Ο Σοφός Λαός, και ο Τσιγγάνος Οικονομολόγος

Δευτερεύων τίτλος: Γιατί μια χώρα πέρασε από τους ληστές στους παλιάτσους,
και πώς να αποφεύγουμε να πηγαίνουμε από τους χειρότερους στους χείριστους.

Γράφτηκε από τον: Χάρη Φουνταλή

το Μάρτιο του 2017

Πέρασαν δύο χρόνια και δύο μήνες από τότε που ο πιο “έξυπνος”, ο πιο “σοφός” λαός του κόσμου επέλεξε να κυβερνιέται από μια κυβέρνηση–συνονθύλευμα αριστεροδέξιων αδέξιων και τυχάρπαστων τσογλανιών, προκειμένου τάχα «Να φύγουν οι ληστές», αλλά με κρυφό πόθο να διατηρήσει το στάτους κβο του βολέματος στο δημόσιο τομέα, του “δικαιώματος” να αμείβεται για τη ραστώνη εν ώρα εργασίας, ακόμη και για την απουσία από την εργασία, για την έλλειψη ελέγχου της κάκιστης ποιότητας δουλειάς-του, και για τη διατήρηση της μονιμότητάς του, ονειρευόμενος οτι αυτά μπορούν να συνεχίσουν να γίνονται και χωρίς “δανεικά και αγύριστα”, ως διά μαγείας, αφού του το υποσχέθηκαν (κάτι τσογλάνια). Κι αυτό παρά το οτι στο παρελθόν δεν υπήρξε ούτε ένας πολιτικός στην Ελλάδα που να τήρησε τις προεκλογικές-του υποσχέσεις. Παρά ταύτα, ενώ ο “σοφός” ελληνικός λαός το γνώριζε θαυμάσια αυτό, ψήφισε αυτόν που πλειοδότησε σε υποσχέσεις, αυτόν που του υποσχέθηκε τα απολύτως αδύνατα! Αυτόν που αν γνώριζε τί σημαίνει η φράση «Θα τετραγωνίσουμε τον κύκλο», θα το υποσχόταν κι αυτό ακόμα.

Το παρόν κείμενο είναι μια ουτοπική πρόταση για το πώς να αποφύγουμε στο μέλλον να πέσουμε τόσο χαμηλά, και εν τέλει να καταστρέψουμε την πατρίδα-μας και τις ίδιες τις ζωές-μας. Δυστυχώς, για να υιοθετηθούν τα προτεινόμενα θα πρέπει πρώτα να καταστραφούμε — πλήρως όμως, γιατί αυτό που ζούμε μέχρι το χρόνο της συγγραφής του παρόντος είναι μια παιδική χαρά κρίσης, που με περισσή αυθάδεια ονομάζουμε “οικονομική καταστροφή” (ενώ με ονειροπόλο βλέμμα τραβάμε ρουφηξιές από τη “φραπεδιά” στις καφετέριες — των μόνων καταστημάτων που αυξάνονται και πληθύνονται, ενώ όλα τα άλλα κλείνουν). Ας μιλήσουμε πρώτα για τον μεγάλο πρωταγωνιστή· ας δούμε ποιος είναι ο αληθινός δημιουργός του παρόντος κειμένου.

Ο “σοφός λαός”

Πώς γίνεται ένας τόσο “σοφός λαός” να διακατέχεται από τόση ηλιθιότητα που με τις πράξεις-του να οδηγείται στην καταστροφή-του;

Να σας πω πώς: γιατί δεν είναι και τόσο σοφός. Είναι όντως ηλίθιος, τουλάχιστον κατά μέσο όρο, όπως υποστήριξα εδώ, και εδώ. Μπορεί ο καθένας από μας να πιστεύει οτι είναι ιδιοφυΐα, με IQ ανώτερο από το 95% (τουλάχιστον) όλων των υπολοίπων, όπως π.χ. ο μέσος οδηγός πιστεύει οτι οδηγεί καλύτερα απ’ το 95% (τουλάχιστον) των άλλων οδηγών. Ο μέσος Έλληνας δεν καταλαβαίνει οτι βρίσκεται ακριβώς στη μέση, στο 50%, όπου εξ ορισμού βρίσκεται. Ακόμα χειρότερα όμως: αντικειμενικές έρευνες δείχνουν οτι το IQ του μέσου Έλληνα βρίσκεται χαμηλότερα από το μέσο IQ των πολιτών των περισσότερων αναπτυγμένων χωρών. Μάλιστα είμαστε χαμηλότερα κι από μη αναπτυγμένες ή αναπτυσσόμενες χώρες, όπως η Μογγολία, η Λευκορωσία, η Μάλτα, η Μολδαβία, η Αρμενία, η Γεωργία, το Καζακστάν, και το Βιετνάμ. (Ορίστε η σχετική έρευνα, και εδώ είναι η σελίδα της Wikipedia με κριτική για την έρευνα αυτή.) Είμαστε κουτοί παλικάρια-μου και κοπελιές-μου! Ας το χωνέψουμε, κι ας πάμε παρακάτω.

