μερικών μηνών όμως, ο τουρκικός στρατός και ιδίως η αεροπορία, άρχισαν να δείχνουν την υπεροχή-τους απέναντι στις αντίστοιχες ελληνικές δυνάμεις. Τον Αύγουστο του 2019 η Τουρκία δημιούργησε τεχνητό επεισόδιο μεταξύ Μουσουλμάνων και Χριστιανών στη Θράκη. Κατά το υποτιθέμενο επεισόδιο, Χριστιανός ατίμασε νεαρή Μουσουλμάνα, γεγονός που αργότερα αποδείχθηκε κατασκευασμένο. Οι Μουσουλμάνοι της Θράκης όμως το θεώρησαν πραγματικό, και ταραχές ξέσπασαν μεταξύ Χριστιανών και Μουσουλμάνων. Εξεράγη βόμβα τη νύχτα σε μια εκκλησία σε χωριό της Κομοτηνής, και για αντίποινα οι Χριστιανοί πυρπόλησαν τζαμιά. Σε άλλες εποχές, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θα συνέβαινε, καθώς Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι συζούσαν ειρηνικά. Τώρα όμως, με την υποκίνηση του θρησκευτικού μίσους από την τουρκική προπαγάνδα, οι ταραχές γενικεύτηκαν, και μέρος του ελληνικού στρατού που βρισκόταν στην περιοχή για να αποτέψει την τουρκική εισβολή από τον Έβρο αναδιατάχθηκε προκειμένου να επιβάλει την ειρήνη μεταξύ των αντιμαχομένων πλευρών. Αυτό αποδείχτηκε στρατηγικό λάθος του δικτάτορα, γιατί είχε σαν αποτέλεσμα την καταστροφή της ισορροπίας των δυνάμεων μεταξύ ελληνικού και τουρκικού στρατού στα σύνορα. Έτσι, ο τουρκικός στρατός, υπερτερώντας του ελληνικού, κατάφερε να εισβάλει από ξηράς, και σταδιακά κατέλαβε τους νομούς Έβρου, Ροδόπης, και Ξάνθης, δηλαδή όλη τη Δυτική Θράκη. Επίσης το τουρκικό ναυτικό ανακατέλαβε τη νήσο Ίμβρο. Οι ελληνικές δυνάμεις δεν μπόρεσαν να προβάλουν καμιά ουσιαστική αντίσταση, και κατέφυγαν σε άτακτη υποχώρηση. Με την ανυπαρξία αντίστασης, τον Οκτώβριο του 2019, οι Τούρκοι κατέλαβαν τις νήσους Λέσβο, Χίο, Σάμο, Ικαρία, όλα τα Δωδεκάννησα, και φυσικά όλες τις μικρότερες νήσους μεταξύ αυτών. Η δικαιολογία που προέβαλαν για την εισβολή και κατοχή των νήσων ήταν οτι αυτές αποτελούν “φυσική προέκταση” της ηπειρωτικής Ανατολίας, επομένως “έπρεπε” να ανήκουν στην Τουρκία. Για πρώτη φορά από την ίδρυση του Νέου Ελληνικού Κράτους, η Ελλάδα μίκρυνε σε έκταση, χάνοντας τη Θράκη και το μισό Αιγαίο.

Οι διαμαρτυρίες της Ελλάδας προς τους Ευρωπαίους και Αμερικανούς συμμάχους για την τροπή των γεγονότων δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα. Οι μεν Αμερικανοί υπέδειξαν στην ελληνική κυβέρνηση οτι πρώτοι οι Έλληνες ξεκίνησαν τις επιθετικές ενέργειες με την εισβολή στην Ίμβρο, ενώ οι Ευρωπαίοι θύμισαν στην Ελλάδα οτι δεν αποτελεί πλέον μέρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και άρα, εφόσον αποφάσισε την ανεξαρτητοποίησή της από τον Φεβρουάριο του 2018, μόνη και ανεξάρτητη πλέον θα έπρεπε να λύνει τα προβλήματά της. Με τον τρόπο αυτό οι Ευρωπαίοι θέλησαν να τιμωρήσουν την Ελλάδα για τη ζημιά που προκάλεσε στο κύρος και στην αξιοπιστία της Ε.Ε. (Παρέλειψα να σημειώσω νωρίτερα οτι η αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη αρχικά, και από την Ε.Ε. αργότερα, είχε αρκετά αρνητικές συνέπειες στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, που υποτιμήθηκε σημαντικά σε σχέση με το δολλάριο· αλλά και στην Αμερικανική οικονομία, καθώς οι εξαγωγές των ΗΠΑ προς την Ευρώπη μειώθηκαν.) Το ΝΑΤΟ δεν αντέδρασε καθόλου και κράτησε πλήρη ουδετερότητα, καθώς και τα δύο αντιμαχόμενα μέρη, Ελλάδα και Τουρκία, ήσαν μέλη-του.

