Αποδείξεις μιας απάτης των Μαρτύρων του Ιεχωβά

Μια από τις πρώτες χρονιές της καινούριας χιλιετίας, ένας Αμερικανός που ήταν στέλεχος των Μαρτύρων του Ιεχωβά (“minister” ήταν το αξίωμά του) με επισκεπτόταν στο σπίτι-μου κάθε Κυριακή απόγευμα, επί μήνες. Οι άνθρωποι αυτοί, όταν ακούνε οτι κάποιος είναι άθεος (όπως του λόγου-μου), το θεωρούν ιερό καθήκον-τους να τους μεταδώσουν τη δική-τους ιδεολογία — ίσως νομίζοντας οτι ο κάθε άθεος είναι άθεος από άγνοια, κι όχι γιατί έχει λόγους να πιστεύει πως ο Θεός είναι δημιούργημα του νου του ανθρώπου.

Ο “Τζο” — ας τον πούμε έτσι τον άνθρωπο — με επισκεπτόταν λοιπόν, και σκοπός-του ήταν να μου αποδείξει οτι τα έμβια όντα δεν δημιουργήθηκαν έτσι όπως διαφαίνεται από τις επιστημονικές ενδείξεις και ευρήματα, δηλαδή χάρη στη βιολογική εξέλιξη και μέσω της φυσικής επιλογής, αλλά έτσι όπως περιγράφεται στα πρώτα δύο κεφάλαια της Γένεσης της Ιουδαϊκής Βίβλου ή Παλαιάς Διαθήκης· με άλλα λόγια, οτι η ζωή δημιουργήθηκε “ως εκ θαύματος”.

Μια μέρα ο Τζο μου έδωσε να διαβάσω ένα κείμενο του περιοδικού “Watchtower”, που εκδίδεται από την οργάνωσή του, δηλαδή τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Δεν ήταν όμως ολόκληρο το κείμενο, αλλά μόνο οι υποσημειώσεις-του. Στις υποσημειώσεις αυτές αναγράφονταν απίστευτα — κατ’ εμέ — πράγματα. Περιλαμβάνονταν λόγια γνωστών σ’ εμένα βιολόγων, όπως ο Ντώκινς (Richard Dawkins), ο Γκουλντ (Stephen Jay Gould), και ο Έλντριτζ (Niles Eldredge), οι οποίοι ούτε λίγο ούτε πολύ φαίνονταν να λένε οτι δεν υπάρχουν αρκετές ενδείξεις για το οτι συνέβη ποτέ βιολογική εξέλιξη των ειδών, ή οτι το παρελθόν του ανθρώπινου είδους είναι εντελώς άγνωστο κι οτι εμφανιστήκαμε ξαφνικά στη Γη. «Μα είναι δυνατόν;» σκέφτηκα. Επιστήμονες πασίγνωστοι, που έχουν υποστηρίξει με τα συγγράμματα αλλά και με την προσωπική-τους έρευνα τη θεωρία της εξέλιξης, να λένε τέτοια πράματα; Έπειτα αναφέρονταν και περιοδικά, όπως το Newsweek, το New Scientist, το Popular Science, κ.ά., αλλά και εγκυκλοπαίδειες, όπως η Encyclopaedia Britannica, πως έλεγαν τάχα το ίδιο πράγμα. Η υπόθεση μου μύρισε έντονα απάτη. Και μάλιστα προπαγανδιστική απάτη μιας σέχτας, από κείνες που με γκαιμπελικό τρόπο σου διαστρεβλώνουν την αλήθεια, σου παρουσιάζουν το άσπρο–μαύρο, κι αν δεν έχεις τα μέσα να ελέγξεις τα λεγόμενά τους πέφτεις στην παγίδα και τους πιστεύεις.