Αυτό το περί “σοφού λαού”, που τάχα παίρνει τις ορθές αποφάσεις μέσω της ψήφου-του την ώρα των εκλογών, μας το πιπιλίζανε σαν καραμέλα οι αριστεροί (κυρίως), και οι άλλοι των “προοδευτικών δυνάμεων”, από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Βλέπανε τα ποσοστά που λάμβανε κάθε κόμμα, και τα ερμηνεύανε λες και το ελληνικό εκλογικό σώμα έχει τη δική-του διάνοια, μια διάνοια σε ανώτερο επίπεδο από αυτό του πολίτη, και κάνει σκέψεις του είδους: «Ας μη δώσω τόσο πολλές ψήφους σ’ αυτό το κόμμα, γιατί αν αναλάβει την εξουσία μπορεί να γίνει επικίνδυνο, ενώ αν δώσω λίιιιιγο περισσότερες ψήφους στο άλλο κόμμα, αυτό θα λειτουργήσει σωστά ως ρυθμιστής των πολιτικών πραγμάτων!» Τέτοιες μπαρούφες σκέφτονταν οι “αναλυτές” της εποχής εκείνης, μόνο που δεν αντιλαμβάνονταν τη βλακεία-τους, και το πόσο στερούμενη νοήματος ήταν η θεώρηση αυτή. Χρειάστηκε να έρθουν τα χρόνια της οικονομικής κρίσης, από το 2008 και μετά (κυρίως από το 2010), για να καταλάβουμε πόσο ανόητο μπαρουφολόγημα ήταν αυτό το περί “σοφού λαού”, καθώς είδαμε τη σοφία του λαού στην πράξη: να ψηφίζει τον Ιανουάριο του 2015 ένα τσούρμο τσογλάνια, ώστε να “τιμωρήσει τους ληστές”· των οποίων τσογλανιών ο αρχηγός προεκλογικά υποσχέθηκε, επί λέξει, να βαράει τα νταούλια και να χορεύουν οι διεθνείς αγορές στο ρυθμό-του· και ψηφίστηκε! Από το “σοφό λαό”, ναι, που το άκουσε αυτό και δεν του μπήκαν ψύλλοι στ’ αυτιά για την πολιτική επάρκεια του “μεγάλου νταουλιέρη”. Και αφού μετά από έξι μήνες άρχισαν οι μεν αγορές να βαράνε τα νταούλια, ο δε αρχηγός της τσογλανοπαρέας να χοροπηδάει σαν το αρκούδι για να περισώσει το τομάρι-του (όχι τη χώρα-του, αλλά το τομάρι-του στην κυριολεξία, γιατί θα κινδύνευε με λυντσάρισμα χάρη στην επερχόμενη καταστροφή, και το κατάλαβε), και έκανε τη μεγάλη κωλοτούμπα, ήτοι στροφή 180 μοιρών (ή: «360 μοιρών», σύμφωνα με τη γεωμετρία που γνωρίζει η άδεια-του κεφάλα, του “πολιτικού μηχανικού” — τρομάρα-του — που πήρε πτυχίο λόγω αριστείας στον φοιτητικό συνδικαλισμό), αφού λοιπόν έγιναν αυτά, ζήτησε — “καπάκι” — δημοψήφισμα, για να αρνηθεί — είπε — ο “σοφός λαός” τα μέτρα που επέβαλαν οι δανειστές της χώρας (ώστε να διασφαλίσουν οτι κάποτε θα πάρουν τα λεφτά-τους πίσω δηλαδή). Και αφού ο λαός, εν τη απολύτω σοφία-του, συμφώνησε με το λαϊκιστή–λαοπλάνο και ψήφισε ΟΧΙ με μεγάλη πλειοψηφία (61,3%), εκείνος έγραψε το ΟΧΙ στα παλιά-του τα παπούτσια (γιατί μόνο εκεί μπορεί, αλλού δεν έχει), και είπε στους δανειστές ΝΑΙ! (Δεύτερη πιρουέτα του αρχικαρνάβαλου αρλεκίνου.) Και ακολούθησε το επιστέγασμα της ηλιθιότητας, το κερασάκι στην τούρτα: στις εκλογές που προκάλεσε εκείνος ένα μήνα μετά, ο “σοφός λαός” τον επιβράβευσε (που αντί να «σκίσει τα μνημόνια» έσκισε το ΟΧΙ-του), ξαναψηφίζοντάς τον για να κυβερνήσει! Όποιος μετά από τόσα δείγματα “λαϊκής σοφίας” αναρωτιέται γιατί καταστραφήκαμε, πρέπει να είναι “σοφός” με περικεφαλαία! Άλλο δεν γίνεται. Πιο “σοφός” πεθαίνεις!

Ο τσιγγάνος οικονομολόγος

Είναι μια οικογένεια τσιγγάνων, με την οποία έχω φιλικές σχέσεις. Δηλαδή τί «φιλικές σχέσεις», μάλλον «σχέσεις εξάρτησης» θα έπρεπε να πω, αφού τους βοηθάω οικονομικά να επιζήσουν. Ο μπαμπάς-τσιγγάνος είναι τυπικός βιοπαλαιστής, περιφερόμενος με το ημιφορτηγάκι-του μαζεύοντας παλιοσίδερα για ανακύκλωση, και πουλώντας μια φορά την εβδομάδα σε ένα παζάρι παλιοπράγματα, χάρη σε μια άδεια ρακοσυλλέκτη που έχει βγάλει. Έχει έξι παιδιά (εκεί κοντά στο μέσο όρο των τσιγγάνων δηλαδή), έξι στόματα που προσπαθεί να ταΐσει. Και μάλιστα η μεγαλύτερη κόρη-του, 16 χρονών, έχει “παντρευτεί” ένα 20-χρονο τσιγγανάκι, και έχει ήδη τρία παιδιά! Τα οποία, επειδή το 20-χρονο — που γυρίζει κι αυτό με το καρότσι-του για παλιοσίδερα — αδυνατεί να θρέψει, είναι κι αυτά υπό την προστασία του μπαμπά-τσιγγάνου· άλλωστε στην Πολιτεία αυτά τα εγγόνια-του έχουν δηλωθεί σαν παιδιά-του, αφού η κόρη-του είναι ανήλικη, δεν έχει κάνει κανένα γάμο (γάμος ανηλίκων δεν προβλέπεται), και απλώς συζεί με τον 20-χρονο “άντρα-της”. Το σύνολο λοιπόν, εννιά στόματα που θρέφει! Από τα παλιοσίδερα. Επειδή η όλη οικογένεια δεν έχει καμιά σχέση με τα στερεότυπα που ξέρουμε και είναι απολύτως τίμια (την έχω ζήσει από πολύ κοντά και ξέρω — όχι μόνο ο μπαμπάς-τσιγγάνος, αλλά ούτε κανένα από τα παιδιά-του έχει κάνει ποτέ την παραμικρή απάτη, έστω στο “κατά δύναμιν” που θα μπορούσε να κάνει ένα παιδάκι), και επειδή αυτά τα παιδιά δεν φταίνε σε τίποτα, και δεν τα ρώτησε ποτέ κανείς αν θέλουν να γεννηθούν και να μεγαλώσουν σε άθλιες συνθήκες, αποφάσισα να τα βοηθήσω. Βάφτισα μια από τις κόρες-του όταν ήταν 7 χρονών, και την ώθησα να πάει στο σχολείο, αλλά και να μάθουν και τα αδερφάκια-της οτι πρέπει να πηγαίνουν στο σχολείο, πράγμα που είναι κάτι το άγνωστο στην κουλτούρα-τους. Φυσικά, ως νονός, κάνω δωράκια όχι μόνο στη βαφτισιμιά-μου, αλλά σε όλη την οικογένεια.

Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος, ο μπαμπάς τσιγγάνος, που είναι αγράμματος εντελώς (μόνο τα ψηφία αναγνωρίζει), και δεν ξέρει ούτε πότε είναι Χριστούγεννα, πόσους μήνες έχει ένας χρόνος, τί είναι ένας χρόνος, τί είναι η κυβέρνηση μιας χώρας, τί σημαίνει “δημοκρατία”, και — πολύ μακριά πήγα, κρατηθείτε τώρα — ούτε πότε γίνονται τα παιδιά, γιατί νομίζει πως η γυναίκα είναι πιο πιθανό να συλλάβει όταν έχει περίοδο (οπότε κάνει “ασφαλές σεξ” ακριβώς στη μέση του κύκλου, όταν η γυναίκα-του έχει ωορρηξία! — έννοια που φυσικά του είναι παντελώς άγνωστη) και συμμερίζεται αυτή τη “γνώση” με τη γυναίκα-του, η οποία τα έμαθε από τη μητέρα-της· αυτός λοιπόν ο άνθρωπος, μου εξέφρασε την εξής σκέψη πριν από κανα χρόνο:

«Μήπως κουμπάρε,» (έτσι με λέει) «είναι καλύτερα, όπως λένε, ν’ αφήσουμε το ευρώ και να πάμε στη δραχμή; Γιατί έτσι λέει θα ζήσουμε καλύτερα βρε κουμπάρε, να βρίσκω κ’ εγώ κάτι να δίνω να φάνε τα παιδιά-μου, που τριγυρνάω με το φορτηγάκι με τις ώρες στους δρόμους και δεν βρίσκω τίποτα, γιατί τα έχουν πάρει όλα οι Πακιστανοί κ’ οι Ιρακινοί!»