Τα γεγονότα όμως αυτά είχαν άμεσο αντίκτυπο στο εσωτερικό της Ελλάδας. Ο δικτάτορας θεωρήθηκε υπεύθυνος του ακρωτηριασμού της χώρας, και ανατράπηκε από στρατιωτικό συνεργάτη-του, ο οποίος όμως παρέδωσε τόσο την εξουσία στους πολιτικούς, όσο και τον Τατασόπουλο στη δικαιοσύνη. Ο τελευταίος δικάστηκε, καταδικάστηκε, και εκτελέστηκε με συνοπτικές διαδικασίες τον Απρίλιο του 2020, μαζί με όλους τους ανώτατους συνεργάτες-του που παρέμειναν πιστοί σ’ αυτόν μέχρι τέλους. Για μια ακόμα φορά, ο ελληνικός λαός πίστεψε οτι “τιμωρήθηκαν οι υπαίτιοι της καταστροφής”, θεωρώντας οτι ο ίδιος δεν είχε καθόλου μερίδιο ευθύνης για τις επιλογές-του.

Η αποσύνθεση της ελληνικής άμυνας συνεχίστηκε, ακολουθώντας την αποσύνθεση της ελληνικής κοινωνίας. Οι πολιτικοί που ήρθαν στην εξουσία τον επόμενο χρόνο αποδείχτηκαν ανίκανοι και εντελώς ανεπαρκείς για να ξαναστήσουν στα πόδια-του το ελληνικό έθνος, που συνέχισε να καταρρέει. Το καλοκαίρι του 2022 η Τουρκία βοήθησε τη λεγόμενη “Μακεδονία” εξοπλίζοντάς την, ώστε αυτή να εισβάλει στρατιωτικά στην πραγματική Μακεδονία και να την καταλάβει, καθώς οι τακτικές ελληνικές αμυντικές δυνάμεις ήσαν απούσες, και η διεθνής κοινότητα ήταν πολύ απασχολημένη με τον γενικευμένο πόλεμο που είχε ξεσπάσει στον Ισλαμικό κόσμο για να ασχοληθεί με την Ελλάδα. Η μόνη ελληνική αντίσταση προήλθε από ανταρτοπόλεμο. Αντίστοιχα, με τη βοήθεια της Τουρκίας, οι Αλβανοί κατέλαβαν την Ήπειρο, όπως και το νησί της Κέρκυρας, χωρίς ούτε αυτοί να συναντήσουν αντίσταση. Στις 9 Σεπτεμβρίου του 2022 οι Σκοπιανοί κατέλαβαν τη Θεσσαλονίκη, ενώ στις 13 του ίδιου μήνα το τμήμα της Θεσσαλονίκης που είναι κοντά στο λιμάνι τυλίχτηκε στις φλόγες. Η φωτιά δεν έσβησε παρά εννέα μέρες αργότερα, στις 22 Σεπτεμβρίου. Μεγάλο τμήμα του ελληνικού πληθυσμού, άνω του 1,5 εκατομμυρίου, μετακινήθηκε από τη Μακεδονία και την Ήπειρο προς τα νότια, δημιουργώντας έτσι ένα τεράστιο κύμα προσφύγων μέσα στην ίδια-τους την πατρίδα. Με τα γεγονότα αυτά, τα σύνορα της Ελλάδας συρρικνώθηκαν σε έκταση όχι πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που είχε η Ελλάδα αμέσως μετά την απελευθέρωση του 19ου αιώνα, περιλαμβάνοντας την Πελοπόννησο, τη Στερεά Ελλάδα, τη Θεσσαλία, τα Επτάνησα χωρίς την Κέρκυρα, τα νησιά του δυτικού Αιγαίου, και την Κρήτη.

Αυτά παραμένουν ως σύνορα της μικροσκοπικής-μας Ελλαδίτσας μέχρι την εποχή που έγραψα το παρόν κείμενο, το έτος 2048.