Εγώ όμως είχα τα μέσα. Μπορούσα να τους ελέγξω γιατί έμενα κοντά σε μια τεράστια βιβλιοθήκη, αυτήν του Indiana University, του πανεπιστημίου όπου σπούδαζα. Η ύπαρξη της βιβλιοθήκης ήταν σημαντική στην υπόθεση αυτή, γιατί τα περιοδικά στα οποία αναφέρονταν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήσαν όλα πολύ παλιά: των δεκαετιών του 1960, και 1970, ενώ η πιο πρόσφατη αναφορά ήταν στον Ιανουάριο του 1984. Αυτό λοιπόν το “ληγμένο” υλικό που μύριζε μούχλα, δεν υπήρχε ακόμα στο διαδίκτυο για να το ψάξω — ίσως ούτε και τώρα υπάρχει. Υπήρχε όμως στην πανεπιστημιακή βιβλιοθήκη. Την επισκέφθηκα λοιπόν, ξόδεψα το μεγαλύτερο μέρος μιας μέρας, βρήκα πολλά από τα κείμενα στα οποία γίνονταν αναφορές, και, όπως το υποπτεύθηκα, ανακάλυψα την απάτη.

Έβγαλα και φωτοτυπίες μερικών από τα περιοδικά, από τις οποίες σώθηκαν μερικές μετά τη μετακόμισή μου στην Ελλάδα, με το τέλος των σπουδών-μου. Τις φωτοτυπίες αυτές παρουσιάζω παρακάτω, σαν αποδείξεις της απάτης. Επεξηγώ όμως και τί είναι το κάθε φωτοτυπημένο έγγραφο που θα δείτε, γιατί αλλιώς θα χαθείτε όπως χάθηκα κ’ εγώ στην αρχή, αφού μου πήρε ώρες πολλές για να καταλάβω περί τίνος πρόκειται. Με τις επεξηγήσεις-μου, ελπίζω οτι ο αναγνώστης θα φτάσει αβίαστα στην άκρη του νήματος.

Ας δούμε λοιπόν ένα απόσπασμα από τις υποσημειώσεις του εντύπου των Μαρτύρων του Ιεχωβά:

Όπως βλέπουμε, στ’ αριστερά φαίνεται ο αριθμός της υποσημείωσης, όπως 20 και 21. Οι άλλοι αριθμοί, όπως τα 25, 26, 27, και 28, είναι αριθμοί παραπομπών σε δημοσιεύσεις άλλων (π.χ. επιστημόνων, περιοδικών, κλπ.), στις οποίες (υποτίθεται) οτι υποστηρίζεται αυτό που λέει η υποσημείωση. Οι παραπομπές υπήρχαν στις τελευταίες δύο σελίδες των φωτοτυπιών που μου έδωσε ο Τζο — θα δείτε αποσπάσματα αμέσως.

Στο παραπάνω εδάφιο έχω κυκλώσει με κόκκινο στυλό την αρχή της υποσημείωσης 21, όπου αναφέρονται τα εξής:

«21 Πράγματι, το New Scientist ανέφερε οτι δεν υπάρχουν “αρκετές ενδείξεις από υλικό απολιθωμάτων ώστε να βγάλουμε τις θεωρίες-μας έξω από τη σφαίρα της φαντασίας.” 26 »

Ο αριθμός στο τέλος, δηλ. το 26, είναι ο αύξων αριθμός της παραπομπής στο περιοδικό New Scientist, προς το τέλος των φωτοτυπιών, όπου βλέπουμε σε ποιο τεύχος ακριβώς του New Scientist, ποιας χρονιάς, κλπ., αναφέρθηκε η παραπάνω σοφία. Πάμε λοιπόν στο τέλος των φωτοτυπιών της έκδοσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά, και βλέπουμε το εξής:

Με κόκκινο βέλος σημείωσα την παραπομπή που λέει: «New Scientist, ανασκόπηση του βιβλίου “Όχι από τους Πιθήκους: Προέλευση του Ανθρώπου και Εξέλιξη”, από τον Björn Kurtén, 3 Αυγούστου 1972, σ. 259.» Δηλαδή στο συγκεκριμένο τεύχος του περιοδικού New Scientist, στη σελίδα 259, υπάρχει μια κριτική ανασκόπηση ενός βιβλίου (του συγγραφέα Björn Kurtén), όπου αναφερόταν αυτό που έδειξα στην πρώτη φωτοτυπία, δηλαδή οτι «δεν υπάρχουν αρκετές ενδείξεις...» κλπ. Έλεγε έτσι πράγματι το New Scientist; Θα μπορούσε ποτέ ένα περιοδικό αφιερωμένο στις προόδους της επιστήμης να διατυπώνει μια άποψη τόσο αντι-επιστημονική;

