Είμαι περήφανος που είμαι Ισλαμόφοβος

Δεν υπάρχει κανένα τέτοιο πράγμα σαν την Ισλαμοφοβία. Η μισαλλοδοξία και ο ρατσισμός υπάρχουν, φυσικά—και είναι δεινά στα
οποία όλοι οι καλοπροαίρετοι άνθρωποι πρέπει να αντιταχθούν. Και η προκατάληψη εναντίον Μουσουλμάνων ή Αράβων,
απλώς και μόνο λόγω του τυχαίου γεγονότος οτι γεννήθηκαν τέτοιοι, είναι άξια περιφρόνησης. Αλλά όπως όλες
οι θρησκείες, το Ισλάμ είναι ένα σύστημα ιδεών και πρακτικών. Και δεν αποτελεί ένα είδος μισαλλο-
δοξίας ή ρατσισμού το να παρατηρήσει κανείς οτι κάποιες ιδιαίτερες παραδοχές της πίστης
 αποτελούν ένα συγκεκριμένο κίνδυνο στην πολιτισμένη κοινωνία. Ούτε είναι
 σημείο μη ανεκτικότητας να παρατηρήσουμε οτι κάποιοι απλά
δεν είναι τίμιοι σχετικά με αυτά που εκείνοι και
οι ομόθρησκοί τους πιστεύουν.
— Σαμ Χάρρις.

0. Εισαγωγή

Είπα οτι είμαι Ισλαμόφοβος, μια λέξη που προέρχεται από τα συστατικά “Ισλάμ” + “φοβία”. Με τη λέξη “Ισλάμ” αναφέρομαι στις ιδέες, τις αρχές στις οποίες στηρίζεται η θρησκεία του Ισλάμ, και κάνω σαφή διάκριση μεταξύ ιδεών και ανθρώπων (των Μουσουλμάνων). Είμαι εναντίον των ιδεών-τους, όχι όμως εναντίον εκείνων, των ανθρώπων. Η λέξη “φοβία” στην Ψυχολογία μπορεί να σημαίνει ένα από τα ακόλουθα δύο πράγματα:

1. Τον επίμονο, αφύσικο, ή παράλογο φόβο ενός συγκεκριμένου πράγματος ή κατάστασης, που υποχρεώνει κάποιον να αποφεύγει το φοβούμενο.
2. Έναν ισχυρό φόβο με τάση προς αποφυγή, ή αηδία.

Προφανώς χρησιμοποιώ το “φοβία” με τη δεύτερη έννοια, γιατί ο φόβος-μου δεν είναι ούτε παράλογος ούτε αφύσικος (αν και είναι επίμονος). Μπορώ να εξηγήσω πολύ λογικά το για ποιους λόγους φοβάμαι τους Ισλαμικούς κανόνες — άλλωστε γιαυτό μπήκα στον κόπο να γράψω το παρόν άρθρο.

Πρόκειται λοιπόν για “έναν ισχυρό φόβο με τάση προς αποφυγή ή αηδία”, αλλά τίνος πράγματος; Κάποιων αρχών, όπως θα εξηγήσω. Όχι ανθρώπων. Οι άνθρωποι μπορούν ν’ αλλάξουν τα μυαλά-τους άμα έρθουν σε μετωπική σύγκρουση με την πραγματικότητα. Επαναλαμβάνω, δεν μισώ τους Μουσουλμάνους. Αυτά που πιστεύουν είναι που με κάνουν ν’ αντιδρώ.

Τώρα, όπως ήδη εξήγησα στο πλαίσιο στην αρχή, είμαι μεν άθεος, αλλά θα ισχυριστώ οτι ο Χριστιανισμός είναι καλύτερος για το μέλλον της ανθρωπότητας από το Ισλάμ, αν πρέπει οπωσδήποτε να επιλέξουμε μια απ’ τις δυο θρησκείες. Γιατί όμως κάνω μια τέτοια δήλωση, εφόσον σαν άθεος θα έπρεπε αμέσως να ισχυριστώ οτι η αθεΐα είναι καλύτερη κι απ’ τις δυο αυτές επιλογές; Διότι, όπως εξηγώ σε μια άλλη, γενική μελέτη περί θρησκείας, η θρησκεία είναι καλωδιωμένη στον ανθρώπινο εγκέφαλο, τουλάχιστο μέχρις ενός βαθμού. Και όταν λέω «στον ανθρώπινο εγκέφαλο», εννοώ στο μέσο φυσικά, όχι στο δικό-μου ή σε άλλων άθεων, που οι εγκέφαλοί μας αποκλίνουν από το φυσιολογικό.

Και γιατί να μη θεωρήσω και άλλες θρησκείες εκτός του Ισλάμ και του Χριστιανισμού; Γιατί όχι του Ιουδαϊσμού ή του Ινδουϊσμού για παράδειγμα;

Ποσοστά θρησκειών (και μη-θρησκειών) στον κόσμο (πηγή)

Διότι ο Χριστιανισμός και το Ισλάμ μαζί περιλαμβάνουν το 53% των πιστών στον κόσμο (ακόμη κι αν πάρουμε υπόψη εκείνους που δηλώνουν “χωρίς θρησκεία”). Ο Ιουδαϊσμός κατέχει μόνο ένα μηδαμινό μερίδιο στις παγκόσμιες πίστεις (0,2%), κι αν ο κόσμος νομίζει οτι ο Ιουδαϊσμός είναι σημαντικός αυτό συμβαίνει λόγω πολιτικών και στρατιωτικών συγκρούσεων στις οποίες εμπλέκεται το Ισραήλ στη Μέση Ανατολή. Όσο για τον Ινδουϊσμό, μπορεί μεν να κατέχει ένα 13,2% της παγκόσμιας πίτας, αλλά του λείπουν τα “καλά μιμίδια” που χρειάζονται σε μια θρησκεία για να εξαπλωθεί (τα οποία είναι στην πραγματικότητα άσχημα, επιθετικά μιμίδια), που έχουν ο Χριστιανισμός και το Ισλάμ. (Ας σημειωθεί οτι το Ισλάμ έχει ακόμα “καλύτερα” — δηλ. πιο επιθετικά — μιμίδια από το Χριστιανισμό, όπως θα εξηγήσω αργότερα.) Με λίγα λόγια, αν το μέλλον ανήκει σε κάποια θρησκεία από αυτές που είναι γνωστές σήμερα, αυτές δεν μπορούν να είναι άλλες από το Ισλάμ ή το Χριστιανισμό.

Φαντάζομαι λοιπόν ένα μέλλον όπου, επειδή οι άνθρωποι πρέπει να είναι θρήσκοι (κατά μέσο όρο) εξαιτίας των καλωδιωμένων-τους περιορισμών, θα είναι πιστοί μιας από τις δυο τωρινές μεγαλύτερες θρησκείες. Και γιατί είναι το Ισλάμ χειρότερο από το Χριστιανισμό για το μέλλον του κόσμου; Το επιχείρημά μου στηρίζεται σε δύο παρατηρήσεις:

Για τους Μουσουλμάνους, η πίστη δεν είναι απλώς μια προσωπική υπόθεση. Οι Μουσουλμάνοι κατηχούνται έμμεσα (αλλά ισχυρότατα) την ιδέα οτι όλοι πρέπει να συμβαδίζουν με τους Ισλαμικούς κανόνες συμπεριφοράς, διά της βίας αν είναι αναγκαίο.

 Και:

Οι Μουσουλμάνοι, παίρνοντας σαν παράδειγμα πρώτα και κύρια το βίο και τις πράξεις του ιδρυτή της θρησκείας-τους, του Μωάμεθ, υποσυνείδητα ακολουθούν τον κανόνα οτι καλύτερο είναι να κάνεις αυτούς που σου ασκούν κριτική να σιωπήσουν.

Αυτή η δεύτερη ιδιότητα της Ισλαμικής συμπεριφοράς είναι ικανή από μόνη-της να έχει καταστροφικό αποτέλεσμα στη Δυτική κουλτούρα (ή “Δυτικό πολιτισμό” — οτιδήποτε κι αν σημαίνει αυτό). Θα φέρω παραδείγματα, και θα εξηγήσω για ποιο λόγο η Δυτική σκέψη έρχεται σε μετωπική σύγκρουση μ’ αυτό το χαρακτηριστικό του Ισλάμ — αν δεν είναι αυτό ήδη προφανές. Τέλος, ένα τρίτο και πολύ σημαντικό συμπέρασμα (ή πρόβλεψη) που θα κάνω και θα υποστηρίξω είναι το ακόλουθο:

Τελικά, ο λεγόμενος “Δυτικός κόσμος” θα υποκύψει στο Ισλάμ. Η παρατηρούμενη σημερινή αλματώδης ανάπτυξη της Δύσης θα επιβραδυνθεί και θα σταματήσει. Με άλλα λόγια, ο κόσμος θα εισέλθει σε μια νέα σκοτεινή εποχή Μεσαίωνα (ίσως όχι τόσο “μαύρη” όσο η προηγούμενη, αλλά πάντως πολύ σκοτεινή σε σύγκριση με την τωρινή).

Θα προχωρήσω τώρα να επιχειρηματολογήσω για κάθε μία από τις παραπάνω θέσεις.

1. Κάνε ότι σου λέω εγώ, ειδάλλως...

Στην Τουρκία, μια Μουσουλμανική χώρα κατά 99.8%, τη λένε “πίεση της γειτονιάς”· πρόκειται για την έννοια του οτι δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι όπως θέλεις, ακόμη κι αν η συμπεριφορά-σου δεν συγκρούεται καθόλου με τη ζωή του γείτονά σου. Για το καλό-σου, καλύτερα να συμπεριφέρεσαι όπως θέλουν οι γείτονές σου. Για παράδειγμα, αν οι θρήσκοι Μουσουλμάνοι γείτονές σου πάνε στο τζαμί να προσευχηθούν, σε κοιτούν με περιφρόνηση αν δουν οτι εσύ δεν πας. Δεν έχει νόημα να ισχυριστείς οτι η θρησκευτική-σου πίστη είναι προσωπική υπόθεση, ή οτι σύμφωνα με το Ισλάμ οποιοσδήποτε τόπος είναι κατάλληλος για προσευχή, όχι μόνο το τζαμί. Αν οι θυγατέρες των γειτόνων-σου φορούν την Ισλαμική μαντήλα (εκείνη που καλύπτει τελείως τα μαλλιά, τάχα για να μη διεγείρονται σεξουαλικά οι άντρες! ), καλύτερο είναι να πεις στην έφηβη θυγατέρα-σου να φορεί κ’ εκείνη μαντήλα όταν βγαίνει έξω, αλλιώς οι γείτονες θα κακολογήσουν την οικογένειά σου, και δεν θέλεις να ζεις σε μια κοινωνία όπου οι άλλοι σε κοιτούν με υποτιμητικές και εχθρικές ματιές. Οι πιστοί Μουσουλμάνοι απλά προσδοκούν οτι θα συμμορφωθείς με τη δική-τους άποψη, τελεία. Δεν πρέπει να πίνεις αλκοολούχα ποτά,^(*) ή να τρως χοιρινό κρέας, ακόμα κι αν ποτέ δεν μεθάς, και κρατάς τις συνήθειές σου για φαγητό και πιοτό μέσα στους τοίχους του σπιτιού-σου. Αν δουν οτι αγοράζεις οινοπνευματώδη ποτά ή χοιρινό, σε έβαλαν στο στόχαστρο. Περιττό να ισχυριστείς οτι σήμερα το χοιρινό είναι πιο υγιεινό από το αρνίσιο κρέας που καταναλώνουν εκείνοι, και οτι η μετρημένη κατανάλωση π.χ. κρασιού μπορεί να έχει και ευεργετικά αποτελέσματα στην υγεία. Δεν είναι θέμα υγείας, είναι θέμα θρησκείας (Κοράνι 2:173, 2:219, 5:3, 5:90–91). Αν ζεις σε μια Τουρκική γειτονιά πιστών, καλύτερα να συμμορφωθείς — για το καλό το δικό-σου.

Αλλά αυτό που στην Τουρκία — την κατά τεκμήριο πιο προοδευτική απ’ όλες τις Ισλαμικές χώρες — είναι απλώς μια προσδοκία, σε άλλες Ισλαμικές χώρες είναι διαταγή, είναι νόμος, μέρος της “σαρία” (του Ισλαμικού νόμου). Κάποιες φορές, η παραβίαση αυτού του νόμου μπορεί να σου κοστίσει τη ζωή.

Μια τυπική περίπτωση είναι η αποστασία: το πέρασμα στο “στρατόπεδο του εχθρού”, δηλ. μιας άλλης θρησκείας. Στο Δυτικό κόσμο, μετά βίας το προσέχει κανείς αν κάποιος ήταν Χριστιανός και έγινε Μουσουλμάνος, ή Βουδδιστής, ή άθεος. Η πίστη θεωρείται προσωπική υπόθεση. Όχι όμως στο Ισλάμ, όπου η αποστασία τιμωρείται με θάνατο. Οι “φιλελεύθεροι” μελετητές του Ισλάμ θα σας πουν πως όχι, το Ισλάμ δεν τιμωρεί την αποστασία με θάνατο, φέρνοντας για υποστήριξη κάποιες γραμμές απ’ το Κοράνι. Δυστυχώς, το Κοράνι είναι ένας αχταρμάς από αντιφατικές οδηγίες· αν ήταν μάνιουαλ για οδήγηση αυτοκινήτου, ο οδηγός θα έκανε διαρκώς “8-άρια”, μην ξέροντας προς ποια διεύθυνση να προχωρήσει, δεξιά ή αριστερά, μπρος ή πίσω, γιατί όλες οι διευθύνσεις δίνονται στο μάνιουαλ, συχνά η μία δίπλα στην άλλη. Έτσι, ο μεν “φιλελεύθερος” Μουσουλμάνος θα σας πει ένα πράγμα, ο δε πιο παραδοσιακός θα σας πει το αντίθετο. Υπάρχουν λοιπόν εδάφια στο Κοράνι που όντως τιμωρούν την αποστασία με θάνατο:

Κοράνι, 4:89 «επομένως μην κάνεις φίλους απ’ αυτούς [τους υποκριτές, που εγκατέλειψαν το Ισλάμ] μέχρις ότου εγκαταλείψουν (τα σπίτια-τους) στο δρόμο του Αλλάχ· αλλά αν γυρίσουν πίσω, τότε πιάσ’-τους και σκότωσέ τους όπου τους βρεις»

(Σημείωση, για όποιον δεν είναι εξοικειωμένος με το Κοράνι: το Κοράνι υποτίθεται οτι είναι ο κατευθείαν λόγος του Αλλάχ, όπως αποκαλύφθηκε στον Μωάμεθ· που συνεπάγεται κάτι το απίστευτο για τα Δυτικά ήθη: οτι στην προηγούμενη παράγραφο, ο Αλλάχ δίνει διαταγή να δολοφονηθούν ανθρώπινα όντα! Το οτι αυτή η ιδέα δεν ακούγεται προβληματική στους Μουσουλμάνους αποτελεί ήδη έναν ανησυχητικό, μαύρο οιωνό. Αλλά ας επιστρέψουμε στην έννοια της αποστασίας.)