(“Γυρίζω” τα λόγια-του σε πιο στρωτά ελληνικά, γιατί εκείνο το άλλο στερεότυπο που θέλει τους τσιγγάνους να μιλάνε ελληνικά με το δικό-τους, τσιγγάνικο τρόπο, το ακολουθεί πιστότατα!)

Ακούω, σχεδόν, τον Έλληνα ρατσιστή να μουρμουρίζει: «Μα αυτός είναι τσιγγάνος, δεν είναι Έλληνας! Αυτός δεν ψηφίζει, για να έχει σημασία η γνώμη-του! Γιατί δεν ρωτάς και καναν Έλληνα;»

Καταρχήν, και οι τσιγγάνοι Έλληνες πολίτες είναι (και άμα θέλουν ψηφίζουν). Αλλά δεν χρειάζεται να ρωτήσω κι άλλους Έλληνες. Εκφράζουν τη γνώμη-τους δημόσια. Ορίστε, φωτογραφία αφίσας που κυκλοφόρησε ευρέως στους δρόμους της Αθήνας στις αρχές του 2017, φτιαγμένη από Έλληνες “οικονομολόγους”:

Τα βλέπετε; Οι αυτόχθονες οικονομολόγοι αποφάνθηκαν: με δραχμή, όχι απλώς καλύτερα, αλλά «ΑΜΕΣΩΣ» καλύτερα!

Ας πούμε οτι δεν γνωρίζετε για τις επιβλαβείς συνέπειες της έκθεσης σε ραδιενέργεια (έστω οτι είμαστε στον 20ό αιώνα· π.χ., στη δεκαετία του 1920), και βγάζω αφίσες στους δρόμους που λένε: «ΜΕ ΡΑΔΙΕΝΕΡΓΕΣ ΝΤΟΜΑΤΕΣ ΑΜΕΣΩΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ». Δεν έχει συμβεί ακόμα ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος, ώστε να μάθει η ανθρωπότητα για το πώς οι ατομικές βόμβες αφήνουν μόνο σκιές στους τοίχους εκεί που πρωτύτερα ήσαν άνθρωποι. Εντωμεταξύ εγώ που διαλαλώ τα ευεργετήματα των ραδιενεργών λαχανικών έχω σπουδάσει... κτηνοτροφία. Μιλάω για ραδιενέργεια όμως. Δικαιούμαι, ως κτηνοτρόφος, να μιλάω για ραδιενέργεια; Όχι, γιατί από την κτηνοτροφία μέχρι την πυρηνική φυσική έχει κάτι έτη φωτός να διανύσω. Δεν το καταλαβαίνω όμως οτι η ραδιενέργεια είναι εκτός του εύρους της γνώσης-μου, και ως γνήσιος Έλληνας που όλα τα ξέρει και όλα τα μαχαιρώνει, έχω άποψη για τη ραδιενέργεια. Και προσπαθώ να παρασύρω στην άποψή μου αυτή όσο το δυνατόν περισσότερους συμπατριώτες-μου, με αφίσες, γκραφίτι, και άλλα γραφικά.

Δημοψηφίσματα

Το κρίσιμο ερώτημα είναι: δικαιούμαι άραγε να αποφασίσω με την ψήφο-μου επί ενός τεχνικού θέματος, όπως ασφαλώς είναι η ραδιενέργεια, αν πρέπει ο κόσμος να δεχτεί να τρώει ραδιενεργές ντομάτες; (Είπαμε είμαστε στα 1920, μη μπερδευόμαστε με τη σημερινή γνώση.) Η απάντηση είναι ασφαλώς όχι, γιατί για τεχνικά θέματα έχω μαύρα μεσάνυχτα, και δεν πρέπει η άγνοιά μου να γίνει νόμος του κράτους, και να οδηγηθούν οι συμπατριώτες-μου σαν πρόβατα στη σφαγή από καρκίνους διαφόρων ειδών. Δεν είμαι πυρηνικός φυσικός, είμαι κτηνοτρόφος. Άρα, το συμπέρασμα που βγαίνει είναι οτι πρέπει να ρωτήσουμε όχι τον κάθε τυχάρπαστο ή νυχτωμένο, αλλά τους πυρηνικούς φυσικούς, και μάλιστα εκείνους που εμπιστευόμαστε οτι δεν έχουν κάποια κρυφή ατζέντα, άσχετη με την επιστήμη-τους.

Δεν είναι δυνατόν “ο λαός”, που είναι τόσο “σοφός” μάλιστα όπως απέδειξε με τη δις υπερψήφιση των αρκουδοτσογλαναραίων, αιώνιων φοιτητών-τεμπελορεμπεσκέδων, και μόνιμων καφενόβιων, να ζητείται να παίρνει αποφάσεις επί θεμάτων για τα οποία δεν έχει ιδέα για το πού οδηγούν και τί συνέπειες έχουν! Όμως στις 5 Ιουλίου του 2015 έγινε ακριβώς αυτό: με δημοψήφισμα, ο “σοφός” λαός κλήθηκε να αποφασίσει επί ενός σοβαρότατου εθνικού θέματος, που αφορούσε στο αν θα δεχόταν τα οικονομικά μέτρα που είχαν συμφωνηθεί με τους δανειστές της χώρας (“τρόικα”) νωρίτερα, στις 25 Ιουνίου. Όπως ήδη ανέφερα, ο λαός ψήφισε “ΟΧΙ” σε ποσοστό 61,3%. Αλλά ο αρχηγός των τσογλανιών που κυβερνούν αγνόησε αυτό το “ΟΧΙ”, και το μετέτρεψε σε “ΝΑΙ”. Το ενδιαφέρον είναι οτι με νόμο του 2011 (ήτοι με τον εκτελεστικό του Συντάγματος νόμο 4023/2011 και το άρθρο 16 παρ. 3), το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος για κρίσιμο εθνικό θέμα είναι δεσμευτικό όταν στην ψηφοφορία μετέχουν το 40% όσων έχουν εγγραφεί στους εκλογικούς καταλόγους! (Πηγή, σελ. 11· η συμμετοχή το 2015 ήταν 62,5%.) Παρόλ’ αυτά,  τα χασαποτεμπελοκοπρόσκυλα που κυβερνούν τον έχουν “γραμμένο” κανονικά το νόμο, και κάνουν ότι τους καπνίσει! Και ο “σοφός” λαός δέχεται αδιαμαρτύρητα την καταπάτηση του νόμου!