Πήγα λοιπόν στη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου και εντόπισα το συγκεκριμένο τεύχος του New Scientist, του σωτήριου έτους 1972. Βρήκα πράγματι την εν λόγω άποψη σ’ αυτό (εκείνη που κύκλωσα με κόκκινο στυλό, παραπάνω), με μια μικρή λεπτομέρεια: η άποψη αυτή δεν ήταν του περιοδικού, ή κανενός επιστήμονα· ήταν απλώς μιας αναγνώστριας του περιοδικού! Βλέπετε, το New Scientist — όπως και κάθε άλλο περιοδικό — περιλάμβανε μια στήλη με τις απόψεις των αναγνωστών-του, όπου ο καθένας ήταν ελεύθερος να λέει τη γνώμη-του, σωστή ή λάθος, έξυπνη ή κουτή, τεκμηριωμένη ή αυθαίρετη. Έτσι γίνεται σ’ όλα τα περιοδικά ανέκαθεν — τουλάχιστο στο Δυτικό κόσμο, και σε δημοκρατίες, — έτσι γίνεται και σήμερα στα ιστολόγια (blogs). Στη στήλη της αλληλογραφίας λοιπόν, υπήρχε η άποψη μιας κάποιας κυρίας Theya Molleson, την οποία και παραθέτω, φωτοτυπημένη από το αρχαίο περιοδικό:

Στην παραπάνω εικόνα έκανα “αχνό” το άσχετο κείμενο στ’ αριστερά, που ήταν απόψεις αναγνωστών σε άλλα θέματα, και άφησα την άποψη της κ. Molleson. Επίσης έκανα αντιγραφή-επικόλληση του τέλους του γράμματός-της από την επόμενη σελίδα του περιοδικού (είναι το τμήμα που φαίνεται σε σκουρότερο γκρίζο φόντο), γιατί στο σημείο εκείνο στη σ. 259 το κείμενό της διακοπτόταν από μια διαφήμιση (την οποία έσβησα στην εικόνα για να μη μας μπερδεύει).

Βλέπουμε λοιπόν οτι η πρόταση που λέει: “...nor is there enough evidence from fossil material to take our theorising out of the realms of fantasy” («...ούτε υπάρχουν αρκετές ενδείξεις από υλικό απολιθωμάτων ώστε να βγάλουμε τις θεωρίες-μας έξω από τη σφαίρα της φαντασίας») δεν ανήκει στο περιοδικό, αλλά στην αναγνώστρια κ. Molleson. Μάλιστα το ωραίο είναι οτι διαβάζοντας ολόκληρο το γράμμα της κ. Molleson διαπιστώνουμε οτι ακόμη κ’ εκείνη διατυπώνει αρνητική κριτική στο βιβλίο «Όχι από τους Πιθήκους» του Björn Kurtén, και φαίνεται να υποστηρίζει τη θεωρία της εξέλιξης. Αλλά οποιαδήποτε κι αν ήταν η γνώμη της αναγνώστριας, η απάτη εκ μέρους των Μαρτύρων του Ιεχωβά συνίσταται στην παρουσίαση της επίμαχης πρότασης σαν άποψης του ίδιου του περιοδικού.

Βέβαια, για ν’ ανακαλύψει κανείς την απάτη θα έπρεπε να έχει την πολυτέλεια να βρίσκεται κοντά σε μια μεγάλη βιβλιοθήκη, αλλά και την επιμονή να πάει να ψάξει περιοδικά και άλλες πηγές από 30 χρόνια πίσω στο παρελθόν. Δυστυχώς για τους “Μάρτυρες”, εγώ τα είχα καί τα δύο. Όμως νομίζω οτι είναι καθαρή ατιμία το να βασίζονται στο οτι οι αναγνώστες του περιοδικού-τους (του Watchtower), στη συντριπτική πλειοψηφία-τους, δεν θα μπορούσαν να ελέγξουν τα όσα το περιοδικό-τους ισχυριζόταν.