Τώρα, οφείλω μερικές εξηγήσεις στους αναγνώστες του 2015, οι οποίοι φυσικό είναι να θεωρούν τα ανωτέρω απλώς ως αποκύημα της (αρρωστημένης ίσως) φαντασίας του συγγραφέα, αδυνατώντας να καταλάβουν πώς ένα κείμενο που γράφτηκε το 2048 είναι δυνατό να εμφανίζεται στο Διαδίκτυο το έτος 2015. Και όμως, η εξήγηση είναι απλή.

Στην εποχή-μου, είναι πλέον δυνατό να επέμβουμε και να αλλάξουμε τον παρελθόντα χρόνο και χώρο, αλλά σε περιορισμένη μόνο κλίμακα. Θα το εξηγήσω αυτό με μία αναλογία. Εσείς, με την τεχνολογία του 2015, είστε σε θέση να μεταστοιχειώσετε τα άτομα των στοιχείων, σε περιορισμένη όμως κλίμακα, και να μετατρέψετε π.χ. άτομα μολύβδου σε άτομα χρυσού. Αυτό μπορείτε να το κάνετε σε μεμονωμένα άτομα, οπότε η ποσότητα χρυσού που δημιουργείται είναι αμελητέα, ορατή μόνο με ηλεκτρονικό μικροσκόπιο. Για να δημιουργήσετε μέσω μεταστοιχείωσης ποσότητα χρυσού που να είναι ορατή στο μάτι, απαιτείται τόσο μεγάλο ποσό ενέργειας, που το κόστος είναι απαγορευτικό, και εντελώς μη συγκρίσιμο με την αξία της μικροσκοπικής ποσότητας χρυσού που παράγεται έτσι.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την επέμβαση στον παρελθόντα χωρο-χρόνο. Μπορούμε να αλλάξουμε τον χωρο-χρόνο, αλλά σε μεμονωμένα υποατομικά σωματίδια μόνο. Δηλαδή μπορούμε να αλλάξουμε π.χ. ένα ηλεκτρόνιο (που υπήρξε στιγμιαία το 2015) σε ποζιτρόνιο (αλλαγή προσήμου του φορτίου-του)· ή να αλλάξουμε ένα άνω κουάρκ σε κάτω κουάρκ (που μπορεί να σημαίνει αλλαγή πρωτονίου σε νετρόνιο)· κλπ. Δεν μπορούμε όμως να κάνουμε περισσότερες από μερικές χιλιάδες τέτοιες μετατροπές, γιατί το κόστος σε ενέργεια που απαιτείται γίνεται απαγορευτικό. Για παράδειγμα, για ένα δισεκατομμύριο τέτοιες αλλαγές που θα μπορούσαν να αλλάξουν με ενδιαφέροντα τρόπο το DNA ενός βακτηρίου, χρειάζεται περισσότερη ενέργεια απ’ όση μπορούν να παραγάγουν η Ευρώπη και οι ΗΠΑ μαζί, σε ένα μήνα.

Αλλά — και είμαι βέβαιος οτι κάπου εδώ αναμένατε αυτό το «αλλά» — ακόμα και μερικές χιλιάδες μικροαλλαγές μπορούν να έχουν ένα εξαιρετικά μεγάλο αποτέλεσμα, να επιτύχουν δηλαδή μια τεράστια αλλαγή στην εξέλιξη του χωροχρόνου, αν γίνουν με τον τρόπο που θα περιγράψω αμέσως τώρα.

Το κείμενο που διαβάζετε, αποτελείται από περίπου 34 χιλιάδες χαρακτήρες, και καταλαμβάνει περίπου 68 χιλιάδες bytes (δύο bytes ίσον ένας ελληνικός χαρακτήρας) σε κάποιον διακομιστή του Διαδικτύου. Για να αλλάξει ένας χαρακτήρας σε άλλον, απαιτούνται το πολύ 16 αλλαγές των στοιχείων-του (μηδενικά ή άσοι), και συνήθως πολύ λιγότερες. Π.χ., ένα Α μετατρέπεται σε ένα Β με δύο μόνο αλλαγές (01 → 10), ενώ το Β αλλάζει σε Γ με μία μόνο αλλαγή (0 → 1). Έτσι, ολόκληρο ένα κείμενο που βρίσκεται σε κάποιο διακομιστή το έτος 2015 μπορεί να αλλάξει σε άλλο κείμενο, με μερικές χιλιάδες μόνο μικροαλλαγές υποατομικών σωματιδίων, που μπορούν να γίνουν από τη δική-μου εποχή: το έτος 2048.