Ο αναγνώστης μπορεί να σκεφτεί οτι το παραπάνω εδάφιο από το Κοράνι μας λέει οτι κάποιος πρέπει να δολοφονηθεί μόνο αν, έχοντας εγκαταλείψει το Ισλάμ, προσπαθεί να επανέλθει σ’ αυτό. Αλλά η γνώμη του ίδιου του Μωάμεθ ήταν διαφορετική. Σύμφωνα με τον αρχαίο Ισλαμικό μελετητή αλ-Μπουχαρί, ο οποίος χαίρει μεγάλης εκτίμησης στο μουσουλμανικό κόσμο, ο Μωάμεθ το είπε ξεκάθαρα:

Μπουχαρί:V4B52N260 «Ο Προφήτης είπε: “Αν ένας Μουσουλμάνος εγκαταλείψει τη θρησκεία-του, σκοτώστε-τον.”»

Όντως, το Μάρτιο του 2006, ένας φτωχός Αφγανός, ο Αμπντούλ Ραχμάν, καταδικάστηκε με τη θανατική ποινή επειδή άλλαξε θρησκεία και από Μουσουλμάνος έγινε Χριστιανός. Καθώς εργαζόταν σε μια διεθνή Χριστιανική οργάνωση που βοηθούσε Αφγανούς μετανάστες στο Πακιστάν, εγκατέλειψε το Ισλάμ και ασπάστηκε το Χριστιανισμό. Αλλά όταν γύρισε στο Αφγανιστάν και είπε στους συγγενείς-του για την αλλαγή της πίστης-του, εκείνοι τον κατέδωσαν στις αρχές, που ήρθαν στο σπίτι-του και τον συνέλαβαν. Ευτυχώς για τον Ραχμάν, η περίπτωσή του μάζεψε τα διεθνή φώτα της δημοσιότητας, και αφού πρώτα φυγαδεύτηκε σε μια άλλη, μη Ισλαμική χώρα, σώθηκε. Άλλοι, όμως, που δεν είναι τόσο τυχεροί ώστε να τραβήξουν τα φώτα πάνω-τους, εκτελούνται.

Σαν μια επιπλέον ένδειξη για το πώς αντιμετωπίζεται η αποστασία στο Ισλάμ, παραθέτω τη γνώμη ενός νεαρού Μουσουλμάνου φοιτητή, που αλληλογράφησε μαζί-μου. Αυτό θα το βρείτε στην ενότητα 3 του παρόντος κειμένου, εδώ. (Κάνοντας κλικ ανοίγει η σελίδα σε νέο παράθυρο.)

Αν ο θάνατος είναι η τιμωρία όταν κάποιος γίνει Χριστιανός, τότε ίσως θα πρέπει κανείς να αισθάνεται τυχερός αν το “μόνο” που παθαίνει είναι οτι μαστιγώνεται απλώς επειδή είναι και συμπεριφέρεται σαν Χριστιανός. Το Δεκέμβριο του 2009, η Σίλβα Κασίφ, ένα 16-χρονο κορίτσι, Χριστιανή του Σουδάν, μαστιγώθηκε με 50 βουρδουλιές επειδή φορούσε ένα φουστάνι που ήταν «πολύ κοντό» σύμφωνα με το νόμο της Ισλαμικής σαρία: της έφτανε μέχρι το γόνατο. Περπατούσε μονάχη-της κοντά στο σπίτι-της στην πρωτεύουσα Χαρτούμ, και τη συνέλαβαν χωρίς η οικογένειά της να το γνωρίζει. Τη μετέφεραν στο δικαστήριο όπου με μια σύντομη διαδικασία καταδικάστηκε, και μαστιγώθηκε από μια γυναίκα αστυνομικό, παρουσία του (άντρα) δικαστή.

Είναι δίκαιο να ζητούν οι Μουσουλμάνοι από πιστούς άλλων θρησκειών να συμπεριφέρονται όπως εκείνοι; Γιατί προσβάλλεται ο Μουσουλμάνος όταν κάποιο άλλο άτομο πιστεύει σε πράγματα με τα οποία διαφωνεί ο εκείνος; Στις περισσότερες άλλες θρησκείες το τί πιστεύει κάποιος είναι μια προσωπική υπόθεση. Αλλά στο Ισλάμ δεν σου επιτρέπεται ούτε να σκέφτεσαι διαφορετικά. Πρέπει να σκέφτεσαι σαν Μουσουλμάνος, αλλιώς θα υποστείς δεινά και θα σου ασκηθεί κοινωνική πίεση. Το πόση πίεση θα σου ασκηθεί εξαρτάται από τον τόπο διαμονής-σου: σε μέρη όπως το Αφγανιστάν και το Σουδάν, μπορεί να αντιμετωπίσεις την ποινή του θανάτου, ή να μαστιγωθείς· σε μέρη όπως η Τουρκία (το άλλο άκρο του Ισλάμ, το “επιεικές”) θα αισθανθείς την κοινωνική πίεση, και θα ζήσεις μια άβολη ζωή. Η “ανοχή” δεν είναι έννοια που χωράει στην Ισλαμική νοοτροπία. Ιδού μερικά παραδείγματα του πώς αντιμετωπίζονται οι μη-Μουσουλμάνοι στην Τουρκία, το “πιο ανεκτικό” από τα Ισλαμικά έθνη:

Το Φεβρουάριο του 2006, ο Καθολικός ιερέας Αντρέα Σαντόρο δολοφονήθηκε με μια σφαίρα στην εκκλησία-του στην Τραπεζούντα της Τουρκίας, από έναν φανατικό νεαρό Μουσουλμάνο, έναν 16-χρονο με το όνομα Ογκούζ. Μπορεί κανείς να σκεφτεί: «Και τί καταλαβαίνει ένας 16-χρονος; Αυτό το συμβάν δεν δείχνει τίποτε!» Όμως 16-χρονοι υπάρχουν και σε άλλα μέρη του κόσμου, και — στη Δύση τουλάχιστον — δεν σκοτώνουν πυροβολώντας όσους έχουν διαφορετική θρησκεία απ’ τη δικιά-τους. Στη δίκη-του, ούτε ο Ογκούζ  ούτε η μητέρα-του έδειξαν να το μετάνοιωσαν· αντίθετα, η μητέρα-του δήλωσε πως η πράξη του γιου-της «έγινε στο όνομα του Αλλάχ και ήταν ένα δώρο προς την πολιτεία και το έθνος».

Τον Απρίλιο του 2007, τρεις Προτεστάντες Χριστιανοί σφαγιάστηκαν στη Μαλάτεια της Τουρκίας, όταν πέντε εξτρεμιστές Μουσουλμάνοι μπήκαν στον εκδοτικό οίκο όπου δούλευαν οι Χριστιανοί και τους σκότωσαν κόβοντας τις καρωτίδες-τους. Δύο από τα θύματα ήσαν Τούρκοι “αποστάτες”, που από Μουσουλμάνοι είχαν γίνει Χριστιανοί· ο τρίτος ήταν Γερμανός. Σύμφωνα με τις αναφορές στον Τουρκικό τύπο, τέσσερις από τους πέντε δολοφόνους παραδέχτηκαν οτι κίνητρό τους ήσαν «εθνικιστικά και θρησκευτικά αισθήματα». Καί οι πέντε είχαν μαζί-τους ταυτόσημα χαρτάκια στις τσέπες-τους που έλεγαν: «Το κάναμε για την πατρίδα-μας. Αυτοί [οι Χριστιανοί] καταστρέφουν τη θρησκεία-μας.» Μετά από το γεγονός, ο Νιγιαζί Γκιουνέι, επικεφαλής του Διευθυντηρίου Νομοθετικών Διαταγμάτων του τουρκικού Υπουργείου Δικαιοσύνης, έκανε την ακόλουθη δήλωση: «Το έργο των ιεραποστόλων είναι ακόμα πιο επικίνδυνο από την τρομοκρατία, και δυστυχώς δεν θεωρείται αδίκημα στην Τουρκία» (πηγή).

Όμως οι μεμονωμένοι φόνοι δεν είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο οι Μουσουλμάνοι δείχνουν την έλλειψη ανεκτικότητάς τους. Διαμέσου των αιώνων, έχουν εξασκήσει πίεση σε μη-Μουσουλμάνους, εξαναγκάζοντάς τους είτε να πιστέψουν στο Ισλάμ, είτε να φύγουν. Σαν ένα σχετικά πρόσφατο παράδειγμα, στις 6 και 7 Σεπτεμβρίου του 1955, τουρκικός όχλος επιτέθηκε στα καταστήματα και στα σπίτια της ελληνικής κοινότητας στην Κωνσταντινούπολη, μιας κοινότητας που αριθμούσε τότε περί τα 135.000 άτομα, σπέρνοντας τον τρόμο μεταξύ των Χριστιανών. Στα χρόνια που ακολούθησαν εκείνα τα γεγονότα, που ονομάζονται οι ταραχές της Πόλης, ή το πογκρόμ της Κωνσταντινούπολης του 1955, οι Έλληνες αισθάνθηκαν υποχρεωμένοι να φύγουν από την Τουρκία, φοβούμενοι για τις περιουσίες και για τις ζωές-τους. Σαν αποτέλεσμα, η ελληνική κοινότητα της Κωνσταντινούπολης, που υποτίθεται οτι προστατευόταν από τη Συνθήκη της Λωζάννης (ακριβώς όπως η Μουσουλμανική κοινότητα της Δυτικής Θράκης), τώρα αριθμεί όχι περισσότερα από 4.000 άτομα, στην πλειοψηφία γέρους ανθρώπους. Αυτό ονομάζεται “εθνοκάθαρση”, με οποιονδήποτε ορισμό του όρου. Ας σημειωθεί οτι οι Τούρκοι παραπονιούνται οτι η Μουσουλμανική κοινότητα της ελληνικής Θράκης δεν έχει δίκαιη μεταχείριση — ισχυρισμοί που δεν είναι εντελώς αβάσιμοι, αν και οι Μουσουλμάνοι της ελληνικής Θράκης συνεχίζουν να αυξάνονται σε αριθμούς και ποσοστά — αλλά οι Τούρκοι προτιμούν να αγνοούν το γεγονός οτι εκείνοι έχουν εξαλείψει την Ελληνική κοινότητα από την Κωνσταντινούπολη, οπότε το αν δεν υπάρχουν γεγονότα Τούρκων εναντίον Ελλήνων πια, δεν είναι επειδή οι Τούρκοι είναι πιο ανεκτικοί απο τους Έλληνες, αλλά επειδή είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί Έλληνας για να τον κακομεταχειριστούν στην τουρκική γη πλέον.

Πιο γενικά, οι περισσότεροι Τούρκοι αυτοαπατώνται πιστεύοντας οτι οι Οθωμανοί Μουσουλμάνοι επέδειξαν μεγάλη ανοχή απέναντι στις μη-Μουσουλμανικές μειονότητες της πάλαι ποτέ μεγάλης αυτοκρατορίας-τους. Παρόλο που αυτό δεν είναι εντελώς λάθος, αυτό που οι Τούρκοι εννοούν είναι οτι Χριστιανοί, Ιουδαίοι, και άλλοι μη-Μουσουλμάνοι πολίτες της πρώην Οθωμανικής αυτοκρατορίας, θα έπρεπε να αισθάνονται τυχεροί που δεν εξαλείφθηκαν από το Τουρκικό γιαταγάνι. Στην πραγματικότητα, ολόκληροι πληθυσμοί της Βαλκανικής χερσονήσου υποχρεώθηκαν να αλλαξοπιστήσουν στο Ισλάμ, συνήθως έμμεσα (καταπιεζόμενοι και θεωρούμενοι “πολίτες δεύτερης διαλογής”). Γιαυτό υπάρχουν σήμερα Μουσουλμανικές πλειοψηφίες στην Αλβανία (70%), όπως και στη Βοσνία–Ερζεγοβίνη (40%).

Μπορεί κανείς να νομίσει οτι η ροπή που δείχνουν οι Μουσουλμάνοι στο να υποχρεώνουν άλλους να υπακούν στους Ισλαμικούς κανόνες είναι μόνο ένα επιφανειακό, προσωρινό χαρακτηριστικό, που θα εξαφανιστεί όταν οι Μουσουλμάνοι “εκπολιτιστούν” και αποκτήσουν το ίδιο βιοτικό επίπεδο όπως εκείνο που υπάρχει σήμερα στη Δύση. Αλλά αυτό είναι λάθος. Η ροπή στον εξισλαμισμό άλλων είναι, σύμφωνα με το Ισλάμ, μια εντολή που δόθηκε από τον Αλλάχ. Στο Κοράνι-τους, ο Αλλάχ δηλώνει ξεκάθαρα οτι οι Μουσουλμάνοι πρέπει να προσηλυτίσουν ολόκληρο τον κόσμο στο Ισλάμ διά της βίας, έτσι ώστε τελικά το Ισλάμ να είναι η μοναδική θρησκεία:

		Κοράνι, 2:193 «Και πολεμήστε-τους [τους μη Μουσουλμάνους] μέχρις ότου δεν υπάρχει πια διωγμός, και η θρησκεία να είναι πια μόνο για τον Αλλάχ.» Και αργότερα: Κοράνι, 8:39 «Και πολεμήστε-τους μέχρι να μην υπάρχει πια αντίσταση ή καταπίεση, και να επικρατεί δικαιοσύνη και πίστη στον Αλλάχ παντού και πάντα· αλλά αν σταματήσουν, πράγματι ο Αλλάχ βλέπει όλα αυτά που κάνουν.»
		Στο ιερό Ισλαμικό κείμενο του αλ-Ταμπαρί (9:69) διαβάζουμε: «Εμείς [οι Άραβες] πολεμούμε τους ανθρώπους μέχρι να πιστέψουν στον Αλλάχ. Όποιος πιστέψει στον Αλλάχ και στον Απόστολό του [τον Μωάμεθ] έχει προστατέψει τη ζωή-του και το βιος-του από μας. Όσο για όποιον δεν πιστεύει, θα τον πολεμούμε για πάντα για τον Σκοπό του Αλλάχ. Ο θάνατός του έχει μικρή σημασία για μας.»