Δεν θα έπρεπε, να προβλέπονται συνέπειες για τους κυβερνώντες που καταπατούν το νόμο; Εγώ θα ανέμενα φυλάκιση διάρκειας ανάλογης της σοβαρότητας της πράξης. Όπου η σοβαρότητα ενός τέτοιου δημοψηφίσματος — που αν εφαρμοζόταν το “ΟΧΙ” θα έφερνε την άτακτη χρεωκοπία και θα γύριζε το νόμισμα της χώρας από ευρώ σε δραχμή — μπορεί να συναχθεί από την πιθανότητα ολοκληρωτικού αφανισμού ενός λαού (οικονομική καταστροφή → αδυναμία υπεράσπισης της χώρας → εισβολή ξένης δύναμης). Συνεπώς: ισόβια κάθειρξη. Να δούμε τότε αν το οποιοδήποτε τυχάρπαστο τεμπελοτσογλάνι, που ο άνεμος της τύχης του έδωσε ένα φύσημα και προσγειώθηκε στη θέση του πρωθυπουργού, θα ξανασκεφτόταν να παραβιάσει το νόμο.

Προφανώς δεν πρέπει οι πολιτικοί να καταφεύγουν σε δημοψηφίσματα για ψύλλου πήδημα· γιατί με το δημοψήφισμα ο πολιτικός αποποιείται των ευθυνών-του, λέγοντας έμμεσα στους πολίτες: «Ορίστε, εσείς αποφασίσατε, δεν φταίω εγώ για ότι γίνει!» Κακώς. Ο πολιτικός πρέπει να είναι σε θέση να αναλαμβάνει τις ευθύνες-του. Γιαυτό ψηφίστηκε, για να παίρνει αποφάσεις, όχι για να μεταθέτει τις ευθύνες-του στους ώμους των πολιτών. Οι οποίοι είναι και “σοφοί”, όπως διαπιστώσαμε.

Η πολιτική λοιπόν χρειάζεται γνώσεις, δεν μπορεί να ασκείται από το λαό, που είναι άσχετος και αδαής, αλλά από πολιτικούς που έχουν την απαιτούμενη γνώση· όπως και η γνώση περί χρήσης της ραδιενέργειας δεν πηγάζει από κτηνοτρόφους αλλά από πυρηνικούς φυσικούς. Θέλετε ένα πειστικό παράδειγμα για το τί μπορεί να γίνει αν αφεθεί ο “σοφός λαός” να αποφασίζει για τα πάντα;

Τον Αύγουστο του 2009 έγινε μια έρευνα που έδειξε οτι το 83% των Πακιστανών επιδοκιμάζουν το λιθοβολισμό των μοιχών.

Αν επομένως ετίθετο σε δημοψήφισμα στο Πακιστάν η ερώτηση: «Να τιμωρούνται με λιθοβολισμό οι μοιχοί, ΝΑΙ ή ΟΧΙ;», το ΝΑΙ θα έπαιρνε ένα ποσοστό γύρω στο 83%, και το ΟΧΙ γύρω στο 17%.

Αλλά αυτό είναι τραγικό. Γιατί πάνω από την οποιαδήποτε άποψη του “σοφού λαού” υπάρχουν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τα οποία θα καταπατούνταν βάναυσα με μια τέτοια απόφαση, βγαλμένη από Πακιστανικό δημοψήφισμα, γιατί η στέρηση της ζωής (και μάλιστα με τέτοιο βάρβαρο, “ιδιαζόντως ειδεχθή” τρόπο) έναντι ενός σεξουαλικού “αδικήματος” είναι ακριβώς αυτό: καταπάτηση του δικαιώματος στη ζωή. Και βάζω το “αδικήματος” σε εισαγωγικά γιατί στον Ισλαμικό κόσμο όπου βρίσκεται το Πακιστάν, μπορεί να βιαστεί μια γυναίκα, να καταγγείλει το γεγονός στις αρχές, και αν δεν μπορέσει να αποδείξει οτι ο βιασμός-της έγινε παρά τη θέλησή της, να κατηγορηθεί για μοιχεία, και αν είναι παντρεμένη να λιθοβοληθεί! Πρέπει με άλλα λόγια η καταγγέλλουσα να αποδείξει οτι δεν είναι ελέφαντας! (Γιαυτό, στο βάρβαρο κόσμο του Ισλάμ, οι βιασμοί απλά δεν καταγγέλλονται, οπότε οι στατιστικές δείχνουν ελάχιστους βιασμούς. Αλλά αυτό είναι Ισλαμικό πρόβλημα. Εμείς άλλα προβλήματα έχουμε να λύσουμε.)

Άρα, ο “σοφός Πακιστανικός λαός” επιδοκιμάζει το εξής σενάριο: πρώτα να βιάζεται μια γυναίκα, και ύστερα να λιθοβολείται, επειδή δεν μπόρεσε να αποδείξει οτι βιάστηκε και δεν συναίνεσε. (Έχει συμβεί, δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας.)

Ε όχι! Όπως δεν δίνεις σε ένα παιδί να παίξει με μια χειροβομβίδα, έτσι δεν επιτρέπεται και ένας ανώριμος, αδαής, και σε τεράστιο ποσοστό αναλφάβητος λαός να αποφασίζει μέσω δημοψηφισμάτων την αφαίρεση της ζωής πιθανώς αθώων ανθρώπων, και μάλιστα με τέτοιο βάρβαρο τρόπο!

Το Πακιστανικό παράδειγμα είναι λίγο ακραίο, αλλά πραγματικό, και άκρως ενδεικτικό. Εμείς εδώ στην Ελλάδα, ως “σοφοί” που είμαστε, θα μπορούσαμε να αποφασίσουμε π.χ. πόλεμο με την Τουρκία για την παραμικρή αφορμή. Το ίδιο και ακόμα περισσότερο οι Τούρκοι, που θα αποφάσιζαν πόλεμο με την Ελλάδα ακόμη και χωρίς αφορμή, απλώς επειδή αισθάνονται ισχυρότεροι. Το συμπέρασμα είναι οτι η πολιτική και οι νόμοι δεν πρέπει να καθορίζονται απευθείας από το λαό, αλλά μέσω των εκλεγμένων πολιτικών, θεωρώντας όμως οτι οι εκλεγμένοι αυτοί πολιτικοί έχουν κάποια ιδέα για το πώς κυβερνάται μια χώρα, οτι ξέρουν από πολιτική.

Τί γίνεται όμως αν οι πολιτικοί είναι ανίδεοι, όπως τώρα, στην περίπτωση της χώρας-μας;

Θα πάρουν λάθος αποφάσεις που θα καταστρέψουν τη χώρα.

Και πώς έγινε κ’ εκλέχθηκαν ανίδεοι πολιτικοί, που φαίνονταν επικίνδυνοι και πριν από την εκλογική-τους νίκη; Πώς πήραν το τιμόνι;

Δεν το πήραν, τους το δώσαμε. Εμείς τους τοποθετήσαμε εκεί, γιατί είμαστε “σοφός λαός”. Γιαυτό φτάσαμε στο οικονομικό ναδίρ.