Αυτό ακριβώς έκανα: με μερικές χιλιάδες μικροαλλαγές, άλλαξα τα bytes ενός άχρηστου κειμένου σε διακομιστή του έτους 2015, και το νέο κείμενο (αυτό που διαβάζετε τώρα) το “ένωσα” σε ιστοσελίδα του ιστοχώρου ενός υπαρκτού προσώπου, που λέγεται Χάρης Φουνταλής. Έβαλα το όνομά του ως συγγραφέα του κειμένου αυτού, παρόλο που δεν το έγραψε εκείνος αλλά εγώ, που επιθυμώ να παραμείνω ανώνυμος για λόγο που θα γίνει κατανοητός αμέσως παρακάτω. Χρησιμοποίησα το ίδιο “στυλ” με το οποίο γράφει ο Χ. Φουνταλής, ακόμα και τις ιδιαιτερότητες της ορθογραφίας-του, ευελπιστώντας οτι έτσι θα δεχτεί ευκολότερα το “παρείσακτο” αυτό κείμενο όταν το δει να βρίσκεται ανάμεσα στα άλλα, τα δικά-του. (Εφόσον εξακολουθείτε να το διαβάζετε, δεν το έχει σβήσει μέχρι στιγμής.) Άλλωστε, οι ιδέες του κ. Φουνταλή είναι στο ίδιο “μήκος κύματος” με τις δικές-μου — δεν τον επέλεξα τυχαία — οπότε πιστεύω οτι δεν θα σβήσει το κείμενό μου. (Έτσι δεν είναι κ. Φουνταλή;)

Φυσικά, η επέμβαση στον παρελθόντα χωρο-χρόνο είναι κάτι το εξαιρετικά σοβαρό· δεν γίνεται ποτέ χωρίς άδεια, και όταν γίνει έτσι όπως την έκανα εγώ, χωρίς να ζητήσω άδεια από κανέναν, διώκεται από το νόμο και συνεπάγεται κυρώσεις που είναι αυστηρότατες. Αυτό εξηγεί γιατί επιθυμώ να παραμείνω ανώνυμος.

Δεν εξηγεί όμως το γιατί το κάνω. Αλλά κι αυτό είναι απλό. Είμαι κι εγώ Έλληνας, όπως κ’ οι πιο πολλοί από εσάς που διαβάζετε το παρόν. Με τη διαφορά οτι εγώ έχω τη γνώση του τί συνέβη από το 2015 και μετά, ενώ εσείς, όσο πιο κοντά στο 2015 βρίσκεστε, τόσο λιγότερα γεγονότα από αυτά που ανέφερα γνωρίζετε. Εγώ που γνωρίζω όλα όσα συνέβησαν, θλίβομαι σαν Έλληνας και με πιάνει απελπισία για την κατάντια της αγαπημένης-μου χώρας, στη δική-μου πια εποχή. Σήμερα, όταν δηλώνεις οτι είσαι Έλληνας, αυτό που αντιμετωπίζεις είναι ο οίκτος στο πρόσωπο του άλλου· μερικές φορές και η αηδία, που συνοδεύει τη σκέψη: «Ώστε είσαι ένας από εκείνους τους ανόητους που αυτοκαταστράφηκαν!» Για να αποκτήσω τη θέση αυτή που κατέχω, σε πασίγνωστο ερευνητικό ίδρυμα όπου εργάζομαι (εννοείται οτι δεν θα το κατονομάσω), αντιμετώπισα και το ρατσισμό ακόμα εκ μέρους κάποιων υπευθύνων. Γιατί όταν δηλώνεις “Έλληνας”, αυτόματα και υποσυνείδητα σκέφτεται αυτός που πρέπει να σε κρίνει οτι μπορεί να είσαι ανίκανος, να είσαι ένας από εκείνους που αυτοκαταστράφηκαν και διέλυσαν την πατρίδα-τους.

Αυτά, όσα ανέφερα, δυστυχώς δεν αλλάζουν. Ότι έγινε, έγινε — τουλάχιστον στο δικό-μου σύμπαν. Όταν όμως κάνουμε μια αλλαγή στον παρελθόντα χωρο-χρόνο, δεν αλλάζουμε το δικό-μας σύμπαν, αλλά δημιουργούμε ένα “παράλληλο” σύμπαν, δηλαδή έναν κόσμο όπου όλα είναι πανομοιότυπα με τον αρχικό, εκτός από την αλλαγή που κάναμε. Αυτό είναι και το αποτέλεσμα του παρόντος κειμένου: δημιουργήθηκε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου όλα είναι ίδια με το δικό-μου, εκτός από το παρόν κείμενο, που δεν υπήρχε στον δικό-μου κόσμο το 2015.