Δεν είναι αλήθεια οτι ο μέσος Μουσουλμάνος γνωρίζει τα παραπάνω εδάφια των ιερών βιβλίων-του. Οι λόγιοι όμως μεταξύ αυτών τα γνωρίζουν. Ο μέσος Μουσουλμάνος δεν διαβάζει, και έχει γνώση της θρησκείας-του απλώς “από στόμα στ’ αυτί”. Μόνο μερικοί διακεκριμένοι λόγιοι μελετούν τα ιερά-τους κείμενα, και αυτοί είναι που αποφασίζουν τί πραγματικά είναι το Ισλάμ. Οι λόγιοι είναι σε θέση να διοχετεύσουν μια “στάση” σε μια ολόκληρη κοινωνία χρησιμοποιώντας πολύ έμμεσες μεθόδους — για παράδειγμα, επιλέγοντας προσεκτικά το είδος των αναγνωσμάτων που περιλαμβάνονται στα σχολικά εγχειρίδια. Οι νεαροί Μουσουλμάνοι μαθαίνουν οτι πρέπει να διαδίδουν τη θρησκεία-τους και να επιβάλλουν σε άλλους την πειθαρχία στο Ισλάμ, χωρίς ποτέ να τους έχει ειπωθεί ρητά οτι «πρέπει να κάνεις το-και-το για να βοηθήσεις στην εξάπλωση του Ισλάμ.» Όταν τους δίνεται η ευκαιρία, πιάνουν το όπλο, ή το μαχαίρι, και ακολουθούν τις επιταγές του υποσυνείδητού τους. Όσο για το επιχείρημα οτι τέτοιες συνήθειες θα εκλείψουν καθώς οι Μουσουλμάνοι θα ενσωματώνονται στις Δυτικές κοινωνίες, παρακαλώ διαβάστε την ενότητα 4 του παρόντος άρθρου.

Θα ήθελα να εξηγήσω τώρα γιατί αυτή η στάση των Μουσουλμάνων είναι σκέτη καταστροφή γι’ αυτό που γενικά αποκαλούμε “Δυτικό πολιτισμό”.

Είναι έτσι γιατί ο Δυτικός είναι σε μεγάλο βαθμό ένας τεχνολογικός πολιτισμός· και σαν τέτοιος, βασίζεται στην επιστήμη, η οποία απαιτεί καινοτομίες και δημιουργικότητα· χωρίς αυτές η επιστημονική έρευνα δεν καρποφορεί. Τέλος — και αυτό είναι ένα λεπτό σημείο — οι καινοτομίες και η δημιουργικότητα απαιτούν ένα περιβάλλον διανοητικής ελευθερίας, χάρη στην οποία ο νους του επιστήμονα αφήνεται να δημιουργήσει χωρίς περιορισμούς και δεσμά. Για να το πω λακωνικά:

Τυχαίνει να έχω προσωπική εμπειρία του παραπάνω “γνωμικού”. Για όσο καιρό αισθανόμουν ελεύθερος σαν ερευνητής στον τομέα της νοολογίας (ή “γνωσιακής επιστήμης”) στις Η.Π.Α., δημιουργούσα τις πιο σημαντικές ιδέες που ολοκληρώθηκαν με τη διατριβή-μου και το ερευνητικό-μου πρόγραμμα, στα έτη μεταξύ 1995 και 2004. Όμως η δημιουργικότητά μου καταπνίγηκε μόλις έννοιες άσχετες με τη δουλειά-μου άρχισαν να ζώνουν το νου-μου. Αισθανόμουν καταπίεση, και πως αντιμετωπιζόμουν με καχυποψία, ιδίως μετά τις επιθέσεις στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης την 11η Σεπτεμβρίου του 2001, και την ακόλουθη εισβολή στο Ιράκ το 2003, γεγονότα που έκαναν τους Αμερικανούς να κοιτούν καχύποπτα όλους τους ξένους, κι όχι μόνο τους Μουσουλμάνους. Αποφοίτησα το 2006, κυρίως λόγω κεκτημένης ταχύτητας, χάρη στη δουλειά που είχα κάνει κατά τα προηγούμενα δημιουργικά έτη.

Τώρα, η δική-μου είναι απλώς η προσωπική-μου εμπειρία, που θα μπορούσε εύκολα ν’ απορριφθεί σαν στατιστικά αμελητέα. Σωστά, αλλά όμως υπάρχουν πάμπολλες ενδείξεις για το οτι η δημιουργικότητα ευδοκιμεί μόνο όπου υπάρχει ελευθερία του πνεύματος, και οτι καταπνίγεται σε περιόδους ανελευθερίας και καταστάσεις απολυταρχικών καθεστώτων. Ιδού μερικά παραδείγματα:

Πολλοί λόγιοι, προσπαθώντας να εξηγήσουν την απαράμιλλη άνθιση του πολιτισμού στη λεγόμενη “κλασική εποχή” της αρχαίας Ελλάδας, την αποδίδουν στην ελευθερία που απέκτησαν για πρώτη φορά οι άνθρωποι που κατοικούσαν σε ορισμένους τόπους της σημερινής Ελλάδας, όπως η Αττική, και της Ιωνίας, στη δυτική ακτή της Μικράς Ασίας (σημερινή Τουρκία). Οι Έλληνες που έμεναν σ’ εκείνα τα μέρη ελευθερώθηκαν από ολιγαρχίες και τυράννους, έστω και προσωρινά. Στην Αθήνα η δημοκρατία εγκαταστάθηκε για πρώτη φορά, και οι τέχνες, η φιλοσοφία, και τα μαθηματικά άνθησαν χωρίς προηγούμενο. Λίγο νωρίτερα, ή σχεδόν την ίδια εποχή, οι πρώτοι “φυσικοί φιλόσοφοι” (ή “προεπιστήμονες”, όπως θα μπορούσαμε να τους πούμε) εμφανίστηκαν στη Μίλητο, την Έφεσο, τη Σάμο, και άλλες πόλεις της Ιωνίας και νησιά του Αιγαίου Πελάγους. Αυτά που δημιουργήθηκαν τότε καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό την πορεία της Δυτικής σκέψης, επιστήμης, και επομένως και τεχνολογίας, μέχρι τις μέρες-μας. Ασφαλώς υπήρξαν και άλλοι παράγοντες, όπως η συσσώρευση πλούτου και οι μάζες των σκλάβων που παρείχαν δωρεάν εργασία, επιτρέποντας στους φιλοσόφους να τρώνε, να πίνουν, και να φιλοσοφούν. Αλλά κι άλλοι πολιτισμοί είχαν πλούτο και σκλάβους (π.χ. οι Αιγύπτιοι, οι Πέρσες, και αργότερα οι Ρωμαίοι), και όμως ποτέ δεν έφτασαν το ύψος των διανοητικών κατακτήσεων της κλασικής ελληνικής εποχής.

Αντίθετα, κατά το Μεσαίωνα υπήρξε περιορισμός της ελευθερίας, οπότε οι επιστημονικές ανακαλύψεις και η δημιουργικότητα καταπνίγηκαν. Οι περισσότεροι Δυτικοί δεν θέλουν να το παραδεχτούν αυτό, γιατί ο Χριστιανισμός είναι μέρος της πολιτισμικής κληρονομιάς-τους. Έχω διαβάσει βιβλία από πολυμαθείς και εξαιρετικά έξυπνους συγγραφείς που αναρωτιούνται στα σοβαρά τί να συνέβη άραγε στο Δυτικό πολιτισμό κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους, γιατί η συλλογική-του νοημοσύνη να πέρασε από εκείνο το στάδιο της διανοητικής νάρκης για αρκετούς αιώνες. Μα η αλήθεια τους κοιτάει κατάματα: ο Χριστιανισμός επέβαλε μια απόλυτη λογοκρισία και φραγμό στην ελευθερία του πνεύματος, σκοτώνοντας έτσι κάθε δημιουργικότητα. Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο να δει κανείς τη σύγκρουση μεταξύ της ανάγκης του ερευνητικού πνεύματος να βρει τις απαντήσεις εξετάζοντας τον κόσμο, και της απόλυτης βεβαιότητας του θρησκευόμενου νου οτι όλες οι απαντήσεις έχουν ήδη δοθεί σ’ ένα ιερό βιβλίο. Ούτε είναι τόσο δύσκολο να θυμηθεί κανείς το κάψιμο στην πυρά του Τζιορντάνο Μπρούνο το 1600 από την Ιερά Εξέταση, επειδή υποστήριξε την ηλιοκεντρική θεωρία (οτι ο Ήλιος, και όχι η Γη, είναι στο κέντρο του κόσμου), ερχόμενος έτσι σε αντιπαράθεση με το επίσημο δόγμα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας· ή την “παρά τρίχα” αποφυγή της ίδιας τύχης από τον Γαλιλαίο Γαλιλέι, 33 χρόνια αργότερα, για ουσιαστικά τους ίδιους λόγους. Η σύνδεση μεταξύ των παλαιότερων ένοχων βημάτων του Χριστιανισμού και της αποτυχίας της ανθρωπότητας — ή τουλάχιστον του Δυτικού κόσμου — να δημιουργήσει κάτι καινούργιο είναι πολύ σημαντική για το αντικείμενό μας, γιατί στην τελευταία ενότητα αυτού του κειμένου θα υποστηρίξω οτι μια παρόμοια τύχη περιμένει ολόκληρο τον κόσμο, αυτή τη φορά κάτω από το αποπνικτικό σφιχταγκάλιασμα του Ισλάμ, που κατά τη γνώμη-μου είναι ένας ακόμη χειρότερος και αγριότερος εχθρός της ελευθερίας της έκφρασης από το Χριστιανισμό. Θέλετε μήπως κάποιες ενδείξεις που να υποστηρίζουν αυτό που μόλις έγραψα; Πώς το λένε εκείνο το γνωμικό; Οτι «μια εικόνα αξίζει όσο 1000 λέξεις», έτσι δεν είναι; Ε λοιπόν, νά η εικόνα:

(Το πλακάτ του/της μπουργκοφόρου λέει: «Η ελευθερία της έκφρασης είναι Δυτική τρομοκρατία!»)
Προσωπικά δεν γνωρίζω καμιά θρησκεία εκτός του Ισλάμ που να μισεί την ελευθερία με τόση βδελυγμία.

Είναι επίσης διδακτικό να σημειώσουμε οτι μεταξύ του 8^ου και 13^ου αιώνα (και σύμφωνα με μερικούς μελετητές μέχρι τον 15^ο), σημειώθηκε κάποια άνθηση του πολιτισμού, και της επιστήμης ιδιαίτερα, στον Ισλαμικό κόσμο· ο οποίος, από τον 8^ο αιώνα εκτεινόνταν από την Ισπανία μέχρι το σημερινό Πακιστάν, συγκροτώντας έτσι μια από τις μεγαλύτερες αυτοκρατορίες όλων των εποχών. (Το ρόλο του αυτοκράτορα τον έπαιζε ο χαλίφης.) Ο λόγος γι’ αυτή την άνθιση βρίσκεται, σύμφωνα με τους μελετητές, στο γεγονός οτι πολλοί Μουσουλμάνοι διανοητές εκείνης της εποχής εστίασαν την προσοχή-τους στον ανθρωπισμό, στη λογική, και στην επιστημονική μελέτη, ενώ παρέμειναν ανοικτοί στην ελευθερία του πνεύματος και στο σκεπτικισμό, δίνοντας προσοχή στο άτομο, και όχι στις κοινωνικές παραδόσεις και στο κύρος της εξουσίας. Δυστυχώς, αυτά τα χαρακτηριστικά των πρώτων Μουσουλμάνων στη συνέχεια εξαφανίστηκαν. (Πηγή.)

Αλλά η ανθρώπινη διανόηση στη Δύση άρχισε ν’ απαλλάσσεται από τη σιδερένια μέγγενη της θρησκείας γύρω στο 17^ο αιώνα, με τον ερχομό της Αναγέννησης (που είχε ήδη κάνει την εμφάνισή της στην Ιταλία κατά το 14^ο αιώνα, αλλά πήρε κάποιο χρόνο μέχρι ν’ αποκτήσει δυναμική στην υπόλοιπη Ευρώπη). Η κατάσταση εξαρτιόταν σε σημαντικό βαθμό από τον τόπο, γιατί δεν άρχισε ξαφνικά όλη η Ευρώπη ταυτόχρονα να γίνεται φιλελεύθερη. Ο Σερ Ισαάκ Νιούτον, για παράδειγμα, που γεννήθηκε ακριβώς το έτος που πέθανε ο Γαλιλαίος (1642), δεν είχε κανένα πρόβλημα στην Αγγλία, όχι μόνο να υποστηρίξει το ηλιοκεντρικό σύστημα, αλλά και να εξηγήσει για ποιο λόγο η Γη περιφέρεται γύρω από τον Ήλιο (όπως επίσης και να βάλει τη φυσική και τα μαθηματικά σε μια στέρεη βάση). Η Βρετανία ήταν πολύ πιο φιλελεύθερος τόπος από την ηπειρωτική Ευρώπη εκείνον τον καιρό, επιτρέποντας σε αρκετές διάνοιες — όπως ο Ντέιβιντ Χιουμ και ο Τζων Λοκ — να εμφανιστούν σχεδόν ταυτόχρονα. Σύντομα, τα γρανάζια του πνεύματος άρχισαν να παίρνουν στροφές και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ο 18^ος αιώνας είδε την εμφάνιση του Διαφωτισμού, του φιλοσοφικού ρεύματος που έδωσε έμφαση στη χρήση του ορθολογισμού (αντικαθιστώντας μ’ αυτόν το καταφύγιο στην αρχαία αυθεντία), επέφερε ανθρωπιστικές μεταρρυθμίσεις, και επέτρεψε την εμφάνιση φιλελεύθερων διανοητών (όπως οι Βολταίρος, Μοντεσκιέ, Ντιντερό, Πέιν στην Ευρώπη, αλλά και στις Η.Π.Α.: Φράνκλιν, Τζέφερσον, Μάντισον). Ο άνθρωπος στην Ευρώπη και στις Η.Π.Α. ήταν τώρα σχετικά απελευθερωμένος από το θρησκευτικό εναγκαλισμό του πνεύματός του. Σε άλλα μέρη του κόσμου, πάντως, η ελευθερία ήταν είδος που σπάνιζε — σίγουρα δεν βρισκόταν σε αφθονία.