Και να ’ταν μόνο το παραπάνω; Φαίνεται οτι όλες οι αναφορές που είχαν στις φωτοτυπίες που μου παρέδωσε ο Τζο, ήταν αυτού του είδους. Π.χ., στην αρχική εικόνα αυτής της σελίδας, θα δείτε την υποσημείωση 20 να τελειώνει έτσι: “Fossil hunter Donald Johansson acknowledged: No one can be sure just what any extinct hominid looked like.” («Ο κυνηγός απολιθωμάτων Ντόναλντ Γιόχανσον παραδέχτηκε: Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το με τί μπορεί να έμοιαζε οποιοδήποτε εξαφανισμένο ανθρωποειδές.») Σαν παραπομπή δίνεται ο αριθμός 25, οπότε πηγαίνοντας στην τελευταία σελίδα βλέπουμε οτι είναι από το βιβλίο του Γιόχανσον “Lucy”. Ε λοιπόν, όταν πάμε στο βιβλίο εκείνο βλέπουμε οτι η άποψη δεν είναι του ίδιου του (διάσημου ανθρωπολόγου, κι όχι “κυνηγού απολιθωμάτων”) Ντόναλντ Γιόχανσον, αλλά κάποιου άλλου που αντιτίθεται στη θεωρία της εξέλιξης! (Δεν έχω φωτοτυπία να σας δείξω γιατί δεν είχα βγάλει, καθώς το βιβλίο “Lucy” το είχα στην κατοχή-μου τότε, αλλά μετά το δάνεισα σε γνωστό-μου, και πήγε “δανεικό κι αγύριστο”.)

Ένα παρόμοια ανόητο τρικ γίνεται στο εξής σημείο των περίφημων υποσημειώσεων του Watchtower:

Εδώ η υποσημείωση 33 επιχειρεί να μπλέξει (κάπως άγαρμπα) τις προσωπικές και λανθασμένες απόψεις των ίδιων των συντακτών-“Μαρτύρων” του Watchtower με την έγκυρη άποψη της εγκυκλοπαίδειας Encyclopaedia Britannica. Λέει η υποσημείωση:

33 Ένας άλλος τύπος απολιθώματος ονομάζεται Homo erectus—όρθιος άνθρωπος. Το μέγεθος και σχήμα του εγκεφάλου-του βρίσκονται στο κάτω τμήμα του εύρους του σημερινού ανθρώπου. Επίσης, η Encyclopaedia Britannica παρατήρησε οτι «τα κόκκαλα των άκρων που έχουν βρεθεί μέχρι τώρα είναι πανομοιότυπα με εκείνα του Homo sapiens [δηλ. του δικού-μας είδους — σ.τ.μ.]» 50 Εντούτοις, δεν είναι ξεκάθαρο το αν [ο Homo erectus] ήταν άνθρωπος ή όχι. Αν ήταν, τότε επρόκειτο απλώς για ένα παρακλάδι της ανθρώπινης οικογένειας, και εξαφανίστηκε.