Άρα τί έπρεπε να γίνει;

Έπρεπε να έχουμε περισσότερη πολιτική γνώση, ώστε να μην εκλέξουμε τους ανίδεους, και όπως αποδείχτηκε επικίνδυνους.

Αλλά πώς να έχουμε περισσότερη πολιτική γνώση; Έχουμε αυτήν που έχουμε. Πώς να την αυξήσουμε; Υπάρχει λύση;

Υπάρχει λύση

Όμως η λύση είναι τέτοια που αντιδρά αμέσως το θυμικό μόλις την ακούει, το υποσυνείδητο του “σοφού” που έχει γαλουχηθεί με τσιτάτα, όπως: «Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι!» Ναι, είναι ίσοι, αλλά στα ανθρώπινα δικαιώματα, “σοφέ” ηλίθιε. Δεν είναι ίσοι στην πολιτική οξυδέρκεια, στην πολιτική αντίληψη και ευθυκρισία, στην ικανότητα για ορθολογισμό, και γενικότερα στη γνώση περί του κόσμου, του τωρινού και της ιστορίας-του. Είναι ίσοι (ή πρέπει να είναι ίσοι, τέλος πάντων) απέναντι στο νόμο, όχι στο πόσο καθαρά μπορεί να κρίνει ο νους-τους.

Η λύση που προκρίνω (και που ποτέ δεν πρόκειται να υλοποιηθεί, γιατί πάντα θα υπερισχύουν οι “σοφοί”, που είναι η πλειοψηφία) είναι μια “υπολογιζόμενη δημοκρατία” — θα την ονόμαζα — όπου ο “υπολογισμός” αναφέρεται σε έναν συντελεστή επί τον οποίο πολλαπλασιάζεται η ψήφος κάθε πολίτη. Ο συντελεστής είναι “προσωπικό δεδομένο” του πολίτη, και προφυλάσσεται από αλλοιώσεις όπως ο αριθμός ταυτότητάς του. Ας τον ονομάσουμε “συντελεστή ψήφου”.

Το σύστημα αυτό της “υπολογιζόμενης δημοκρατίας” ξεκινάει μια ωραία πρωία με όλους τους πολίτες να έχουν συντελεστή ψήφου ίσο με 1 (ένα). Συνεπώς, αρχικά, η υπολογιζόμενη ταυτίζεται με τη γνωστή και οικεία-μας δημοκρατία, αφού «Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι!», όπως διατείνονται με στεντόρεια φωνή οι “σοφοί”, εννοώντας: «Όλων των πολιτών οι ψήφοι είναι ίσοι!» Πολύ ωραία, ίσοι. Έχουν ίσο βάρος, ίδιο συντελεστή, ίσο με ένα. Καμία αλλαγή λοιπόν, προς το παρόν.

Οι εξετάσεις

Κάποια στιγμή όμως, θα μπορεί ο πολίτης, αν θέλει, να περάσει από εξετάσεις που σκοπό θα έχουν να αυξήσουν (και μόνο να αυξήσουν, ποτέ να μειώσουν) τον συντελεστή ψήφου-του. Το πόσο θα μπορεί να αυξηθεί ο συντελεστής, δηλαδή η μέγιστη τιμή που θα μπορεί να φτάσει, θα είναι μια “παράμετρος” του συστήματος, που αποφασίζεται στη βουλή όπως αποφασίζουμε τον εκλογικό νόμο. Π.χ. η μέγιστη τιμή θα μπορούσε να είναι 4, ή 5, ή 10, ή οτιδήποτε ακούγεται λογικό σε όσους αποφασίσουν την τιμή αυτής της παραμέτρου. Ο συντελεστής ψήφου, εννοείται, θα παίρνει και δεκαδικές τιμές (θα είναι “ρητός αριθμός” σε μαθηματική διάλεκτο). Π.χ. ο συντελεστής ψήφου ενός ατόμου (μετά τις εξετάσεις) μπορεί να είναι 2,78, ενός άλλου 1,05, κ.ο.κ.

Οι εξετάσεις θα πρέπει να είναι απολύτως αδιάβλητες. Έχουμε ήδη ένα σύστημα αρκετά αδιάβλητων εξετάσεων: τις εισαγωγικές για το πανεπιστήμιο. Ας ενισχυθούν οι έλεγχοι και οι διαδικασίες, ώστε το αδιάβλητο των συγκεκριμένων εξετάσεων να γίνει δέκα φορές ισχυρότερο. Και αν καταφέρει κάποιος να ξεγλιστρήσει από τους ελέγχους στη χώρα της διαφθοράς και της ρεμούλας, πρέπει να γίνει κατανοητό οτι το τελικό αποτέλεσμα δεν διακυβεύεται επειδή κάποιος μπόρεσε να ξεγλιστρήσει. (Δεν διακυβεύεται για στατιστικούς λόγους — όποιος έχει στοιχειώδεις γνώσεις στατιστικής το καταλαβαίνει πολύ καλά αυτό.) Ας είναι αυστηρότατες οι ποινές σε όλους τους εμπλεκόμενους (φυλάκιση χωρίς αναστολή, στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων), ώστε να υπάρχει αποτροπή τέτοιων φαινομένων.

Οι εξετάσεις θα πρέπει να είναι επαναλαμβανόμενες ανά τακτά χρονικά διαστήματα (π.χ. ετήσιες, ή ανά εξάμηνο, κλπ), και να μπορεί να συμμετέχει σ’ αυτές κανείς όσες φορές θέλει, χωρίς μείωση, αλλά μόνο με δυνατότητα αύξησης του συντελεστή-του. Επομένως, από όλες τις εξετάσεις που θα έχει δώσει κανείς, θα λαμβάνεται υπόψη ο μέγιστος βαθμός που πέτυχε. Αυτό πρέπει να είναι έτσι ώστε να μην αποτρέπεται κανείς από του να συμμετέχει, αφού η ιδέα θα είναι: «Δεν έχω και τίποτα να χάσω, μόνο να κερδίσω.»

Η ηλικία του πολίτη όμως πρέπει να λαμβάνεται υπόψη. Όπως υποχρεωνόμαστε σε επανεξέταση της άδειας οδήγησης μετά τα 65, για τον προφανή λόγο οτι οι αντιδράσεις μειώνονται με την πάροδο των ετών, έτσι θα πρέπει να επανεξετάζεται και ο συντελεστής ψήφου μετά από κάποια ηλικία, π.χ. τα 75 ή 80, γιατί και ο νους γερνάει, δεν έχει την ίδια κριτική ικανότητα εφ’ όρου ζωής.

