Καβάφη Ποιήματα

Ο Κωνσταντίνος Πέτρου Καβάφης (29 Απριλίου 1863 – 29 Απριλίου 1933) ήταν Έλληνας ποιητής που έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής-του στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου και δημιούργησε το έργο-του. Εργάστηκε αρχικά σαν δημοσιογράφος, και στη συνέχεια στο υπό Βρετανική διεύθυνση Υπουργείο Δημοσίων Έργων της Αιγύπτου για 30 χρόνια, ενώ η Αίγυπτος ήταν Βρετανικό προτεκτοράτο. Αρχικά η ποίησή του ήταν γνωστή μόνο μεταξύ φίλων και ενός στενού κύκλου ποιητών της Αλεξάνδρειας. Το 1903 ο Γρηγόριος Ξενόπουλος δημοσίευσε μια κολακευτική μελέτη του έργου του Καβάφη στην Ελλάδα, αλλά ο ποιητής δεν έγινε γνωστός εκεί μέχρι μετά τη δεκαετία του 1920. Από το θάνατό του και μετά, η φήμη-του έχει εξαπλωθεί παγκόσμια, και σήμερα θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές. Η ποίησή του, που αποτελεί μέρος του μαθήματος των Νέων Ελληνικών στην ελληνική δευτεροβάθμια εκπαίδευση, περιστρέφεται γύρω από τη θρησκεία, τα ιστορικά γεγονότα — και ιδίως της αρχαιότητας — και τον ομοφυλοφιλικό έρωτα, καθώς οι προσωπικές ερωτικές προτιμήσεις-του ήσαν ομοφυλοφιλικές. Το παρακάτω είναι ένα αυτοβιογραφικό σημείωμά του:

«Εἶμαι Κωνσταντινουπολίτης τὴν καταγωγήν, ἀλλὰ ἐγεννήθηκα στὴν Ἀλεξάνδρεια — σ’ ἕνα σπίτι τῆς Ὁδοῦ Σερίφ· μικρὸς πολὺ ἔφυγα, καὶ ἀρκετὸ μέρος τῆς παιδικῆς μου ἡλικίας τὸ πέρασα στὴν Ἀγγλία. Κατόπιν ἐπεσκέφθην τὴν χώραν αὐτὴν μεγάλος, ἀλλὰ γιὰ μικρὸν χρονικὸ διάστημα. Διέμεινα καὶ στὴν Γαλλία. Στὴν ἐφηβική μου ἡλικίαν κατοίκησα ὑπὲρ τὰ δύο ἔτη στὴν Κωνσταντινούπολη. Στὴν Ἑλλάδα εἶναι πολλὰ χρόνια ποὺ δὲν ἐπῆγα. Ἡ τελευταία μου ἐργασία

ἦταν ὑπαλλήλου εἰς ἕνα κυβερνητικὸν γραφεῖον ἐξαρτώμενον ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖον τῶν Δημοσίων Ἔργων τῆς Αἰγύπτου. Ξέρω Ἀγγλικά, Γαλλικά, καὶ ὀλίγα Ἰταλικά.»

Το έργο του Καβάφη συνολικά αποτελείται από 154 ποιήματα δημοσιευμένα, και δεκάδες άλλα ημιτελή. Τα ποιήματά του δείχνουν καλοδουλεμένη επιδεξιότητα, η οποία δυστυχώς χάνεται κατά πολύ στις ξενόγλωσσες μεταφράσεις. Υπήρξε τελειομανής, γράφοντας και ξαναγράφοντας την κάθε γραμμή των ποιημάτων-του. Χρησιμοποίησε έναν ελεύθερο ιαμβικό τύπο, με στίχους που σπάνια κάνουν ομοιοκαταληξία, και συνήθως αποτελούνται από 10 έως 17 συλλαβές. Όταν όντως κάνει χρήση ομοιοκαταληξίας, συνήθως δίνει νόημα αντίθετο του κυριολεκτικού. Έλκει τη θεματογραφία-του από προσωπικές εμπειρίες, και από την τεράστια γνώση-του της ιστορίας, ιδιαίτερα της Ελληνιστικής περιόδου (τελευταίοι τρεις αιώνες π.Χ., μετά το θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου), αν και συχνά περιγράφει ψευδοϊστορικά (φανταστικά) γεγονότα.