Προσέξτε πώς οι λαθεμένες γνώμες των “Μαρτύρων” μπλέκονται με τις σωστές πληροφορίες της εγκυκλοπαίδειας. Το μέγεθος του εγκεφάλου του εξαφανισμένου είδους Homo erectus ήταν μεταξύ 850 και 1100 cm³ (κυβικά εκατοστά) με μέση τιμή τα 930 cm³. Ένας μέσος σημερινός άνθρωπος (Homo sapiens) όταν είναι ενήλικος έχει μέγεθος εγκεφάλου γύρω στα 1400 cm³. Μόνο τα βρέφη ηλικίας ενός έτους έχουν εγκέφαλο γύρω στα 900 cm³. Άρα η πρόταση των “Μαρτύρων” αλλοιώνει την πραγματικότητα. Μετά ακολουθεί η πρόταση της εγκυκλοπαίδειας, που είναι σωστή! Σαφώς και υπάρχουν διάφορα χαρακτηριστικά μεταξύ των ειδών Homo erectus και Homo sapiens που συμπίπτουν (π.χ. το ύψος-τους), όπως όμως και άλλα που διαφέρουν. (Δείτε π.χ. εδώ τη “γέφυρα” πάνω από τα φρύδια του Homo erectus, και το άνω μέρος του κρανίου-του στην αναπαράσταση, που συγκρινόμενο με το δικό-μας μοιάζει σαν “πατικωμένο”.) Εδώ οι “Μάρτυρες” πήραν μια φράση από την εγκυκλοπαίδεια που πίστευαν οτι τους “συνέφερε” και την έμπλεξαν με τις ανοησίες-τους. Και η επόμενη φράση («Εντούτοις, δεν είναι ξεκάθαρο...») είναι ανόητη, καθώς στην πορεία της εξέλιξης δεν υπάρχει αυστηρή διαχωριστική γραμμή του πότε ένα ον είναι άνθρωπος και πότε όχι. (Αυτό το θέμα το εξηγώ σε αυτό το άρθρο.) Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά όμως εμφανίζονται επιστημονικότεροι των επιστημόνων, και μας λένε με περισσή εμβρίθεια: «Αυτό το απολίθωμα είναι από άνθρωπο· εκείνο, είναι από μη-άνθρωπο.» Εσείς, αν έχετε π.χ. έναν πόνο στην πλάτη, ποιανού τη γνώμη θ’ ακούσετε για να σας πει πού οφείλεται ο πόνος; του γιατρού, ή του αστρολόγου; Ε λοιπόν, όποιος ακούει τους “Μάρτυρες” να αποφασίζουν αν ένα ον του παρελθόντος ήταν άνθρωπος ή όχι κάνει το ανάλογο του μπουνταλά ανθρώπου που αντί για το γιατρό εμπιστεύεται τον αστρολόγο.

Έλεγξα και άλλες από τις παραπομπές-τους στο έντυπο του Watchtower, και όπως είπα, όλες-μα-όλες όσες είχα καιρό να ελέγξω βγήκαν σκάρτες. Δεν μπορώ βέβαια να τις παραθέσω όλες εδώ, ούτε σκοπεύω να σας κουράσω. Απλώς θα αναφέρω ένα μόνον ακόμη τύπο “τρικλοποδιάς” που διαπίστωσα οτι έβαζαν οι “Μάρτυρες”. Πολλές παραπομπές ήταν σε άρθρα επιστημονικά, τα οποία ανέφεραν τα πλεονεκτήματα π.χ. κάποιας νέας μεθόδου, και — όπως είναι η μόνιμη πρακτική στην επιστήμη — ανέφεραν και τον αντίλογο (συχνά και τον αντίλογο στον αντίλογο). Από όλο το άρθρο λοιπόν, οι “Μάρτυρες” είχαν απομονώσει μια και μοναδική φράση από τον αντίλογο, την οποία παρέθεταν και την έκαναν να φαίνεται σαν ολόκληρο το άρθρο να υποστήριζε αυτό το πράγμα! Ορίστε ένα τέτοιο παράδειγμα (το τελευταίο της παρούσης σελίδας, αλλά χαρακτηριστικό αυτού του τρικ):

Μετάφραση της παραπάνω υποσημείωσης 38:

38 Προτού να συμπεράνετε οτι οι χρονολογίες της Βίβλου είναι λανθασμένες, σκεφτείτε οτι οι μέθοδοι ραδιενεργούς χρονολόγησης έχουν έρθει κάτω από οξεία κριτική από μερικούς επιστήμονες. Ένα επιστημονικό περιοδικό ανέφερε μελέτες που δείχνουν οτι οι «χρονολογίες που βρέθηκαν μέσω ραδιενεργούς διάσπασης μπορεί να είναι λάθος—όχι κατά μερικά χρόνια, αλλά κατά ολόκληρες τάξεις μεγέθους [(*)].» Λέει: «Ο άνθρωπος, αντί να έχει περπατήσει στη γη επί 3,6 εκατομμύρια χρόνια, μπορεί να βρίσκεται εδωπέρα για μερικές μόνο χιλιάδες.» 53

(*) σ.τ.μ. — τί σημαίνει «κατά ολόκληρες τάξεις μεγέθους»; σημαίνει οτι αντί να μιλάμε για 1.000.000 χρόνια, ίσως πρέπει να μιλάμε για 1000 χρόνια, κλπ. Μια “τάξη μεγέθους” είναι συνήθως ένα πολλαπλάσιο του 10.