Το αντικείμενο των εξετάσεων, που είναι και το σπουδαιότερο θέμα στην όλη ιδέα, θα πρέπει να καθορίζεται όχι από πολιτικούς (εννοείται, αφού αυτοί είναι οι κρινόμενοι), αλλά από καθηγητές πανεπιστημιακούς, οι οποίοι μάλιστα δεν εμπλέκονται στην πολιτική με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Οι τομείς των εξετάσεων θα πρέπει να περιλαμβάνουν ένα σφαιρικό εύρος γνώσεων, όχι μόνο από την πολιτική πραγματικότητα (αυτό είναι ίσως το λιγότερο σπουδαίο), αλλά και από την ιστορία, τη γεωγραφία, την επιστημονική γνώση του κόσμου, και όσα άλλα αποφασίσουν οτι είναι σχετικά οι ιθύνοντες πανεπιστημιακοί. Όλη η γνώση έχει τη σημασία-της, ακόμα και η μαθηματική. Π.χ., δεν μπορεί ένας υποτιθέμενος “πολιτικός μηχανικός” να θέλει να πει: «κάναμε μεταβολή, γυρίσαμε την πλάτη», και να λέει: «κάναμε στροφή 360 μοιρών»! (Βλέπε βίντεο, παραπάνω.) Αυτό κάτι λέει για το ποιόν της μόρφωσής του. Κάτι τέτοιες λεπτομέρειες “μετράνε”, γιατί αποκαλύπτουν το κενό γνώσης, την έλλειψη παιδείας, και άρα την ακαταλληλότητα ως πολιτικού — και ιδίως ως πρωθυπουργού! — αυτού που ξεγυμνώνει την άγνοιά του.

Οι εξετάσεις δεν πρέπει να είναι ηλεκτρονικές, αλλά γραπτές, σε κόλλα χαρτί. Αυτό γιατί στις ηλεκτρονικές μπορεί ανά πάσα στιγμή οποιοσδήποτε να κάνει αντιγραφή των περιεχομένων της οθόνης (ακόμα κι αν δεν το επιτρέπει το λογισμικό των εξετάσεων, το επιτρέπει πάντα ο υπολογιστής, π.χ. με το πλήκτρο PrtSc σε PC), επομένως να διαδώσει τα θέματα, κακόβουλα. Επίσης, σε ένα ηλεκτρονικό σύστημα είναι πολύ δύσκολο να διασφαλιστεί το οτι ο εξεταζόμενος δεν έχει πρόσβαση στο Διαδίκτυο, όπου θα μπορούσε άμεσα να εντοπίσει την απάντηση. Το “παραδοσιακό” σύστημα εξετάσεων, με κόλλες σε θρανία, όπου απαγορεύονται τα κινητά τηλέφωνα ή οποιουδήποτε άλλου είδους ηλεκτρονικές συσκευές (με σωματικό έλεγχο κατά την είσοδο στην αίθουσα, αν είναι αναγκαίο, ή καλύτερα, με πέρασμα από συσκευή όπως εκείνες στα αεροδρόμια), μοιάζει πιο κατάλληλο για να διασφαλιστεί το αδιάβλητο των εξετάσεων και η αποφυγή “κλοπής”.

Τέλος, είναι καλύτερο οι ερωτήσεις να είναι πολλαπλής επιλογής, ώστε να αποφεύγεται η υποκειμενικότητα των βαθμολογητών, οι αναβαθμολογήσεις, και άρα η αχρείαστη πολυπλοκότητα. Τέτοια συστήματα (πολλαπλής επιλογής) εφαρμόζονται σε εξετάσεις εισαγωγής σε αμερικανικά πανεπιστήμια και κολλέγια (π.χ. GRE, SAT, το TOEFL για τους μη φυσικούς ομιλητές της αγγλικής, κλπ), συνεπώς ας μην απορρίπτουμε εκ προοιμίου κάτι που ήδη δουλεύει σε κοινωνίες πολύ πιο σοβαρές σε οργάνωση από τη δική-μας. Μάλιστα οι εξετάσεις που ανέφερα δίνονται παγκόσμια, επομένως υπάρχουν ήδη συστήματα εξετάσεων που λειτουργούν με εκατομμύρια εξεταζόμενους —πιο πολλούς κι από τον πληθυσμό της Ελλάδας. Δίνονται παγκόσμια, και επαναλαμβανόμενα· άρα είναι τεχνικά δυνατό αυτό που προτείνεται εδώ, αφού γίνεται ήδη στον κόσμο.

Οι εκλογές

Ενώ όμως οι εξετάσεις πρέπει να είναι χειρωνακτικές, οι εκλογές πρέπει να είναι ηλεκτρονικές, γιατί ενώ στον παραδοσιακό τρόπο αρκεί μια απλή καταμέτρηση των ψήφων (αφού η κάθε ψήφος “αξίζει” 1), στην υπολογιζόμενη δημοκρατία η κάθε ψήφος “αξίζει” όσο ο συντελεστής του ατόμου που ψήφισε. Και επειδή αυτός είναι ένας αριθμός με δεκαδικά, η πρόσθεση για να υπολογιστεί το συνολικό “ποσό” που έλαβε ένα κόμμα μπορεί να γίνει μόνο ηλεκτρονικά, από υπολογιστή (εξ ου και “υπολογιζόμενη δημοκρατία”). Θα πρέπει να υπάρχει βάση δεδομένων με κάποια (λίγα, μόνο τα απαραίτητα) στοιχεία του ψηφοφόρου, οπότε κατά τις εκλογές ο ψηφοφόρος θα κάνει σύνδεση στο λογαριασμό-του, με το όνομα χρήστη και το συνθηματικό-του, και θα οδηγείται άμεσα και απλά στην ψήφιση ενός από τα κόμματα που θα παρουσιάζονται όλα ταυτόχρονα στην οθόνη.

Στην ένσταση οτι ένα ηλεκτρονικό σύστημα είναι ευάλωτο σε κυβερνοεπίθεση (από χάκερ) και αλλοίωση των αποτελεσμάτων, έχω να απαντήσω οτι ήδη εμπιστευόμαστε σε ηλεκτρονικό χειρισμό κάτι μάλλον πιο σημαντικό από την ψήφο-μας: τη φορολογική δήλωση για την οικονομική κατάστασή μας, καθώς η φορολόγηση είναι πλέον πλήρως ηλεκτρονική. Πώς γίνεται να εμπιστευόμαστε το πόσο “μακρύ” είναι το χέρι της Πολιτείας στην τσέπη-μας, και να γίνουμε ξαφνικά τόσο ευαίσθητοι και καχύποπτοι στο θέμα της ψήφου-μας;

Εννοείται, φυσικά, οτι η Πολιτεία πρέπει να εξαντλήσει τις δυνατότητές της για να εξασφαλίσει οτι το σύστημα κατά την ημέρα της ψηφοφορίας θα είναι απροσπέλαστο από κακόβουλες παρεμβάσεις, εν ανάγκη και με χρήση τεχνογνωσίας από το εξωτερικό, γιατί δεν χρειαζόμαστε να ανακαλύψουμε τον τροχό. Τα προβλήματα των κυβερνοεπιθέσεων τα έχουν αντιμετωπίσει άλλοι πριν από μας.