Ο 20^ος αιώνας μας έδωσε ένα τελευταίο αλλά περίφημο παράδειγμα της σύνδεσης μεταξύ ελευθερίας και διανόησης. Πρόκειται για τη μαζική μετανάστευση των Γερμανών και άλλων Ευρωπαίων επιστημόνων προς τις Ηνωμένες Πολιτείες, λίγο πριν, κατά τη διάρκεια, αλλά και λίγο μετά από το 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκείνη την εποχή, οι επιστήμονες δραπέτευαν από το απολυταρχικό καθεστώς της ναζιστικής Γερμανίας και κατέληγαν σχεδόν όλοι στις Η.Π.Α., όπου βοήθησαν στο να συντελεστεί το “τεχνολογικό θαύμα” του 2^ου μισού του 20^ού αιώνα, του οποίου ένα από τα πολλά προϊόντα είναι και το Διαδίκτυο, και ο υπολογιστής μέσω του οποίου διαβάζετε το παρόν άρθρο. Επειδή έζησα στις Η.Π.Α. για πάνω από μια δεκαετία, απέκτησα μια προσωπική εμπειρία του αισθήματος της ελευθερίας του νου. Τί ακριβώς είναι αυτό το αίσθημα της ελευθερίας, αν με ρωτήσετε, δεν θα μπορέσω να σας πω με ακρίβεια. Πρέπει να το ζήσει κανείς για να το καταλάβει. Δεν πρόκειται μόνο για την ελευθερία του να δημιουργείς νέες ιδέες χωρίς περιορισμούς, αλλά για κάτι πολύ περισσότερο. Περιλαμβάνει την ελευθερία ν’ ασκείς κριτική, και ακόμα και να γελοιοποιείς τον Πρόεδρο αν θέλεις, πράξη για την οποία μπορεί κανείς να φυλακιστεί σε άλλα μέρη. (Θα δούμε τέτοια παραδείγματα αργότερα.) Περιλαμβάνει τη δυνατότητα να μετακινείσαι όπου θέλεις ελεύθερα, γιατί οι συνθήκες ζωής στις Η.Π.Α. κατά κάποιον τρόπο ευνοούν τις μετακινήσεις, και όταν ταξιδεύει κανείς ο νους “ανασαίνει” το φρέσκο αέρα νέων ιδεών. Είναι ένα πλήθος πραγμάτων. Όσοι δεν έχουν προσωπική εμπειρία αυτού που περιγράφω μπορεί να δυσκολεύονται να το δεχτούν σαν αληθινό.

Αν το καλοσκεφτούμε, το ίδιο το Διαδίκτυο είναι ένα βασικό εργαλείο για την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και πληροφόρησης σ’ όλο τον κόσμο. Αλλά το Διαδίκτυο είναι κατ’ εξοχήν Δυτικό κατασκεύασμα. Είναι μήπως το Διαδίκτυο κάτι με το οποίο μπορούν να συνυπάρξουν ειρηνικά οι Ισλαμικές κοινωνίες; Δεν νομίζω. Στο Ιράν και στη Σαουδική Αραβία μόνο μερικοί ιστότοποι επιτρέπονται. Δεν είναι ελεύθερος κανείς εκεί να επισκεφτεί οποιονδήποτε ιστότοπο, γιατί τότε θα αμάρτανε. Εκεί λοιπόν, η αμαρτία δεν είναι ένα θέμα μεταξύ ατόμου και Αλλάχ, αλλά οι αρχές της πολιτείας θεωρούν καθήκον-τους να επέμβουν και να επιβάλουν μια ορισμένη συμπεριφορά στον καθένα. (Το πιστεύετε ή όχι, ακόμα κι αν είστε από τους σπάνιους άθεους σ’ εκείνες τις χώρες, σας απαγορεύεται να αμαρτάνετε.) Στην Τουρκία, επίσης, πολλοί ιστότοποι απαγορεύονται (της τάξης των 6.000, όπως εκτιμάται το φθινόπωρο του 2009, σύμφωνα με Τουρκικές πηγές). Περιλαμβάνονται στην απαγόρευση ιστότοποι όπως περί του επιστημονικού έργου του Ρίτσαρντ Ντώκινς (γιατί; διότι η βιολογική εξέλιξη προκαλεί σοβαρή δυσπεψία στα Ισλαμικά μυαλά), ιστότοποι ομοφυλόφιλων (γιατί η ομοφυλοφιλία είναι — το μαντέψατε! — αμαρτία στο Ισλάμ), και το YouTube. Σε μια σύσκεψη του ΔΝΤ (Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου) που έγινε στην Κωνσταντινούπολη την πρώτη εβδομάδα του Οκτωβρίου του 2009, οι δημοσιογράφοι διαπίστωσαν οτι ήσαν οι μόνοι στην Τουρκία που είχαν την ελευθερία να επισκεφτούν οποιαδήποτε σελίδα του Διαδικτύου. Προφανώς οι Τουρκικές αρχές θεώρησαν οτι θα δημιουργείτο κακή εικόνα για την Τουρκία αν οι Δυτικοί επισκέπτες έβλεπαν τους περιορισμούς στην ελευθερία. Άρα οι αρχές γνώριζαν οτι υπήρχε κάτι το στραβό, κάτι στις πρακτικές-τους που συγκρούεται με τα Δυτικά στάνταρ, αλλά αντί να ακυρώσουν τους περιορισμούς σ’ ολόκληρη την Τουρκία προσπάθησαν να κρύψουν το θέμα κάτω απ’ το χαλί, φορώντας μια μάσκα υποτιθέμενης ελευθερίας. (Διαβάστε ένα ρεπορτάζ για το γεγονός αυτό σε μια Τουρκική εφημερίδα, στα αγγλικά, εδώ.)

2. Μίλα όπως ευχαριστεί εμένα, ειδάλλως...

Η απαγόρευση της κριτικής ασφαλώς συνδέεται με το προηγούμενο θέμα της απαγόρευσης ελευθεριών, του οποίου αποτελεί ειδική περίπτωση· αλλά νομίζω πως απαιτεί ιδιαίτερη μνεία, γιατί αντιτίθεται σε μια πολύ θεμελιώδη και ευαίσθητη χορδή της Δυτικής σκέψης. Θα προσπαθήσω να περιγράψω ακριβώς ποια είναι αυτή η “χορδή”:

Όπως έγραψα νωρίτερα, ο Δυτικός πολιτισμός βασίζεται εν πολλοίς στην επιστήμη και στην τεχνολογία. Τώρα, η Δυτική επιστήμη θεμελιώνεται πάνω στον κριτικό έλεγχο συναδέλφων, που σημαίνει το εξής: αν είστε επιστήμονας και υποβάλετε τα ευρήματά σας προς δημοσίευση, θα πρέπει να γνωρίζετε οτι μια ομάδα από άλλους επιστήμονες (τους “συναδέλφους-σας”, αλλά άγνωστους σ’ εσάς όπως κ’ εσείς συνήθως άγνωστοι σ’ εκείνους — τα ονόματα των δύο μερών γνωρίζουν μόνο οι εκδότες), θα ελέγξουν τα γραφόμενά σας και θα τα κρίνουν σύμφωνα με τη γνώση-τους σχετιζόμενων εργασιών. Θα σας κάνουν κριτική λοιπόν, και αν τα γραπτά-σας δεν είναι αρκούντως καλά, θα σας τα απορρίψουν. Τουλάχιστον θεωρητικά, η κριτική που γίνεται από τους συναδέλφους-σας πρέπει να είναι αντικειμενική, οπότε αν λέτε ανοησίες (ήτοι πράγματα που αντιτίθενται σε γνωστά δεδομένα — αυτού του είδους είναι συνήθως οι “επιστημονικές ανοησίες”), το κείμενό σας θα απορριφθεί και δεν θα δημοσιευτεί. (Ή θα δημοσιευτεί σε κάποιο άσημο περιοδικό, με χαμηλότερα κριτήρια αποδοχής δημοσιεύσεων, και θα έχει ένα αντίστοιχα μικρό αντίκτυπο στην επιστήμη.) Χωρίς αντικειμενική κριτική η επιστήμη δεν μπορεί να υπάρξει.

Αυτό, και πάλι, δεν είναι απλώς ένα επιφανειακό χαρακτηριστικό που θα βελτιωθεί και πιθανώς εξαλειφθεί συν τω χρόνω καθώς οι Μουσουλμάνοι εξοικειώνονται με το Δυτικό τρόπο σκέψης. Ξεκινάει από πολύ βαθειά στη θρησκεία-τους. Δυστυχώς (για τη Δύση), εκείνος που έδειξε τον τρόπο να αντιμετωπίζεται η κριτική δεν ήταν άλλος από τον ιδρυτή του Ισλάμ, τον Μωάμεθ.

Δεν θα επαναλάβω εδώ τις λεπτομέρειες των αγριοτήτων με τις οποίες ο Μωάμεθ σιώπησε τους επικριτές-του, πρώτο γιατί τις βρίσκω αηδιαστικές, και δεύτερο γιατί έχω γράψει γι’ αυτές σε άλλη σελίδα, και δεν μ’ αρέσει να επαναλαμβάνομαι. Θα αναφέρω εδώ τηλεγραφικά μόνο, οτι:

Ο Μωάμεθ βέβαια δεν χρησιμοποίησε τα χέρια-του για να κάνει όλα τα παραπάνω· τα ζητούσε πάντοτε από τους συντρόφους-του, π.χ.: «Δεν θα με απαλλάξει κανείς από [τον/την τάδε]; Προσέβαλε τον Αλλάχ και τον Απόστολό του [δηλαδή εμένα, τον Μωάμεθ].» Απαράλλαχτα, κάποιος “καλός Μουσουλμάνος” θα συνεισέφερε εθελοντικά το γιαταγάνι-του, και θα έκανε αυτά που λέει το πλαίσιο, παραπάνω. Αυτό όμως δεν απενοχοποιεί τον Μωάμεθ από τις αγριότητες — όχι περισσότερο απ’ όσο απενοχοποιείται ο Χίτλερ απ’ την εξόντωση των Εβραίων επειδή ποτέ δεν άγγιξε ούτε έναν Εβραίο με τα χέρια-του.

Οι Μουσουλμάνοι δεν διαβάζουν τα ιστορικά και ιερά κείμενά τους, οπότε γενικά δεν γνωρίζουν για τον “προφήτη” της θρησκείας-τους κατευθείαν από τις πρωταρχικές πηγές. Γνωρίζουν μόνο ότι άλλοι, “σοφοί μελετητές”, τους ζητούν να πιστέψουν. Οπότε αγαπούν τον Μωάμεθ με όλη την ψυχή-τους, νομίζοντας οτι ήταν ο πιο μεγαλόψυχος και φιλεύσπλαχνος άνθρωπος που έζησε ποτέ στη Γη. Ποτέ δεν μαθαίνουν να κοιτούν τα δεδομένα. Το οτι δεν μαθαίνουν πώς να μαθαίνουν είναι ένα πολύ σημαντικό θέμα, και αποτελεί την “Αχίλλειο πτέρνα” του Ισλάμ κατά την άποψή μου, όπως θα εξηγήσω αργότερα.

Τώρα, αν είναι μόνο οι σοφοί και μορφωμένοι μελετητές-τους που ξέρουν τί έκανε ο Μωάμεθ για να κάνει τους επικριτές-του να σιγήσουν, πώς αποκτά και ο μέσος Μουσουλμάνος την παρόρμηση να καταπνίγει την κριτική; Όπως έγραψα στην πρώτη ενότητα, αυτό επιτυγχάνεται μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος: οι μελετητές του Ισλάμ αποφασίζουν το υλικό που περιλαμβάνεται στη σχολική ύλη, και το υλικό αυτό στέλνει έμμεσα τα κατάλληλα μηνύματα στα νεαρά μυαλά. Το όλο θέμα δεν γίνεται καν σκόπιμα· γίνεται υποσυνείδητα, από το μελετητή που επιλέγει κάποιο κείμενο προς ανάγνωση, που, μεταξύ άλλων, περιγράφει το πώς ο καλός Μουσουλμάνος “σίγασε” αυτόν που του άσκησε κριτική· κι αυτή η σίγαση — που επιτυγχάνεται βίαια — περνάει σαν αξιοθαύμαστη πράξη γενναιότητας. Αλλά ας δούμε μερικά σύγχρονα παραδείγματα της αρχαίας πρακτικής της σίγασης όσων λένε πράγματα μη αρεστά στους Μουσουλμάνους.

Το 1988, ο Salman Rushdie (Σαλμάν Ράσντι), ένας Βρετανο-Ινδός συγγραφέας μυθιστορημάτων και δοκιμίων, δημοσίευσε το βιβλίο-του με τίτλο «Οι Σατανικοί στίχοι». Το μυθιστόρημα περιλαμβάνει μια αμφισβητούμενη Μουσουλμανική παράδοση, σύμφωνα με την οποία ο Μωάμεθ πρόσθεσε μερικούς στίχους στο Κοράνι, κατά τους οποίους τρεις θεές που λατρεύονταν κατά το παρελθόν στη Μέκκα γίνονταν αποδεκτές επίσης σαν θεότητες στο Κοράνι. Αργότερα, ο Μωάμεθ — πάντα σύμφωνα με την αμφισβητούμενη Μουσουλμανική παράδοση — αναίρεσε τους στίχους εκείνους, λέγοντας οτι του τους έδωσε ο διάβολος. Ο Rushdie δεν έκανε τίποτ’ άλλο από το να περιγράψει αυτή την παράδοση, με τον τρόπο του μυθιστοριογράφου. Το Φεβρουάριο του 1989, ο ανώτατος θρησκευτικός ηγέτης του Ιράν, Αγιατολλάχ Ρουχολλάχ Χομεϊνί, εξέδωσε ένα “φετβά” (fatwa, θρησκευτική “οδηγία”) ζητώντας το θάνατο του Rushdie. Το συμβάν, που ονομάστηκε “η διαμάχη των Σατανικών στίχων”, προκάλεσε το πάγωμα των διπλωματικών σχέσεων μεταξύ Βρετανίας και Ιράν, ταραχές από Μουσουλμάνους σε πολλές χώρες με Μουσουλμανική πλειοψηφία ή ισχυρή μειοψηφία, συμπεριλαμβανομένης της ρίψης βομβών σε βιβλιοπωλεία, και του θανάτου αρκετών ατόμων. Ο Rushdie έχει υποχρεωθεί να κρύβεται από τότε, και το φετβά ισχύει ακόμη. Στην περίπτωση αυτή (όπως και στην επόμενη) οι Μουσουλμάνοι θεώρησαν οτι η εικόνα του “προφήτη-τους” αμαυρώθηκε. Αυτό είναι κατανοητό, αλλά η απαίτηση να θανατωθεί ο Rushdie δεν είναι. Στο Δυτικό κόσμο, όταν διαφωνείς με κάποιον, επιχειρηματολογείς εναντίον-του, δεν τον σκοτώνεις. Και ο Rushdie είναι πολίτης μιας Δυτικής χώρας, άρα η κοινή λογική λέει οτι μπορείς να διαφωνήσεις με όλη την ψυχή-σου, αλλά πρέπει να σεβαστείς τις αρχές και τον πολιτισμό της χώρας όπου ζει αυτός που σε πρόσβαλε, και δεν μπορείς να επέμβεις, στέλνοντας εκτελεστικά αποσπάσματα κεφαλοκυνηγών στη Βρετανία. Σε κάθε περίπτωση, ο φόνος σαν αντίδραση στην προσβολή είναι μια βάρβαρη πράξη,^(*) κάτι που πολλοί Μουσουμάνοι ανά τον κόσμο συναντούν δυσκολία να κατανοήσουν. Η δική-τους αντίδραση είναι που αμαυρώνει την εικόνα-τους, περισσότερο από όσο το κάνει η όποια προσβολή στον “προφήτη-τους”. Εμάς όμως δεν μας κάνει εντύπωση η αντίδραση του είδους “θάνατος για την προσβολή” πλέον, γνωρίζοντας πώς περιποιήθηκε τους προσβολείς-του ο Μωάμεθ. (Αν ο αναγνώστης ακόμα αναρωτιέται πώς, ανέφερα ήδη οτι οι αιμοσταγείς λεπτομέρειες δίνονται σ’αυτή τη σελίδα-μου· διαβάστε-τη μόνο αν δεν σχεδιάζετε να φάτε το βραδινό-σας στη συνέχεια.)