Πάμε λοιπόν στην παραπομπή 53 (τελευταία σελίδα του Watchtower), και βλέπουμε οτι είναι η εξής (κόκκινο βελάκι):

Όταν βρήκα στη βιβλιοθήκη την παραπομπή αυτή (το περιοδικό Popular Science, τεύχος Νοεμβρίου 1979), είδα πράγματι το άρθρο «Πόσο αρχαίο είναι;» του Ρόμπερτ Γκάννον, και φυσικά έψαξα να βρω τις παραπάνω φράσεις του εντύπου του Watchtower. Έψαχνα, έψαχνα,... ώσπου έφτασα προς το τέλος των έξι ολόκληρων σελίδων του άρθρου, και καθώς σκεφτόμουν «Μπα, λάθος παραπομπή δώσανε, δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο εδώ», τις βρήκα στριμωγμένες στο τέλος, στην άποψη ενός επιστήμονα, φυσικού, που πίστευε οτι είχε βρει κάποια ατέλεια σε μετρήσεις μέσω ραδιενέργειας. Για να πάρετε μια ιδέα για το πόσο μεγάλη ατιμία είναι να διαστρεβλώνεται έτσι ένα άρθρο περιοδικού, κοιτάξτε πώς είχε η κατάσταση. Παραθέτω την πρώτη σελίδα του άρθρου:

Στο κάτω-κάτω μέρος, αριστερά, βλέπουμε οτι το άρθρο αρχίζει από τη σελίδα 76 του Popular Science, και έχει πλήρη τίτλο: «Πόσο αρχαίο είναι; — η ραφιναρισμένη επιστήμη της χρονολόγησης αρχαίων αντικειμένων», με συγγραφέα τον Ρόμπερτ Γκάννον. Στην αρχή, με μεγάλα γράμματα, λέει το εξής: «Τώρα οι ιχνηλάτες του χρόνου μπορούν να χρησιμοποιήσουν μικρότατα δείγματα για να χρονολογήσουν αιωνόβια αντικείμενα με εκπληκτική ακρίβεια». Το όλο άρθρο είναι περιγραφή του “θαυμαστού κόσμου” της χρονολόγησης, κι όχι μόνο μέσω ραδιενέργειας, αλλά και μέσω όλων των άλλων μεθόδων που ήσαν γνωστές εκείνη την αρχαία εποχή (1979), όπως, ας πούμε, μετρώντας τους δακτυλίους σε κομμένους κορμούς δέντρων. Παρουσιάζει σαν καινούριο επίτευγμα κάτι που σήμερα θεωρείται “ψωμοτύρι” στη ραδιενεργό μέτρηση: αντί να βάζουμε ένα μετρητή Geiger για να μετράμε τα τικ-τικ που κάνει ο μετρητής καθώς ανιχνεύει ραδιενεργές διασπάσεις ατόμων του υλικού, περνάμε ένα ελάχιστο τμήμα του υλικού από πυρηνικό αντιδραστήρα και μετράμε κατευθείαν τα ποσοστά της εναπομείνασας ραδιενεργούς ποσότητας. (“Σιγά τον πολυέλαιο” θα λέγαμε σήμερα, αλλά το έτος 1979 αυτά ήταν επαναστατικά πράματα.) Αφού λοιπόν το άρθρο αναλύσει επί 5½ σελίδες τις θαυμαστές αυτές εξελίξεις, στο τέλος της 6ης σελίδας (σ. 81) αναφέρει και έναν αντίλογο, όπως γίνεται πάντα στην επιστήμη, γιατί ποτέ δεν μπορούμε (και δεν πρέπει!) να έχουμε απόλυτη, 100% βεβαιότητα για οτιδήποτε σαν επιστήμονες. (Αυτό το θέμα αναπτύσσω στις σημειώσεις του μαθήματος Ε1 του Δ.Ε.Π.) Η απόλυτη βεβαιότητα είναι χαρακτηριστικό της θρησκείας, όχι της επιστήμης. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά όμως, σαν θρησκευτική οργάνωση που είναι, δεν μπορούν να το καταλάβουν αυτό, και νομίζουν οτι και οι επιστήμονες έχουν απόλυτες βεβαιότητες, όπως αυτοί οι ίδιοι. Λάθος: οι επιστήμονες δίνουν (συνήθως) μεγάλη πιθανότητα στο να είναι αυτό που λένε σωστό, και η γνώμη-τους είναι τεκμηριωμένη από την παρατήρηση του φυσικού κόσμου· αντίθετα, οι θρήσκοι, εκτός από απόλυτη βεβαιότητα σ’ αυτό που πιστεύουν, το πιστεύουν και ατεκμηρίωτα, επειδή έτσι τους είπαν κάποιοι άλλοι άνθρωποι, ή επειδή έτσι τους έπεισε η δική-τους κρίση. Εν πάση περιπτώσει, ο αντίλογος που ανέφερα προερχόταν από κάποιον φυσικό ονόματι Robert Gentry (Ρόμπερτ Τζέντρυ), ο οποίος είχε παρατηρήσει κάτι ανεξήγητα μεγάλες κηλίδες σε απανθρακούμενο ξύλο και στη μίκα. Οι κηλίδες ήσαν μάλλον το αποτέλεσμα ραδιενεργών διασπάσεων, κ’ επειδή δεν ήταν γνωστή η εξήγηση του φαινομένου, ο Τζέντρυ πίστευε οτι ολόκληρη η διαδικασία μέτρησης ηλικιών μέσω ραδιενέργειας έπασχε, και άρα «...μπορεί να είναι λάθος—όχι κατά μερικά χρόνια, αλλά κατά ολόκληρες τάξεις μεγέθους» (τελευταία στήλη, δεύτερη παράγραφος):

Αυτά λοιπόν λέγονταν το Νοέμβριο του 1979. Προς τιμήν-του, το περιοδικό Popular Science συμπεριέλαβε και τη γνώμη ενός δημιουργιστή (οπαδού της άποψης της βιβλικής Γένεσης περί δημιουργίας) όπως ο Ρόμπερτ Τζέντρυ, ονομάζοντάς τον «φυσικό» και όχι δημιουργιστή. Γιατί τέτοιος πράγματι ήταν, αφού δεν είχε διδακτορικό στη φυσική, αλλά πίστευε στο δημιουργισμό και έκανε πειράματα στο σπίτι-του προσπαθώντας να βρει αποδείξεις. Τελικά, όπως πληροφορούμαστε σε ένα άρθρο της αγγλικής Βικιπαίδειας (εδώ), η θεωρία-του περί “ανεξήγητων” κηλίδων δεν παρήγαγε τίποτε το συνταρακτικό, καθώς οι κηλίδες εξηγήθηκαν με τρόπο που συνάδει πλήρως με τις τρέχουσες γνώσεις φυσικής και γεωλογίας (διαβάστε-τη στο σύνδεσμο που παρέθεσα).

Δεν είναι όμως εξωφρενικό να παρουσιάζουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σαν άποψη του ίδιου του περιοδικού τη γνώμη ενός δημιουργιστή, που ευγενικά συμπεριλήφθηκε στο τέλος ενός άρθρου με τελείως διαφορετικό πνεύμα; Και να μην αναφέρουν πουθενά τί πράγματι έλεγε το άρθρο του Popular Science; Δεν είναι ατιμία αυτό;

Δεν ήταν μια σειρά ατιμιών εκ μέρους-τους όλα όσα παρουσίασα στην τρέχουσα σελίδα; Το αφήνω στην κρίση-σας.