Το σύστημα της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας μπορεί να είναι τεχνικά δύσκολο να στηθεί στην αρχή, άπαξ όμως και στηθεί, παρέχει κάποια πλεονεκτήματα σε σχέση με το παραδοσιακό. Για παράδειγμα, δεν χρειάζονται εκλογικά τμήματα! Δεν είναι απαραίτητο να πηγαίνει κάπου ο πολίτης για να ψηφίσει· μπορεί να συνδεθεί στο ηλεκτρονικό σύστημα και από το σπίτι-του, όπως συνδεόμαστε προκειμένου να συμπληρώσουμε τη φορολογική-μας δήλωση· με τη διαφορά οτι η ψηφοφορία πρέπει να διαρκεί μία, το πολύ δύο μέρες. Η επέκταση σε δύο μέρες δεν ενέχει τον κίνδυνο να μαθευτεί το τί ψήφισαν όσοι ήδη ψήφισαν, γιατί δεν υπάρχουν εκλογικά τμήματα για να γίνουν exit polls. Το να παίρνουν τηλέφωνο οι εταιρείες δημοσκοπήσεων και να ρωτούν «Ψηφίσατε;» και «Τί ψηφίσατε;» είναι αντιδεοντολογικό για τις εταιρείες, γιατί ο ερωτώμενος μπορεί να πει ψέματα (οτι ήδη ψήφισε), ενώ κατά το παραδοσιακό exit poll δεν μπορεί να ψεύδεται γιατί “συλλαμβάνεται” να βγαίνει από το εκλογικό τμήμα. Επομένως μια τέτοια μέτρηση μέσω τηλεφωνημάτων δεν διαφέρει από οποιαδήποτε άλλη δημοσκόπηση, και οι εταιρείες δημοσκοπήσεων δεν θα ρισκάρουν να την εξισώσουν με exit poll. Και για το λόγο αυτό, όπως απαγορεύονται οι δημοσκοπήσεις μερικές ημέρες πριν από την ψηφοφορία, έτσι πρέπει να απαγορεύονται και κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας, εφόσον δεν ισοδυναμούν με exit poll. Το “άπλωμα” της εκλογικής διαδικασίας σε δύο μέρες μπορεί να κριθεί απαραίτητο για να μην “καθίσει” από την υπερφόρτωση το ηλεκτρονικό σύστημα. Π.χ., μπορεί να ρυθμιστεί οτι για δύο ώρες, από την ώρα τάδε μέχρι την τάδε, ψηφίζουν όσοι έχουν αριθμό ταυτότητας που λήγει σε 0· στο επόμενο δίωρο ψηφίζουν όσοι έχουν αριθμό που λήγει σε 1· κ.ο.κ. Έτσι τα 10 ψηφία απαιτούν 20 ώρες, και οι 20 ώρες μπορούν άνετα να κατανεμηθούν σε δύο ημέρες.

Η μη ύπαρξη εκλογικών τμημάτων συνεπάγεται τη μη μετακίνηση των ψηφοφόρων στους τόπους όπου ψηφίζουν, συνεπώς υπάρχει οικονομικό όφελος για την Πολιτεία. Επίσης δεν χρειάζονται δικαστικοί αντιπρόσωποι, παρά μόνο ελάχιστοι, ευρισκόμενοι στο Δημαρχείο ή στο κτίριο της Κοινότητας κάθε τόπου, για να βοηθούν όσους δεν έχουν υπολογιστή στο σπίτι-τους, ή όσους έτυχε να τους χαλάσει ο υπολογιστής εκείνη την ημέρα, ή να μη λειτουργεί η σύνδεση στο Διαδίκτυο, κλπ. Οποιοσδήποτε είναι άτυχος εκείνη την ημέρα, θα μπορεί να προσέρχεται (οποιαδήποτε ώρα) στον ειδικό αυτό τόπο, να συνδέεται στο λογαριασμό-του, και να ψηφίζει εκεί. Επίσης οι ελάχιστοι αυτοί εκπρόσωποι της Πολιτείας πρέπει να μπορούν να βοηθήσουν τη γιαγιά ή τον παππού που δεν έχει ξαναχρησιμοποιήσει οθόνη υπολογιστή και πληκτρολόγιο στη ζωή-του.

Ας σημειωθεί οτι το σύστημα ηλεκτρονικής ψηφοφορίας μπορεί να στηθεί και να εφαρμοστεί ανεξάρτητα από την εδώ προτεινόμενη “υπολογιζόμενη δημοκρατία”. Το παραδοσιακό σύστημα ψηφοφορίας είναι απηρχαιωμένο και θα αντικατασταθεί με ηλεκτρονικό ούτως ή άλλως κάποια στιγμή στο μέλλον. Η ηλεκτρονική ψηφοφορία είναι προαπαιτούμενο για την υπολογιζόμενη δημοκρατία: πρώτα πρέπει να υπάρξει ένα ηλεκτρονικό σύστημα που να λειτουργεί σωστά (με συντελεστές ψήφου ίσους με 1 για όλους τους πολίτες), και μόνο κατόπιν μπορεί να υπάρξει προγραμματισμός περί εξετάσεων για διαμόρφωση (αύξηση) του συντελεστή ψήφου πολιτών.

Οι βουλευτές

Σήμερα, για να χρισθεί κανείς υποψήφιος βουλευτής, αρκεί να προταθεί από ένα κόμμα. Έτσι, χρίζονται υποψήφιοι για το βουλευτιλίκι άνθρωποι που μπορεί να είναι ποδοσφαιριστές ή αθλητές γενικότερα, ηθοποιοί, και άλλοι διάφοροι οι οποίοι το μόνο που διαθέτουν είναι ένα αναγνωρίσιμο όνομα. (Ακόμη και μια Ελληνίδα πορνοστάρ δήλωσε κάποτε τις βλέψεις-της για υποψηφιότητα! Ευτυχώς που επικράτησαν οι ωριμότερες σκέψεις του περιβάλλοντός της.) Επίσης χρίζονται υποψήφιοι οι γόνοι πολιτικών “τζακιών”, που μπορεί να είναι και πολιτικά ανίκανοι, φέρουν όμως το όνομα της οικογένειας! Μοιάζουν με τους ευγενείς του Μεσαίωνα, που έφεραν τον τίτλο του δούκα ή του κόμη από γεννησιμιού-τους. Όμως για να γίνει κανείς άξιος αντιπρόσωπος του λαού, και ιδίως για να κυβερνήσει τη χώρα, δεν αρκεί ένα αναγνωρίσιμο όνομα (σε άσχετο με την πολιτική πεδίο), ή ένα επώνυμο γνωστού πολιτικού τζακιού, αλλά ικανότητες στην πολιτική και στην εκπροσώπηση του κόσμου.