Το φθινόπωρο του 2005 ο κόσμος βρέθηκε αντιμέτωπος με μια επανάληψη της περίπτωσης του Salman Rushdie. Αυτή τη φορά επρόκειτο για μια συλλογή από 12 σκίτσα που εκδόθηκαν σε μια εφημερίδα της Δανίας, την Jyllands-Posten, πολλά από τα οποία απεικόνιζαν τον Μωάμεθ, και — σαν γελοιογραφίες που ήσαν — έκαναν χιούμορ με το Ισλάμ και την πολιτεία-του. Αυτό έγινε αντιληπτό όχι απλώς σαν κάτι το προσβλητικό, αλλά σαν βλασφημία απ’ τους περισσότερους Μουσουλμάνους στον κόσμο, γιατί — παρακαλώ προσέξτε — σύμφωνα με την παράδοση του Ισλάμ, ο Μωάμεθ δεν θα έπρεπε να απεικονίζεται καθόλου, για το φόβο οτι η εικόνα-του θα μετέτρεπε το Ισλάμ σε ειδωλολατρεία. Το γεγονός, που έγινε γνωστό σαν “η διαμάχη για τα σκίτσα του Μωάμεθ”, πυροδότησε βίαιες διαμαρτυρίες από Μουσουλμάνους ανά τον κόσμο, με αποτέλεσμα την πυρπόληση πρεσβειών της Δανίας σε Μουσουλμανικές χώρες, κατάληψη κτιρίων στην Ευρώπη, και πάνω από 100 θανάτους συνολικά. Κάποιοι Ισλαμιστές κατασκεύασαν νέα σκίτσα, τα οποία ψευδώς και συκοφαντικά ισχυρίστηκαν οτι είχαν εμφανιστεί από την αρχή στη Δανική εφημερίδα. Αυτά τα νέα σκίτσα παρουσίαζαν τον Μωάμεθ σαν γουρούνι, σαν παιδόφιλο, ή να τον έχει “καβαλήσει” ένας σκύλος ενώ προσευχόταν. Τέτοια ψεύτικα “ενοχοποιητικά στοιχεία” συνεισέφεραν εξαιρετικά στις βίαιες διαμαρτυρίες που ακολούθησαν, συνεπώς και στους θανάτους των ανθρώπων. Με άλλα λόγια, οι ίδιοι οι Ισλαμιστές τροφοδότησαν τη δημόσια Μουσουλμανική οργή με ψέματα, και πέτυχαν να την κάνουν πιο θανατηφόρα. Μουσουλμάνοι κληρικοί ζήτησαν το θάνατο των σκιτσογράφων, όπως κι ο Ιρανός αγιατολλάχ είχε ζητήσει το θάνατο του Rushdie δύο δεκαετίες νωρίτερα. Οι σκιτσογράφοι ζουν μέχρι σήμερα με το φόβο οτι κάποιος Μουσουλμάνος θα εκτελέσει τις θανατικές ποινές. Πράγματι, την 1η Ιανουαρίου του 2010, ένας Μουσουλμάνος εξτρεμιστής κατάφερε να μπει στο σπίτι ενός σκιτσογράφου στη Δανία και προσπάθησε να τον δολοφονήσει με τσεκούρι και μαχαίρι, αλλά απέτυχε, και στη συνέχεια συνελήφθη από την αστυνομία.

Η διαμάχη για τα σκίτσα του Μωάμεθ είναι πιο σημαντική από την περίπτωση του Rushdie, για τον εξής λόγο:

Έχουν οι πολιτισμοί αυτό το δικαίωμα; Ας υποθέσουμε οτι ανήκω σε ένα νέο, άγνωστο πολιτισμό, που τυχαίνει να προσβάλλεται από λεπτά και ψηλά κτίσματα, που «διακορεύουν τον ουρανό». Έχει μήπως ο πολιτισμός-μου το δικαίωμα να απαιτήσει από τους Μουσουλμάνους να γκρεμίσουν αμέσως τους μιναρέδες των τζαμιών-τους στις ίδιες-τους τις χώρες; (Στην πραγματικότητα αυτό είναι ένα από τα παραδείγματα της παρωδίας που έγραψα στη σελίδα αυτή το 2008, πολύ πριν οι Ελβετοί ψηφίσουν την απαγόρευση του κτισίματος νέων μιναρέδων στην Ελβετία.) Αν όχι, τότε με ποια λογική οι Μουσουλμάνοι έχουν το δικαίωμα να ζητούν από άλλους να συμπεριφέρονται σύμφωνα με τους Ισλαμικούς κανόνες; Και για το οτι οι Μουσουλμάνοι αισθάνονται προσβολή από κάποια σκίτσα που τυπώθηκαν σε Δανική εφημερίδα υπάρχουν δύο απαντήσεις:

• Πρώτο, είναι αντίστοιχη προσβολή για το Δυτικό πολιτισμό να απαγορέψει κανείς σε μέλη-του να εκφραστούν όπως αυτά επιθυμούν, ακόμη και αν έτσι προσβάλλουν άλλους. Το “δικαίωμα στην προσβολή”, στη Δύση κατοχυρώνεται απ’ το νόμο.

• Και δεύτερο, για τους Μουσουλμάνους υπάρχει μια πολύ απλή λύση: μη διαβάζετε την εφημερίδα! Κανείς δεν υποχρέωσε τους Μουσουλμάνους να τη διαβάσουν. Χρειάζεται ένας εξαιρετικά δόλιος νους για να πάει να ψάξει και να βρει προσβλητικά πράγματα που γράφτηκαν σε μια άλλη χώρα, άλλον πολιτισμό, και άλλη γλώσσα, και να ανακοινώσει το πόσο προσβλητικά είναι αυτά στον ίδιο και σε άλλους παρόμοια σκεπτόμενους νους.

Θα μπορούσαν να υπάρχουν — και όντως υπάρχουν — πάμπολλα πράγματα που βρίσκω οτι με προσβάλλουν σαν άνθρωπο στο Ισλάμ (όπως η μεταχείριση των γυναικών σαν κατώτερα όντα, οι κτηνώδεις θανατώσεις παραβατών της σαρία δια λιθοβολισμού, αποκεφαλισμού, απαγχονισμού, κλπ., και άλλες τιμωρίες όπως μαστίγωση και ακρωτηριασμοί, η αποκοπή των σεξουαλικών οργάνων μωρών, κοριτσιών και αγοριών, ακόμη και εφήβων — για ν’ απαριθμήσω απλώς λίγες από τις βάρβαρες^(*) πρακτικές), αλλά δεν καταλαμβάνομαι από αμόκ, επιζητώντας το θάνατο των Μουσουλμάνων που προσβάλλουν το σεβασμό-μου προς την ανθρώπινη ζωή με τις παραδόσεις-τους. Η ελευθερία του λόγου είναι μια Δυτική παράδοση, και μάλιστα πολύ σημαντική για την ίδια την ύπαρξη του Δυτικού πολιτισμού, όπως ισχυρίζομαι, και αυτή τη θεμελιώδη παράδοση ζητούν οι Μουσουλμάνοι από τους Δυτικούς να την απεμπολήσουν. Ε λοιπόν όχι· πηγαίνετε να κατεδαφίσετε πρώτα τους μιναρέδες-σας· μετά ελάτε πάλι, και τότε μπορούμε να κάνουμε συζήτηση. Αλλά η συζήτηση, που απαιτεί ορθολογισμό και λογική, δεν είναι κάτι που μπορεί να περιμένει κανείς από νους που διακατέχονται από τη θρησκεία, που χρησιμοποιούν το υποσυνείδητο, τα συναισθήματα, κι όχι το ορθολογικό μέρος του εγκεφάλου-τους· ειδικά από νους μιας θρησκείας που δεν υπέστη την εξομάλυνση και την εξευγενιστική επίδραση του Διαφωτισμού, όπως συνέβη με τον Χριστιανισμό σε Ευρώπη και Η.Π.Α. Σαν αποτέλεσμα, το Ισλάμ έχει παραμείνει μια άξεστη, απολίτιστη, αληθινά βάρβαρη^(*) θρησκεία, που συμμερίζεται χαρακτηριστικά με την έννοια της σέκτας. Ο Χριστιανισμός, αντίθετα, είχε όλο τον καιρό να κηρύξει ανακωχή με τις εκλογικευτικές τάσεις της νεώτερης εποχής, όπως θα γίνει ξεκάθαρο στην 3^η ενότητα αυτού του άρθρου.

Η παρατήρηση που έκανα πρωτύτερα αυξάνει το παράλογο της αντίδρασης των Μουσουλμάνων στην περίπτωση των σκίτσων του Μωάμεθ. Ήτοι, το Ισλάμ απαγορεύει την απεικόνιση του Μωάμεθ για το λόγο οτι οι ίδιοι οι Μουσουλμάνοι δεν πρέπει να γίνουν ειδωλολάτρες. Δεν πρόκειται για απαγόρευση για την απαγόρευση, όπως την αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι Μουσουλμάνοι. Επομένως, υποθέστε οτι ζωγραφίζω ένα “σκίτσο του Μωάμεθ” στη σελίδα αυτή, ως εξής:

Υποθέστε τώρα οτι είστε Μουσουλμάνος. Μήπως κινδυνεύετε να πέσετε στα τέσσερα και ν’ αρχίσετε τους τεμενάδες, λατρεύοντας το σκίτσο-μου; Φυσικά όχι, δεν πρόκειται να το κάνετε αυτό — δεν είστε διανοητικά καθυστερημένος. Τότε γιατί στην ευχή θέλετε να απαγορέψετε σε άλλους (μη Μουσουλμάνους) να ζωγραφίζουν σκίτσα του Μωάμεθ; Ο υποθετικός κίνδυνος της ειδωλολατρείας (κι αυτός ανύπαρκτος) είναι δικός-σας, όχι δικός-τους. Άρα, προς τί όλη αυτή η υστερία;

Το παραπάνω, εντούτοις, είναι παράδειγμα ορθολογισμού. Όσο πιο θρησκευόμενο το άτομο, τόσο πιο ανίκανο είναι να αντιληφθεί τον παραλογισμό της Μουσουλμανικής αντίδρασης στα σκίτσα του Μωάμεθ.

Προχωρώντας τώρα σε γεγονότα που σχετίζονται πιο άμεσα με την κατάπνιξη της κριτικής, ας δούμε τα ακόλουθα:

Στις 2 Νοεμβρίου 2004, ο Τέο βαν Γκογκ, ένας Ολλανδός σκηνοθέτης και παραγωγός ταινιών, συγγραφέας, και ηθοποιός (και συγγενής του διάσημου ζωγράφου του 19ου αιώνα, Βίνσεντ βαν Γκογκ — του οποίου η ορθότερη προφορά είναι φαν Χοχ), έπεσε νεκρός στο Άμστερνταμ απ’ τις σφαίρες ενός φανατικού Μουσουλμάνου, που συνελήφθη στη συνέχεια. Οκτώ σφαίρες τρύπησαν το σώμα του βαν Γκογκ, που επίσης μαχαιρώθηκε στο στήθος. Μάλιστα σχεδόν αποκεφαλίστηκε, καθώς ο δολοφόνος έσφαξε τον βαν Γκογκ στο λαιμό, και άφησε δυο μαχαίρια στο σώμα-του, με το ένα καρφωμένο σε μια πεντασέλιδη ανακοίνωση που απειλούσε τις Δυτικές κυβερνήσεις, τους Εβραίους, και έναν από τους συνεργάτες του βαν Γκογκ. Ο συγκεκριμένος συνεργάτης μαζί με τον βαν Γκογκ είχαν νωρίτερα σκηνοθετήσει ένα έργο που εξαγρίωσε τους Μουσουλμάνους. Το έργο, που είχε τον τίτλο “Υποταγή” (που είναι το νὀημα της λέξης “Ισλάμ” στα αραβικά), ήταν μια δεκάλεπτη αφήγηση που έδειχνε τέσσερις γυναίκες που προσεύχονταν, ντυμένες με ημιδιαφανή πέπλα, διαμέσου των οποίων διακρίνονταν τα γυμνά σώματά τους, και πάνω στα οποία προβάλλονταν στα αραβικά στίχοι από το Κοράνι που κάνουν διακρίσεις εναντίον των γυναικών.

Ο φόνος του βαν Γκογκ πυροδότησε ταραχές στην Ολλανδία, όπου ένας αριθμός τζαμιών, αλλά και εκκλησιών σε αντίποινα, έγινε στόχος επιθέσεων και βανδαλισμών. Το γεγονός συνέβη σε έναν περίεργα συμπτωματικό χρόνο, όταν ο βαν Γκογκ είχε τελειώσει τα γυρίσματα μιας άλλης ταινίας, η οποία ήταν μυθιστορηματική εκδοχή ενός προηγούμενου φόνου: της δολοφονίας του Ολλανδού πολιτικού Pim Fortuyn το 2002, από ένα άτομο που ισχυρίστηκε στο δικαστήριο οτι δολοφόνησε τον Fortuyn για να τον εμποδίσει να εκμεταλλεύεται τους Μουσουλμάνους σαν αποδιοπομπαίους τράγους. (Ο Fortuyn ξεκίνησε σαν αριστεριστής πολιτικός που αργότερα αγωνίστηκε εναντίον της ισλαμοποίησης της ολλανδικής κοινωνίας.)

Το μήνυμα του Μουσουλμάνου δολοφόνου ήταν ξεκάθαρο: «Σταματήστε να επικρίνετε τη θρησκεία-μας· όποιος το κάνει αυτό, τιμωρείται με θάνατο.» Δυστυχώς για το Μουσουλμάνο φονιά, η Ολλανδική Πολιτεία — όπως κάθε άλλη Ευρωπαϊκή Πολιτεία — έχει καταργήσει τη θανατική ποινή, στερώντας από το δολοφόνο την προσωρινή ευχαρίστηση να γίνει δεκτός με ανοιχτές αγκάλες από τον “προφήτη-του” στον ουρανό, πιθανώς λαμβάνοντας και το έπαθλο των εβδομηνταδύο παρθένων που περιμένουν εναγωνίως να ικανοποιήσουν τη σεξουαλική-του στέρηση — και μη μου πείτε οτι οι Μουσουλμάνοι 20-άρηδες δολοφόνοι δεν πιστεύουν αυτά τα παραμύθια, γιατί θα σκεφτώ οτι είστε αφελέστεροι από τους αφελέστερους Μουσουλμάνους.