Εσείς, κάτοικοι του παράλληλου δημιουργημένου σύμπαντος και απολύτως ακριβή αντίγραφα των αντίστοιχων προσώπων του δικού-μου, διαβάζετε τώρα το κείμενο αυτό, και οι σκέψεις που κάνετε λόγω αυτής της ανάγνωσης σας κάνουν να παρεκκλίνετε από τις σκέψεις των αντιγράφων-σας του δικού-μου σύμπαντος. Από τις σκέψεις-σας, παράγετε πράξεις. Η ελπίδα-μου λοιπόν είναι οτι, γνωρίζοντας τώρα πώς θα ήταν το μέλλον-σας αν δεν είχατε τη γνώση αυτή, θα κάνετε πράξεις διαφορετικές από αυτές που οδήγησαν στην καταστροφή. Μπορεί το ποσοστό των διαφωνούντων με την υιοθέτηση της δραχμής να μεγαλώσει· μπορεί να γίνετε πιο μαχητικοί στις πορείες που πρόκειται να γίνουν, γνωρίζοντας τί σας περιμένει αν παραμείνετε νωθροί· μπορεί ακόμη — πού ξέρεις; — κι ο ίδιος ο Τσίπρας ή ο Τατασόπουλος να μάθουν τί τους περιμένει και να πάρουν διαφορετικές αποφάσεις στο μέλλον — στο δικό-σας μέλλον. Αλλά αυτή είναι η πολύ αισιόδοξη προοπτική. Πιο ρεαλιστική είναι η προοπτική να αλλάξετε γνώμη εσείς που τώρα διαβάζετε, και να προστατεύσετε το μέλλον-σας.

Όσο πιο πολύ βλέπετε να διαφέρει το παρόν-σας από αυτό που περιέγραψα, τόσο πιο μεγάλο θα είναι το αποτέλεσμα που θα επιφέρει στον κόσμο-σας το παρόν κείμενο· γιατί δεν υπάρχει τίποτε άλλο, εν έτει 2015, που να διαφέρει μεταξύ του σύμπαντός σας και του δικού-μου, εκτός από αυτό το κείμενο. Όλες οι άλλες (μελλοντικές) αλλαγές οφείλουν να προέρχονται από αυτό.

Αντιλαμβάνεστε λοιπόν τώρα γιατί η αλλαγή στον παρελθόντα χωρο-χρόνο, με τον τρόπο που την επιχείρησα εγώ, διώκεται ποινικά. Δεν γίνεται έτσι απλά μια τέτοια αλλαγή και δημιουργία παράλληλου σύμπαντος. Υπάρχουν δεκάδες δικλείδες ασφαλείας, που έπρεπε όλες να τις ξεπεράσω για να πετύχω αυτό το αποτέλεσμα. Αλλά τώρα το πέτυχα: το κείμενο έχει αναρτηθεί στο Διαδίκτυο (του δικού-σας χρόνου). Τα υπόλοιπα τα αφήνω στην τύχη. Μακάρι να είχα κάνει όχι μία, αλλά 10 φορές την ίδια αλλαγή, δημιουργώντας 10 παράλληλα σύμπαντα, ελπίζοντας πως σε κάποιο από τα 10 η Ελλάδα-μας θα σταθεί όρθια στα πόδια-της. Αλλά δεν έχω τα ποσά ενέργειας που απαιτούνται για ένα τέτοιο εγχείρημα. Χώρια που με κάθε επανάληψη αυξάνονται οι πιθανότητες να αποκαλυφθεί το “κόλπο” που κάνω και με το οποίο χρησιμοποιώ τις εγκαταστάσεις του ερευνητικού-μου ιδρύματος για το σκοπό που περιέγραψα. Επαφίεμαι λοιπόν στην τύχη, και στη μία και μόνη εναλλακτική πραγματικότητα που δημιούργησα, σ’ εσάς δηλαδή. Στο χέρι-σας είναι, ή να κρατηθείτε στο χείλος του γκρεμού όπου είστε τώρα, έστω και με αυτό που απερίσκεπτα ονομάζετε “ταπείνωση” (γιατί το τί είναι η αληθινή ταπείνωση θα το καταλάβετε αν αφήσετε τα πράγματα να πάρουν την τροπή που περιέγραψα), ή να αφήσετε να σας παρασύρουν τα γεγονότα και να καταστρέψετε οριστικά τόσο τους εαυτούς-σας, όσο και τη χώρα-μας.

Καλή τύχη!

Κάποιος που ζούσε τότε ανάμεσά σας.