Το σύστημα με τους συντελεστές ψήφου της υπολογιζόμενης δημοκρατίας θα μπορούσε να ρυθμιστεί ώστε για να βάλει κανείς υποψηφιότητα για βουλευτής να απαιτείται να έχει συντελεστή ψήφου παραπάνω από μια ελάχιστη τιμή, έναν “ουδό” (κατώφλι), ώστε να διασφαλίζεται οτι οι ανίκανοι, οι “γητευτές του λαού”, και οι γόνοι τζακιών, να μη μπορούν να ταλαιπωρήσουν με την ανικανότητά τους τις τύχες του κόσμου. Επειδή, πιστεύω, ο άνθρωπος ο οποίος νομίζει οτι η μισή περιστροφή περί τον άξονα είναι στροφή 360 μοιρών δεν μπορεί να ξεπεράσει σε κατάλληλες εξετάσεις έναν κατάλληλα προκαθορισμένο ουδό, η μεγάλη πλειοψηφία των παλιάτσων, τσογλανιών, τυχοδιωκτών, και τυχάρπαστων ρεμαλιών που άρπαξαν το τιμόνι στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 δεν θα συμμετείχαν στα πολιτικά πράγματα αν υπήρχε ένα τέτοιο σύστημα τότε, και δεν θα οδηγούσαν στην καταστροφή, την πολύ χειρότερη από εκείνη στην οποία οδήγησαν οι προηγούμενοι κλέφτες.

Η απαίτηση για ουδό σε συντελεστή ψήφου θα μπορούσε να επεκταθεί και πέρα από την υποψηφιότητα βουλευτή, όπως π.χ. για την κατάληψη νευραλγικής θέσης στο δημόσιο. Εκεί ο ουδός θα μπορούσε να είναι μικρότερος από αυτόν για υποψήφιο βουλευτή, αλλά πάντως μεγαλύτερος του 1.

Σε τελευταία ανάλυση, το σύστημα αυτό δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να προάγει την αξιοκρατία. Είναι στο χέρι-μας να αποφασίσουμε αν θέλουμε να ζούμε σε μια κοινωνία της αρπαχτής, του βολέματος, της μίζας, της ρεμούλας, της λαμογιάς, της λούφας, του μέσου, του λαδώματος, του ρουσφετιού (πόσες λέξεις αλήθεια διαθέτουμε, τί πλούσιο λεξιλόγιο που έχουμε για τις έννοιες των καταστροφικών χαρακτηριστικών της κοινωνίας-μας!), ή σε μια κοινωνία όπου επικρατούν οι άξιοι, ενώ οι πρωτύτερα “φελλοί” γίνονται “μολύβια”, που αντί να επιπλέουν πάνε κατευθείαν στον πάτο, μαζί με τα κατακάθια.

Ουτοπία;

Το παραπάνω προτεινόμενο σύστημα μπορεί να ακούγεται ουτοπικό, αλλά στην πραγματικότητα αποτελεί μια δραστική λύση σε ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα που έγινε ξεκάθαρο μετά από την οικονομική (και όχι μόνο) καταστροφή της χώρας-μας. Τα πολύ μεγάλα προβλήματα απαιτούν και ριζικές λύσεις, ενώ κάθε άλλη (μη ριζική) λύση μοιάζει με ημίμετρο. Το πρόβλημα για το οποίο μιλάω είναι η προφανής ανικανότητα του κόσμου να κρίνει τα πολιτικά πράγματα στην κρίσιμη στιγμή, η “σοφία-του” που τον έκανε να πέσει από τους αδίστακτους ληστές στους τυχάρπαστους παλιάτσους, από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη. Πέρα όμως από την ανικανότητα πολιτικής ευθυκρισίας, υπάρχει και η ανικανότητα κατανόησης του μέχρι πού μπορεί να φτάσει η κρίση του καθενός-μας. Όπως ο “τσιγγάνος οικονομολόγος”, έτσι και ο καθένας-μας νομίζει οτι μπορεί να έχει άποψη επί πολιτικών και οικονομικών θεμάτων, γιατί είναι “σοφός”. Αν όμως ο λαός γίνει τεχνηέντως πιο σοφός (χωρίς εισαγωγικά τώρα), θα εκλέγει σοφότερους στην εξουσία, οι οποίοι θα παίρνουν σοφότερες αποφάσεις για το καλό όλων. Πολλές άλλες αλλαγές χρειάζονται βέβαια, αλλά πρώτη και καλύτερη είναι η αλλαγή που πρέπει να γίνει στα μυαλά των ταγών, για να γλιτώσουμε μια για πάντα κι από τους ληστές, κι από τα τσογλάνια.

Για να απαντήσω λοιπόν στο ερώτημα του τίτλου αυτής της υποενότητας, η υπολογιζόμενη δημοκρατία μοιάζει με ουτοπία όσο το παρόν σύστημα δεν έχει συντριβεί και εξακολουθεί να σέρνεται υπό τις παρούσες (Μάρτιος 2017) άθλιες συνθήκες. Αν συντριβεί, τότε η ουτοπία μπορεί να μετατραπεί σε αναγκαιότητα.

Βιβλιογραφία

Πριν κατηγορηθώ οτι αγνοώ το έργο του Πλάτωνα, ας κάνω μια προληπτική κίνηση. Η λεγόμενη “Αλληγορία του Σπηλαίου”, που βρίσκεται στην Πολιτεία του Πλάτωνα (514a – 520a), όπου ο Σωκράτης εξηγεί με παραστατικό τρόπο το πώς οι άνθρωποι που μοχθούν για την καθημερινή επιβίωση, σαν σκλάβοι δεμένοι μέσα σε ένα σπήλαιο, βλέπουν μόνο σκιές στον τοίχο του σπηλαίου, και χρειάζονται τον φωτισμένο φιλόσοφο για να τους οδηγήσει έξω στο Φως, αποτελεί ένα από τα προαπαιτούμενα αναγνώσματα για κάθε “νοολόγο” (έτσι αυτοπροσδιορίζομαι) που έχει φιλοσοφικές ανησυχίες και έχει διαβάσει πέντε πράγματα πέρα από τα (αυστηρώς εννοούμενα) όρια της επιστήμης-του. Όμως ο Πλάτωνας, που πρότεινε πρώτος την ιδέα μιας “κυβέρνησης αρίστων”, έγραψε την Πολιτεία τον 4^ο αι. π.Χ., εποχή που προηγείται κατά 2400 χρόνια της σημερινής ηλεκτρονικής. Η “κυβέρνηση αρίστων” του Πλάτωνα θα ήταν αδύνατο να προκύψει με αντικειμενικό τρόπο χωρίς τα ηλεκτρονικά μέσα της σημερινής εποχής. Επίσης, οι σκέψεις που με οδήγησαν στο παρόν άρθρο δεν είχαν πηγή-τους την Πολιτεία, αλλά την τραγική κατάσταση που βιώνουμε καθημερινά στην Ελλάδα, και την απλή παρατήρηση οτι μας κυβερνούν ηλίθιοι, και μάλιστα αδίστακτοι ηλίθιοι.

Γνώμες, αντιρρήσεις, κριτικές, ενστάσεις, κλπ., δεκτές ως μηνύματα στη διεύθυνσή μου. Το παρόν δεν είναι ιστολόγιο, αλλά άρθρο. Επίτηδες. Ώστε να μη μπορεί ο κάθε “σοφός” να αραδιάζει εδώ ανεξέλεγκτα τις “σοφίες-του”.