Ο αναγνώστης μπορεί να σχημάτισε την εντύπωση οτι μόνο ο όχλος ή νεαροί φανατικοί τείνουν να αναλαμβάνουν δράση ώστε να καταπνίγουν την κριτική. Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Μπορεί να είστε ο Πρωθυπουργός μιας πολύ γνωστής Μουσουλμανικής χώρας και να καταφεύγετε στην ίδια τακτική. Στις 8 Σεπτεμβρίου του 2009, ο Τουρκικός όμιλος δραστηριοτήτων Όμιλος Ντογάν — που έχει στην ιδιοκτησία-του εφημερίδες ευρείας κυκλοφορίας όπως οι ημερήσιες Χουρριέτ και Μιλλιέτ, τα κανάλια τηλεόρασης CNN Türk και Κανάλ D, την ηλεκτρονική εφημερίδα Καθημερινά Νέα της Χουρριέτ (στα αγγλικά), και πολλά άλλα — έλαβε ένα πρόστιμο-μαμμούθ της τάξης των 2,5 δισεκατομμυρίων δολλαρίων (να το γράψω και με τα μηδενικά: 2.500.000.000 δολλάρια!) από το τουρκικό Υπουργείο Οικονομικών με την αιτιολογία της αποφυγής φορολόγησης παρελθόντων ετών. Τρεις βδομάδες αργότερα το πρόστιμο αυξήθηκε στα 3,22 δισεκατομμύρια, και όλο αυτό ήρθε ακολουθώντας ένα νωρίτερο (Φεβρουάριος 2009) πρόστιμο μισού δισεκατομμυρίου. Τα ποσά αυτά υπολογίζονται οτι ξεπερνούν τη συνολική περιουσία του Ομίλου Ντογάν, ο οποίος, αν υποχρεωθεί να πληρώσει, θα οδηγηθεί σε πτώχευση. Πώς μπορεί ένα φορολογικό πρόστιμο να είναι σχετικό με το αντικείμενό μας; Εξήγηση: η Τουρκική κυβέρνηση είναι Ισλαμιστική, της οποίας ηγείται ο Ρετζέπ Ταϋγίπ Ερντογάν, απόφοιτος Ισλαμικού Λυκείου, και τώρα ένας ισχυρά θρησκευόμενος «Μουσουλμάνος Πρωθυπουργός» (όπως έχει δηλώσει ο ίδιος)· επιπρόσθετα, τα μέσα ενημέρωσης του Ομίλου Ντογάν ασκούν κριτική στην πολιτική του Ερντογάν για κάμποσο καιρό τώρα — ένα δικαίωμα που όλοι οι δημοσιογράφοι σε ένα δημοκρατικό σύστημα θα έπρεπε να έχουν. Αλλά όχι στην Τουρκία. Παρόλο που ο Ερντογάν έχει δηλώσει οτι το φορο-πρόστιμο επιβλήθηκε για «καθαρά τεχνικούς» λόγους, το γεγονός είναι οτι ένα πρόστιμο αυτού του μεγέθους απειλεί να σιωπήσει την κριτική προς τον Ερντογάν που του εξασκεί ο Αϋντίν Ντογάν, ιδιοκτήτης του Ομίλου.

Μήπως ήταν αυτό ένα μεμονωμένο επεισόδιο; Όχι, καθώς η Τουρκία — η πιο φιλελεύθερη από τις χώρες με Ισλαμική πλειοψηφία — έχει τραγικές στατιστικές στο μέτωπο της ελευθερίας της έκφρασης:

• Σύμφωνα με ένα ρεπορτάζ των Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα, τον Οκτώβριο του 2009, η Τουρκία βρίσκεται στο #122 μεταξύ 175 χωρών, κάτω από χώρες όπως το Ελ Σαλβαδόρ, η Γουατεμάλα, η Καμπότζη, το Κονγκό, η Μογγολία, η Ουγκάντα, η Ινδονησία, και το Τατζικιστάν (πηγή). Ενημέρωση, 2012: τώρα η θέση της Τουρκίας στην ίδια λίστα έχει πέσει στο #148 μεταξύ 179 χωρών (πηγή).

• Σαν άλλο ένα παράδειγμα — μεταξύ των πολλών — ο Τούρκος συγγραφέας Ορχάν Παμούκ, βραβευμένος με Νόμπελ λογοτεχνίας, έφτασε σχεδόν σε δίκη το 2005 επειδή τόλμησε να κατακρίνει τη μεταχείριση των μειονοτήτων στη χώρα-του. Συγκεκριμένα, σε μια συνέντευξη προς ελβετική εφημερίδα είπε: «Τριάντα χιλιάδες Κούρδοι έχουν σκοτωθεί εδωπέρα [δηλ. στην Τουρκία], και ένα εκατομμύριο Αρμένιοι. Και σχεδόν κανένας δεν τολμάει να το αναφέρει αυτό. Γιαυτό το κάνω εγώ.» Για την άποψη αυτή, κατηγορήθηκε για “προσβολή της τουρκικότητας”. (Μάλιστα, το πιστεύετε ή όχι, υπάρχει τέτοιος νόμος στην Τουρκία· κατ’ αναλογία, φανταστείτε ελληνικό νόμο που να απαγορεύει την “προσβολή της ελληνικότητας”!) Αργότερα το κατηγορητήριο απορρίφθηκε, αλλά τον Οκτώβριο του 2009 ένα ανώτερο δικαστήριο της Τουρκίας αποφάσισε οτι όποιος αισθανόταν προσβεβλημένος από την άποψη του Παμούκ θα μπορούσε να ζητήσει αποζημίωση! Αυτή η απόφαση αληθινά προκαλεί ζάλη, γιατί σημαίνει οτι ο καθένας από τα 76 εκ. Τούρκων — και ο αριθμός-τους αυξάνει τάχιστα — μπορεί τώρα να ζητήσει από τον Παμούκ οικονομική αποζημίωση για προσβολή.

• Τον Φεβρουάριο του 2012 ένας δημοσιογράφος, φίλα προσκείμενος στην κυβέρνηση, έγραψε: «Η Τουρκική κυβέρνηση έχει ξεπέσει στο σημείο όπου να μη μπορεί να ανεχτεί ακόμα και φιλική κριτική από τα μέσα επικοινωνίας. Η αποφυγή κριτικής έρχεται στην κορυφή των κυβερνητικών θεμάτων. [...] Επιπλέον, δεν αρκεί πια απλώς να επιδοκιμάζει κανείς τις υγιείς πολιτικές. Είναι απαραίτητο να λέει οτι κάθε [ανάληψη κυβερνητικής πρωτοβουλίας] είναι μια καινοτομία, οτι όλες αυτές οι πρωτοβουλίες δημιουργούν μια νέα Τουρκία, και οτι ολόκληρος ο κόσμος μας ζηλεύει γι’ αυτό το λόγο.» (πηγή).

Ας σταματήσουμε τα παραδείγματα εδώ, κι ας αναλογιστούμε τις συνέπειες. Δεν ξέρω αν ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται τις καταστροφικές συνέπειες που η απαγόρευση της κριτικής θα είχε για το Δυτικό πολιτισμό. Για την περίπτωση που αυτό δεν είναι και τόσο προφανές, θα ήθελα να το εξηγήσω.

Όπως είπα νωρίτερα, ο Δυτικός είναι ένας ως επί το πλείστον τεχνολογικός πολιτισμός, που βασίζεται στην ανάπτυξη της επιστήμης. Ασφαλώς, υπάρχουν και οι καλές τέχνες· φυσικά, υπάρχει και η “κουλτούρα”· αλλά το πρωταρχικό στοιχείο που τον ξεχωρίζει από όλους τους άλλους πολιτισμούς που επίσης ανέπτυξαν καλές τέχνες και κουλτούρα είναι η εξάρτησή του από την επιστημονική γνώση, τη γνώση εκείνη των δεδομένων, που προκύπτει μέσω της επιστημονικής έρευνας. Αφαιρέστε την επιστημονική γνώση, και ο Δυτικός πολιτισμός θα καταρρεύσει σαν ένας πύργος από τραπουλόχαρτα, μόλις χάσει τη ραχοκοκκαλιά-του, δηλ. την ικανότητά του να αποκτά και να εμπεδώνει γνώση, την οποία μετά χρησιμοποιεί για να αναπτύσσεται και να προοδεύει περαιτέρω. Αυτή είναι η πιο ουσιαστική διαφορά μεταξύ επιστήμης και θρησκείας: η επιστήμη βελτιώνει τη γνώση, εφαρμόζοντας τη νέα γνώση στη ζωή των ανθρώπων, προκαλώντας έτσι αυτό που έχει χαρακτηριστεί σαν πρόοδος (από τη Βικτωριανή εποχή του 19ου αιώνα). Αντίθετα, η θρησκεία (οποιαδήποτε θρησκεία, όχι μόνο το Ισλάμ) μένει σ’ ένα προκαθορισμένο στάδιο γνώσης, βασιζόμενη στην απολιθωμένη σοφία του ιερού-της βιβλίου, και στην εξίσου αντιπαραγωγική “σοφία” της εξουσίας, όπως η σοφία αυτή εκφράζεται μέσω κάποιων “ιερών” γενειοφόρων ανδρών.

Το Ισλάμ, αντιτίθεται όντως στην πρόοδο; Οι ενδείξεις, όπως αυτές που προανέφερα, μας δίνουν ένα ηχηρό «Ναι!» σαν απάντηση· πρέπει να φοράει κανείς παρωπίδες για να αποτύχει να δει το συσχετισμό μεταξύ του περιορισμού της ελευθερίας της σκέψης και της σίγασης της κριτικής από το Ισλάμ από τη μια μεριά, και του αποτελέσματος που μια τέτοια στάση έχει στην επιστημονική έρευνα από την άλλη· επομένως και στην απόκτηση νέας και βελτιωμένης γνώσης και τεχνολογίας, άρα και στην επίτευξη προόδου.

3. Σύγκριση του Ισλάμ με το Χριστιανισμό

Παρόλο που είμαι άθεος, και συνεπώς προσωπικά θα προτιμούσα οι άνθρωποι να μην προσκολλώνται σε καμιά απολύτως θρησκεία, πρέπει να παραδεχτώ οτι η θρησκεία είναι “καλωδιωμένη” στον ανθρώπινο εγκέφαλο, για βιολογικούς (εξελικτικούς) λόγους. Άρα, η θρησκεία δυστυχώς δεν πρόκειται να εξαφανιστεί, είναι εδώ για να μείνει. Δεδομένου οτι οι δυο κυριαρχούσες (από άποψη αριθμού πιστών) θρησκείες είναι ο Χριστιανισμός και το Ισλάμ, αν οι άνθρωποι πρέπει να είναι θρήσκοι, τότε είναι χρήσιμο να εξετάσουμε ποια από τις δυο αυτές θρησκείες φαντάζει λιγότερο επιζήμια στην ανθρωπότητα — ποια αποτελεί το μικρότερο από δύο κακά, με άλλα λόγια. Ιδού οι παρατηρήσεις-μου:

Όπως βλέπουμε από την παραπάνω αντιπαραβολή των ηθικών αρχών και πρακτικών των δύο ιδρυτών-τους, οι δύο θρησκείες, Χριστιανισμός και Ισλάμ, στέκονται πάνω σε αντιδιαμετρικά θεμέλια. Αν είστε άθεος, και σας πουν οτι η μια από τις δύο θρησκείες πρόκειται να επικρατήσει στο μέλλον, ποια θα προτιμούσατε να είναι αυτή;

Αναφέρεται αλλού στο παρόν κείμενο οτι οι νεαροί Μουσουλμάνοι μαθαίνουν έμμεσα κάποιες ηθικές αρχές που ακούγονται φρικώδεις από την άποψη πιστών άλλων θρησκειών, ή άθεων. Για παράδειγμα, οι Μουσουλμάνοι μαθαίνουν οτι δεν υπάρχει πρόβλημα να σκοτώσουν κάποιον αν αυτό επιτρέπεται από το Ισλάμ. Αυτό το μαθαίνουν ακολουθώντας το παράδειγμα του “προφήτη-τους”. Ιδού τα αποδεικτικά στοιχεία: αυτό που ακολουθεί είναι απόσπασμα από μια συζήτηση που είχα με ένα νεαρό (23 χρονών) Άραβα Μουσουλμάνο, προπτυχιακό φοιτητή. Έγραψε το εξής (διατηρώ το συντακτικό-του μεταφράζοντάς το από τα αγγλικά, όπως και την έντονη γραφή):

«Κανείς δεν επιβάλλει άλλους να είναι Μουσουλμάνοι- αν γεννήθηκε Μουσουλμάνος, πρέπει να καταλάβει τη θρησκεία-του πολύ καλά και δρα με αυτή και δεν υπάρχει έξοδος άμα γεννήθηκε- αν θέλει να αφήσει το Ισλάμ (την Αλήθεια) - τότε όπως είπε ο προφήτης Μωάμεθ “αν κάποιος αλλάξει την Πίστη-του, σκοτώστε-τον” αλλά αυτή η Ιερή Διήγηση έχει ένα ιστορικό γεγονός που σχετίζεται μ’ αυτήν. Θέλω να πω, το γεγονός μπορεί να περιορίζει αυτή την Ιερή Διήγηση από το φόνο σε παρόμοια γεγονότα. Πάντως, υπάρχουν ακόμα μερικές Ιερές Διηγήσεις δείχνουν πως αν κάποιος αλλάξει την πίστη-του να φονευθεί. Οι λίγες επιπλέον Ιερές Διηγήσεις υποστηρίζουν την άποψη του φόνου και καθορίζουν τους λόγους αναλόγως. Είναι ένα ευαίσθητο θέμα και πρέπει να συζητηθεί με προσοχή.»

Αφιέρωσα το μεγαλύτερο μέρος μιας σελίδας στην απάντησή μου εξηγώντας-του πρώτα-πρώτα τη λογική αντίφαση σε αυτά που είπε: από τη μια, «Κανείς δεν επιβάλλει άλλους να είναι Μουσουλμάνοι», και από την άλλη, «αν γεννήθηκε Μουσουλμάνος» πρέπει ή να παραμείνει ή να θανατωθεί. Με άλλα λόγια, νομίζουν οτι δεν επιβάλλουν το Ισλάμ σε κανέναν, αλλά το επιβάλλουν στα νήπια. Όπως σε όλες τις άλλες θρησκείες, δεν δίνουν το δικαίωμα ελεύθερης επιλογής στα παιδιά, έτσι ώστε, ως ενήλικοι, να μπορούσαν να κάνουν μια εν γνώσει-τους επιλογή θρησκείας. Εντούτοις, αντίθετα με όλες τις άλλες θρησκείες, αν εγκαταλείψετε το Ισλάμ κινδυνεύετε να θανατωθείτε — το αν όντως θα συμβεί αυτό εξαρτάται από τον συγκεκριμένο Ισλαμικό τόπο, μερικές χαντίθ (“ιερές διηγήσεις”), και το κέφι κάποιων “σοφών” με άσπρες γενειάδες, που θα αποφασίσουν τη σημαντικότητα της αποστασίας-σας σύμφωνα με τις υποκειμενικές γνώμες-τους. Στη συνέχεια του εξήγησα οτι πρακτικά όλος ο υπόλοιπος κόσμος θα θεωρούσε μια θανάτωση λόγω διαφωνίας στην πίστη ως βάρβαρη πράξη, του χειρίστου είδους. Οι Χριστιανοί, συγκεκριμένα, απαγορεύεται από τη θρησκεία-τους να φονεύσουν (είναι μία από τις 10 εντολές), και θα θεωρούσαν πως μια τέτοια πράξη είναι εντελώς αντίθετη με τη ζωή του ιδρυτή της θρησκείας-τους, Ιησού Χριστού. Οι άθεοι, όπως ο γράφων, επίσης θεωρούν οτι η αφαίρεση ζωής είναι μια από τις χειρότερες και ηθικά πιο αποτροπιαστικές πράξεις (χωρίς να χρειάζονται ένα “μοντέλο συμπεριφοράς”, όπως ο Ιησούς, για να το κατανοήσουν αυτό). Αλλά μερικοί Μουσουλμάνοι, όπως ο συνομιλητής-μου, παίρνοντας το Μωάμεθ σαν “μοντέλο συμπεριφοράς”, πιστεύουν οτι ο φόνος όχι μόνο δικαιολογείται, αλλά και επιβάλλεται σε μερικές περιπτώσεις από τη θρησκεία-τους.

Είναι φυσικά λάθος να κάνουμε γενικεύσεις σε όλους τους Μουσουλμάνους δεδομένης μιας συγκεκριμένης περίπτωσης, όπως η παραπάνω. Αλλά δεν είναι και πολύ δύσκολο να γίνει μια έρευνα για να διαπιστωθεί αν άλλοι Μουσουλμάνοι θα επέλεγαν το “συμφωνώ έντονα” / “συμφωνώ” / “συμφωνώ λίγο” / “διαφωνώ λίγο” / “διαφωνώ” / “διαφωνώ έντονα” / “δεν ξέρω/δεν απαντώ” με την παράγραφο που παρέθεσα ανωτέρω από τη συνομιλία-μου με το νεαρό Μουσουλμάνο. Ως έλεγχο για το πείραμα, θα μπορούσε κανείς να κάνει την ίδια έρευνα μεταξύ Χριστιανών (εκφράζοντας την ιδέα με γενικούς όρους και παραλείποντας τα σημεία που λένε «όπως ο προφήτης Μωάμεθ είπε», ή για «Ιερές Διηγήσεις», κλπ), αν και το αποτέλεσμα κατά την άποψή μου είναι κάτι παραπάνω από προφανές: θα στοιχημάτιζα τα λεφτά-μου στο να απαντήσουν όλοι οι ερωτώμενοι Χριστιανοί: «διαφωνώ έντονα» (σε στατιστικό δείγμα όχι μεγαλύτερο των 1000 ατόμων, γιατί αντιλαμβάνομαι οτι υπάρχουν και διανοητικά ανισόρροποι σ’ αυτό τον κόσμο).

Παρεμπιπτόντως, έμεινα με την εντύπωση οτι ο νεαρός Μουσουλμάνος συνομιλητής-μου έγραψε οτι αυτού του είδους ο φόνος «Είναι ένα ευαίσθητο θέμα και πρέπει να συζητηθεί με προσοχή» επειδή απευθυνόταν σ’ εμένα. Είχε αρχίσει να διαισθάνεται (από τα προηγούμενα μηνύματα που είχαμε ανταλλάξει) πόσο αντίθετη είναι μια τέτοια πράξη με την προσωπική ηθική-μου, οπότε έγραψε την παραπάνω διευκρινιστική σκέψη. Υποπτεύομαι οτι αν μιλούσε προς άλλους Μουσουλμάνους δεν θα αισθανόταν την ανάγκη να δηλώσει οτι ο φόνος για αλλαγή πίστης είναι ένα «ευαίσθητο θέμα». Αλλά αυτή είναι απλώς μια υποψία-μου.

Προχωρούμε τώρα στο πιο κρίσιμο ερώτημα: Είναι προσωρινά τα αρνητικά χαρακτηριστικά του Ισλάμ που περιγράφηκαν; Μήπως είναι αλήθεια οτι όλο κι όλο που έχουμε να κάνουμε εμείς (στις Δυτικές κοινωνίες) είναι απλώς να μην κάνουμε τίποτα, αναμένοντας να ανεβάσουν τα κοινωνικά-τους στάνταρ οι Μουσουλμάνοι, κάνοντάς τα ίσα με εκείνα των Δυτικών κοινωνιών, οπότε δεν θα υφίσταται πλέον καμία σύγκρουση;

Αυτή η ιδέα δεν είναι απλώς λανθασμένη αλλά καταστροφική, που τελικά θα οδηγήσει στον αφανισμό της Δύσης. Ιδού γιατί πιστεύω οτι είναι έτσι.

4. Παγκόσμια κυριαρχία μέσω γκετοποίησης

Τί θα σκεφτόσασταν αν υπήρχε μια κοινωνία σέχτας κοντά-σας, τα μέλη της οποίας ακολουθούσαν τον εξής κανόνα:

Θα σκεφτόσασταν οτι αυτή η σέχτα στοχεύει στο να προσλαμβάνει μέλη έξω από τη σέχτα και να επεκτείνεται, έτσι δεν είναι; Τώρα αντικαταστήστε το «σέχτας-μας» με το «Ισλάμ» στο παραπάνω πλαίσιο, και αυτό που παίρνετε είναι μια αληθής πρόταση.

Προσθέστε τώρα το παραπάνω στη στάση ενάντια στην αποστασία από αυτή τη σέχτα, που συζητήθηκε στην ενότητα 1:

(Αντικαταστήστε το «δικό-μας νόμο» με το «σαρία» στο παραπάνω πλαίσιο, για να λάβετε μια αληθινή πρόταση.)

Άρα, το Ισλάμ όχι μόνο προσπαθεί να επεκταθεί μέσω πρόσληψης νέων μελών, αλλά φυλάγεται κι από τον κίνδυνο της συρρίκνωσης λόγω απώλειας μελών.

Εννοείται οτι απειλές θανάτωσης ή κοινωνικής απόρριψης είναι μόνο ένας από τους τρόπους, ένας άμεσος τρόπος, με τον οποίο το Ισλάμ φυλάγεται από τη συρρίκνωση. Ένας από τους έμμεσους τρόπους είναι και η μάχη εναντίον της σύγχρονης γνώσης. Πώς μπορούν οι πιστοί να παραμείνουν για πάντα αδαείς; Υπάρχουν κάποιοι άγραφοι αλλά πιστά ακολουθούμενοι κανόνες, όπως οι εξής:

Αντικαταστήστε το «Ιερό Βιβλίο-μας» με το «Κοράνι» για να κάνετε το παραπάνω μια αληθινή πρόταση για το Ισλάμ.

Με άλλα λόγια, οι γυναίκες στο Ισλάμ θεωρούνται είτε πολύ επικίνδυνες είτε πολύ χαζές (ή και τα δύο) για να τους δοθεί η ευκαιρία μιας ανώτερης μόρφωσης, και οι άντρες μπορούν να ρίξουν μια ματιά σε όσα λένε οι άλλοι εναντίον του Ισλάμ, αλλά απαγορεύεται να τα πιστέψουν κιόλας. Αν ο αναγνώστης δεν πιστεύει οτι αυτό είναι αλήθεια, ας δει παρακάτω μια ακόμη ανταλλαγή μηνυμάτων που είχα με ένα νεαρό Άραβα Μουσουλμάνο, αυτόν που εμφανίζεται στην ενότητα 3 να υπερασπίζεται την ιδέα της δολοφονίας των αποστατών. Σε μια από τις απαντήσεις-μου του είπα οτι το Ισλάμ δεν δίνει στους Μουσουλμάνους την ελευθερία να μάθουν οτιδήποτε αντιτίθεται στο Κοράνι, γιατί οι Μουσουλμάνοι πιστεύουν πως τέτοιες λανθασμένες ιδέες προέρχονται από το Σατανά. Διαφώνησε, και έγραψε το παρακάτω (μεταφράζω από τα κακής ποιότητας αγγλικά-του):

«Πιστεύω πως μερικές από εκείνες τις ιδέες που είναι εναντίον Κορανίου [έρχονται] από το Σατανά γιατί ο Αλλάχ το είπε στο Κοράνι. [...] Αλλά είπα στο προηγούμενο μήνυμά μου πως έχουμε το δικαίωμα να σκεφτόμαστε, οπότε έχουμε άλλες σκέψεις - που είναι εναντίον αυτών που λέει το Κοράνι για το Σατανά - που το μυαλό μας τις έφτιαξε, όχι όλες από το Σατανά.»

Μέχρις εδώ όλα καλά — θα ήθελε κανείς να τον συγχαρεί για την ιδέα οτι «έχουμε το δικαίωμα να σκεφτόμαστε». Δείτε όμως τώρα τί είδους «δικαίωμα» είναι αυτό. Συνεχίζει αμέσως παρακάτω ως εξής:

«Αν συμβεί αυτό, μας έχουν πει να λέμε στίχους από το Κοράνι για ν’ αποφύγουμε την ανάπτυξη αυτής της σκέψης, γιατί θα οδηγήσει στη βλασφημία.»

Και η βλασφημία τιμωρείται με θάνατο, όπως ήδη μου εξήγησε. Αυτό είναι που εννοούν οι Μουσουλμάνοι με το «έχουμε το δικαίωμα να σκεφτόμαστε»: πρόκειται για το δικαίωμα να ρίχνουν μια βιαστική ματιά, αλλά όχι πραγματικά να κάνουν κριτική σκέψη για την ιδέα που αντιτίθεται στο Κοράνι. «Αν συμβεί αυτό,» διδάσκονται να κάνουν το ανάλογο του να βουλώνουν τ’ αυτιά-τους και να φωνάζουν «Δεν σ’ ακούω!!», μηρυκάζοντας εδάφια του Κορανίου. Μια Δαμόκλειος Σπάθη κρέμεται πάνω από τα κεφάλια-τους για την αμαρτία της κριτικής σκέψης· και μ’ αυτό εννοώ μια πολύ κατά κυριολεξία σπάθη, που μπορεί να κόψει τους λαιμούς-τους.

Όλοι οι παραπάνω γραπτοί και άγραφοι νόμοι στοχεύουν σε ένα πράγμα: στη γκετοποίηση του Ισλάμ, δηλαδή το διαχωρισμό-του από τον υπόλοιπο κόσμο. Ενδιαφέρον έχει το οτι οι Μουσουλμάνοι διαμαρτύρονται για τους μη Μουσουλμάνους οτι έχουν το «φόβο της διαφορετικότητας» (που το λένε «Ισλαμοφοβία»), όταν οι ίδιοι κάνουν ότι μπορούν για να διαχωρίσουν τους εαυτούς-τους από τον υπόλοιπο κόσμο, στον οποίο φοβούνται να ενσωματωθούν, και υπογραμμίζουν το γεγονός οτι εκείνοι διαφέρουν. Για παράδειγμα:

Ντύνονται με έναν ιδιαίτερο τρόπο, ο οποίος τους κάνει σαν να φωνάζουν «Είμαι Μουσουλμάνος!» από μακριά. Ενώ το μόνο που κάνουν οι Χριστιανοί για να δηλώσουν την πίστη-τους είναι οτι φορούν ένα — συχνά δυσδιάκριτο — σταυρουδάκι στο λαιμό, που πρέπει κανείς να κάνει προσπάθεια (να πλησιάσει το άτομο) για να το δει, η Μουσουλμάνα πρέπει να καλύψει το κεφάλι-της — και γενικότερα να ντυθεί — με τέτοιο τρόπο που πρέπει να είναι στραβός κανείς για να μην αντιληφθεί πως είναι Μουσουλμάνα. Οι άντρες Μουσουλμάνοι πάλι, σε κάποια μέρη, αφήνουν ένα είδος γενειάδας που φωνάζει «Είμαι Μουσουλμάνος!» από απόσταση. Φορούν επίσης ένα ασπριδερό κάλυμμα στο κεφάλι, κυλινδρικό με κυρτή την επιφάνεια της κορυφής-του. Δεν μπορείς απλά να είσαι Μουσουλμάνος, πρέπει και να το διαφημίζεις. Πολλοί Μουσουλμάνοι κάνουν μεγάλη προσπάθεια για να ξεχωρίζουν οπτικά, με διάφορους τρόπους.

Έχουν ακόμα και λέξη για το “μη Μουσουλμάνος”, ή “άπιστος στο Ισλάμ”: πρόκειται για την Αραβική λέξη κααφίρ (πληθυντικός: κουφάαρ — εξ ου και το ελληνικό “κουφάρι”· πιθανώς, όταν οι Τούρκοι έδειχναν τους νεκρούς Έλληνες να έλεγαν «άπιστοι», ενώ οι Έλληνες το εξέλαβαν αυτό ως «πτώματα»). Με άλλα λόγια, το “αλλόθρησκος” είναι έννοια στο νου του Μουσουλμάνου, πολύ πιο έντονη και συχνά χρησιμοποιούμενη από το δικό-μας “αλλόθρησκος”. Άλλωστε και το “αλλόθρησκος” στη γλώσσα-μας είναι σε χρήση μόνο από τους Χριστιανούς που αισθάνονται πολύ έντονα “εντός” της θρησκείας, και από αυτή την άποψη δεν διαφέρουν και πολύ από τον μέσο Μουσουλμάνο.

Αλλά προκειμένου να κυριαρχήσει το Ισλάμ στον κόσμο είναι απαραίτητο όχι μόνο να αυξηθεί μέσω γκετοποίησης σε απόλυτα νούμερα, αλλά κυρίως σε ποσοστό, μετατρέποντας τους “κουφάρ” σε μειονότητα. Πώς στην ευχή μπορεί να επιτευχθεί αυτό;

Μπορεί να επιτευχθεί μέσω ενός φαύλου κύκλου, που υφίσταται ήδη. Σύμφωνα με αυτόν το φαύλο κύκλο:

Εν συντομία:

γκετοποίηση → φτώχεια → περισσότεροι Μουσουλμάνοι → άγνοια → γκετοποίηση

Και ο κύκλος συνεχίζει ατέρμονα.

Τώρα, η αλήθεια είναι πως ο παραπάνω φαύλος κύκλος δεν είναι ακριβώς μια γραμμική διαδικασία, όπως την έκανα να φαίνεται. Συγκεκριμένα, η φτώχεια, οι μεγάλοι πληθυσμοί, και η γκετοποίηση, σε συνδυασμό εγγυώνται οτι οι νεαροί Μουσουλμάνοι δεν έχουν τα μέσα να αποκτήσουν πρόσβαση σε πηγές πληροφορίας που είναι διαθέσιμες στους συνομηλίκους-τους σε Δυτικές κοινωνίες, παραμένοντας έτσι σε άγνοια κατά μέσο όρο. (Όλες αυτές οι προτάσεις είναι στατιστικής φύσης· ήτοι, ο αναγνώστης θα πρέπει να προσθέτει ένα «κατά μέσο όρο» σε όλες-τους. Εννοείται πως υπάρχουν και εξαιρέσεις, Μουσουλμάνοι που ξεφεύγουν από το φαύλο κύκλο και αποκτούν υψηλή μόρφωση, αλλά αυτό που με ενδιαφέρει είναι να περιγράψω το μέσο όρο.) Και αυτό ισχύει και για τους Μουσουλμάνους μετανάστες, που αυξάνουν τους αριθμούς-τους εντός Δυτικών κοινωνιών, αλλά διατηρούν τη Μουσουλμανική-τους ταυτότητα γιατί γκετοποιούν τους εαυτούς-τους.

Το πόσο σημαντική είναι η γκετοποίηση δεν θα έπρεπε να διαφύγει της προσοχής-μας. Ως αντιπαράδειγμα, και οι Ινδοί υφίστανται τον εξής φαύλο κύκλο:

φτώχεια → περισσότεροι Ινδοί → άγνοια → φτώχεια

(Αν είστε ένας καλά μορφωμένος Ινδός που διαβάζει αυτή την ιστοσελίδα, παρακαλώ θυμηθείτε το χαρακτηρισμό-μου: «κατά μέσο όρο».) Αλλά οι Ινδοί δεν επιμένουν στο να γκετοποιούνται, οπότε δεν έχουν τη στάση «εμείς ενάντια σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο», όπως κάνουν οι Μουσουλμάνοι. Αν δεν είχαν το ορατά σκουρότερο δέρμα-τους, οι Ινδοί θα αναμειγνύονταν πλήρως στις Δυτικές κοινωνίες (οπτικά· γιατί πολιτισμικά ήδη αναμειγνύονται σε μεγάλο βαθμό). Η ίδια παρατήρηση ισχύει και για τους περισσότερους άλλους λαούς που μαστίζονται από τη φτώχεια.

Και έρχομαι τώρα στο αναπόφευκτο συμπέρασμα: γιατί οι μάζες των φτωχών αυτής της “πανταχού παρούσας σέχτας” τελικά θα επικρατήσουν στον κόσμο — αν δεν κάνουμε τίποτα! — αντικαθιστώντας εντελώς τους πολύ πιο πλούσιους κατοίκους της Δύσης. Μερικές απλές παρατηρήσεις αρκούν για να βγάλουμε αυτό το συμπέρασμα:

Το παραπάνω είναι ο πρωτεύων λόγος. Υπάρχει και ένας δευτερεύων:

Οι Χριστιανοί θρησκευτικοί ηγέτες είναι επίσης ένοχοι ατομικισμού. Ανησυχούν όχι για το Χριστιανισμό — μα δεν θα έπρεπε, αν ο Χριστιανισμός πρόκειται να αντικατασταθεί από το Ισλάμ; — αλλά για τις θέσεις και τα προνόμιά τους, που παραμένουν ανέγγιχτα στη διάρκεια της ζωής-τους. Το “ποίμνιο” των Χριστιανών ταγών ελαττώνεται, ιδιαίτερα σε μέρη όπως η Ευρώπη, αλλά τα προνόμιά τους παραμένουν για μια ζωή. Έτσι, συνήθως βλέπουμε Χριστιανούς θρησκευτικούς ηγέτες να κηρύσσουν την ανεκτικότητα και την ειρήνη με τις “άλλες θρησκείες”, σκεπτόμενοι πως «αν δεν τους ενοχλήσω, δεν θα με ενοχλήσουν.» Το ζητούμενο βέβαια δεν είναι να κηρύξουν μισαλλοδοξία και πόλεμο, αλλά να δράσουν, να γίνουν ενεργοί, να λάβουν μέτρα ώστε να αποφευχθεί η αντικατάσταση της θρησκείας-τους από μια άλλη. Όσο όμως αισθάνονται προσωπικά ασφαλείς, αυτά δεν τους νοιάζουν καθόλου.

Παρεμπιπτόντως, αν ο αναγνώστης νομίζει πως η επιθυμία των Μουσουλμάνων για παγκόσμια κυριαρχία βρίσκεται μόνο στο μυαλό-μου, και οτι οι ειρηνικοί Μουσουλμάνοι θέλουν απλώς να ζήσουν τις ζωές-τους, μη σκεπτόμενοι ανόητες σκέψεις περί παγκόσμιας κυριαρχίας, τότε ίσως μια εικόνα να μπορεί να διαλύσει κάποιες αυταπάτες:

Από διαδήλωση Μουσουλμάνων

4.1 Είναι το Ισλάμ “σέχτα”;

Απαντώ αυτό το ερώτημα ως μέρος αυτού του άρθρου (προς το παρόν μόνο στα αγγλικά), όπου παρουσιάζω μία λίστα από κριτήρια που πρέπει να ικανοποιούνται από έναν οργανισμό ή ομάδα ώστε να ονομάζεται “σέχτα”. Το Ισλάμ δείχνει να ικανοποιεί όλα τα κριτήρια σε μεγάλο βαθμό. Περιλαμβάνω εκεί κι άλλες οργανώσεις ή κοσμοθεωρίες, για σύγκριση. Παρακαλώ επισκεφθείτε την ιστοσελίδα εκείνη για περισσότερες πληροφορίες (ο σύνδεσμος ανοίγει σε νέο παράθυρο).

5. Τί μπορεί να γίνει

Στο άρθρο αυτό προτείνω απαντήσεις στο ερώτημα “Τί μπορεί να γίνει;” με αρκετές λεπτομέρειες. Συγκεκριμένα, προτείνω πως η ακόλουθη πληροφορία θα πρέπει να γίνει γνωστή στους Μουσουλμάνους:

Δεν έχει σημασία αν οι Μουσουλμάνοι για την ώρα πάσχουν από οξύτατο σύνδρομο άρνησης και αρνούνται να αντικρίσουν την πραγματικότητα. Οι ενδείξεις υπάρχουν στα ίδια τα ιερά-τους κείμενα. Αν σήμερα καταφεύγουν στο παράλογο τρικ να ονομάζουν “αναξιόπιστα” ακριβώς εκείνα τα τμήματα των ιερών κειμένων-τους που τους ενοχλούν, αύριο μπορεί να μάθουν να βλέπουν την πραγματικότητα κατά πρόσωπο. Και όταν μάθει κανείς να αντικρίζει κατάματα την πραγματικότητα, του είναι πια πολύ δύσκολο να ξαναγυρίσει στο σύνδρομο της άρνησης.

Αλλά επισκεφθείτε το παραπάνω συνδεδεμένο άρθρο για περισσότερες πληροφορίες επί του θέματος.

Εν περιλήψει, αν οι Μουσουλμάνοι έχουν το δικαίωμα να δείχνουν τόσο πολύ φόβο στην ιδέα να ενσωματωθούν στον υπόλοιπο κόσμο, νομίζω πως έχω το αντίστοιχο δικαίωμα να φοβάμαι την επέλαση των κανόνων και των ιδεών-τους. Τα αισθήματά μας είναι αμοιβαία: αν εκείνοι αισθάνονται “Δυτικοφοβία”, εγώ αισθάνομαι “Ισλαμοφοβία”.

Ο δικός-σας αληθινά
Περήφανος Ισλαμόφοβος.
 

Γνώμες Αναγνωστών

Ένας αναγνώστης, που κατά δήλωσή του είναι λόγιος του Ισλάμ, έγραψε τα παρακάτω:

«Εσύ και οι περισσότεροι Ευρωπαίοι προσπαθείτε να πείτε στους Μουσουλμάνους οτι δεν μπορούμε να είμαστε καλοί γιατί ο πυρήνας της θρησκείας-μας είναι ανήθικος.»

Δεν λέω όμως αυτό. Παρακαλώ μη μου βάζετε λόγια που δεν έχω πει. Δεν λέω στους Μουσουλμάνους οτι δεν μπορούν να είναι καλοί. Οι περισσότεροι Μουσουλμάνοι είναι καλοί, γιατί πρόκειται για φυσιολογικούς, μέσους ανθρώπους. Αλλά ο πυρήνας της θρησκείας-τους είναι ανήθικος. Εντούτοις, στην πλειοψηφία-τους οι Μουσουλμάνοι το αγνοούν αυτό, γιατί δεν διαβάζουν για τη θρησκεία-τους από τις αρχικές πηγές. Δεν γνωρίζουν πώς ο Μωάμεθ βύθισε ένα ξίφος στο ανυπεράσπιστο σώμα μιας γυναίκας ενώ εκείνη κοιμόταν, θηλάζοντας το μωρό-της· πώς έψησε ζωντανό έναν άνθρωπο, αργά και βασανιστικά· πώς ξεκοίλιασε έναν άλλον που είχε μιλήσει εναντίον-του· πώς εκτέλεσε δια λιθοβολισμού κάποια ζευγάρια μοιχών· πώς έκοψε τα χέρια και τα πόδια κλεφτών, και τους τύφλωσε καίγοντας τα μάτια-τους· πώς αποκεφάλισε τον πατέρα ενός μικρού κοριτσιού επειδή απλώς τον προσέβαλε με τις σκωπτικές ιστορίες-του. Οι Μουσουλμάνοι μαθαίνουν για τον Μωάμεθ μόνο από εσάς, τους “σοφούς λογίους”, οι οποίοι κρύβετε τον εγκληματικό χαρακτήρα του Μωάμεθ και τους τον παρουσιάζετε σαν άγιο. Τους λέτε ψέματα, κάνοντας το μαύρο άσπρο, κρύβοντας την αλήθεια όπως αυτή περιγράφεται στις χαντίθ-σας. Καθώς ο μέσος Μουσουλμάνος πιστεύει αυτά που του λέτε, νομίζει πως ο Μωάμεθ ήταν καλός και ηθικός. Επομένως, πιστεύει σε μια διαφορετική θρησκεία, όχι σ’ αυτήν που περιγράφεται στα ιερά και ιστορικά κείμενά σας, τα οποία παρουσιάζουν τον Μωάμεθ ως εγκληματία (βάσει των σημερινών ηθικών αξιών, που είναι πολύ πιο εκλεπτυσμένες από τις ηθικές αξίες της εποχής του Μωάμεθ). Αν ο Μωάμεθ ζούσε στις Η.Π.Α. σήμερα, θα είχε εκτελεστεί στην ηλεκτρική καρέκλα για τα πολλαπλά και ιδιαζόντως ειδεχθή εγκλήματά του.

Επομένως, μάλιστα, ο πυρήνας της πίστης-σας είναι ανήθικος. Υπάρχουν πάμπολλες ενδείξεις γι’ αυτό, τόσο στις χαντίθ (που μας πληροφορούν για τον εγκληματία “προφήτη-σας”), όσο και στο Κοράνι (που μας λέει για έναν Αλλάχ που διατάζει ανθρώπους να σκοτώνουν ανθρώπους). Η μόνη-σας επιλογή είναι να κρύβετε τον πυρήνα της πίστης-σας από τους πιστούς-σας, γιατί αν μάθουν την αλήθεια για τη θρησκεία-τους θα έχουν δύο επιλογές: είτε να ακολουθήσουν τον ηγέτη-τους (Μωάμεθ) στις αποκρουστικές πράξεις-του (οι οποίες, παρεμπιπτόντως, είναι αυτά που κάνουν οι Ταλιμπάν και οι τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους), ή να ξεχάσουν τη θρησκεία-τους και να αλλαξοπιστήσουν.

Εντούτοις, εσείς (και άλλοι Μουσουλμάνοι) δεν είστε υπεύθυνοι για το γεγονός οτι ο πυρήνας της θρησκείας-σας είναι ανήθικος. Στο κάτω-κάτω, δεν είχατε επιλογή. Αναρωτηθήτε: «Γιατί είμαι Μουσουλμάνος;» Είναι επειδή βάλατε κάτω όλες τις θρησκείες του κόσμου, και αντικειμενικά διαλέξατε να πιστεύετε στην καλύτερη, την πιο ηθική; Ασφαλώς όχι! (Αν το είχατε κάνει αυτό, θα τρέχατε με τα τέσσερα μακριά από το Ισλάμ, τρομοκρατημένοι από τα εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας που έκανε ο ιδρυτής-σας.) Είστε Μουσουλμάνος επειδή οι γονείς-σας ήσαν Μουσουλμάνοι, και επειδή ολόκληρο το κοινωνικό περιβάλλον-σας είναι εμποτισμένο στο Ισλάμ, όχι επειδή η θρησκεία-σας είναι αντικειμενικά καλή και αληθινή. Το Ισλάμ δεν ήταν μια ορθολογική επιλογή για σας, ήταν μια επιβολή· και εσείς είστε ένα προϊόν του περιβάλλοντός σας. Γι’ αυτό το λόγο ποτέ δεν θεωρώ τους θρήσκους ανθρώπους υπεύθυνους για αυτά που πιστεύουν.
 

 (^) A 2009 study supported by the Open Society Institute, titled “Being Different in Turkey” found that around 300,000 households stopped consuming alcohol altogether between 2003 and 2008, mainly due to social pressure — reducing the country’s alcohol-consuming households to 6% of the population, from 8%.

  (^) When I write words like “barbaric” I anticipate that some Muslim readers might feel offended, because they don’t feel like barbarians, after all. Indeed, chances are that, since they are reading this text, they are well-educated, refined, and civilized, and they might think that the actions of extremist Muslims — such as of the Taliban in Afghanistan — do not represent the religion of Islam. I agree with all that, I understand you if you have this attitude and my purpose is not to offend you. However, I believe that a religion is defined by the practices of its believers. If the holy books say one thing, and the believers do another, then I would think that the holy book remains “empty letter” and “mere theory”, and what matters is what the believers do in practice. What good is it if the book talks about treating women nicely, and the average Muslim whips them, stones them, beheads them, and hangs them? If you think that you reject such practices, fine, but you are not an average Muslim. Islam comprises over 1.5 billion believers, and the vast majority of those believers might have vastly different ideas from you. Evidence shows that the average Muslim approves of such barbaric practices, because there is not any strong will among the 1.5 billion believers to stop them. For example, a survey carried out in August 2009 found that 83% of Pakistanis approve the stoning of adulterers. You belong to a tiny minority. You have higher standards than the average Muslim, and that’s good for you, but you are not a good representative of your religion. In addition, there is another problem: your standards might not even agree with your holy book. For example, the punishment of 100 lashes to women (and men) for adultery or fornication is prescribed in your holy Qur’an (here: Qur’an 24:2). If you don’t think this is a just punishment, then you disagree with Allah, so you are a believer of a different religion. But if you think it is indeed a just punishment, then from my point of view you’re a barbarian. As for an Allah who prescribes 100 lashes on a human (of any time, any place, any tribe), that Allah cannot be anything else other than a figment of your “prophet’s” imagination — a figment which, unfortunately, you swallowed whole and digested since your early childhood, not because you were allowed to think rationally, but because that was the religion of your parents.